5 spectrum
Groeiende vleugels
RUDEN RIEMENS FOTOGRAFIE
als de dood
Marjan
Berk
Zaterdag 15 oktober 2011
Het is een hele onderneming: met drie
kleindochters van tweeëneenhalf,
bijna vijf en bijna acht op weg naar de
Efteling waar de musical Droomvlucht
in première gaat
„Mogen we ook in het park?", is de vraag.
„Nee, vandaag gaan we naar een voorstelling kij
ken."
En als ik nadenk over het programma wat we
hebben gezien, zou er nog maar weinig tijd over
zijn geweest voor het bezoeken van al die ande
re attracties, want de musical Droomvlucht is een
middagvullend evenement. Er is geen tijd noch
emotionele ruimte om ons nog te laven aan an
dere opwindende Eftelingmomenten!
Wél gaan we, ter voorbereiding aan de blootstel
ling aan de blik op het leven van elfen, fauntjes
en trollen, een wonderbaarlijke zweeftocht ma
ken door het spektakel 'Droomvlucht*. We ne
men plaats in kleine gondels en op betoverende
muziek worden we door bossen en grotten ge
voerd, waar elfjes schommelen en trollen kop
peltje duikelen. Deze oma heeft last van hoogte
vrees, zodat ik bij het hangen boven de duize
lingwekkende spelonken waarin de trollen en
elfen wonen, mijn ogen eventjes stijf dichtknijp.
Maar mijn kleindochters geven geen krimp. De
jongste kan alles aan, zolang ze maar op haar on
afscheidelijke speentje mag sabbelen.
Dan begint de musical! Klein meisje Lila logeert
bij haar grootmoeder, die een vet geloof in de
wereld van elfen en trollen heeft. Maar Lila (fan
tastisch gespeeld en gezongen door Vajén van
den Bosch) gelooft er helemaal niets van, tot de
sprookjeswereld zich aan haar openbaart via de
gelovige oma, (door Doris Baaten buitengewoon
geloofwaardig neergezet).
Ik moet bekennen, dat hoe prachtig alles wat
zich voor mijn neus op de planken afspeelt ook
is, ik toch zeker voor de helft van de voorstel
ling half gedraaid zit te kijken hoe mijn klein
dochters dit alles ervaren! Nu, honderd procent
aandachtig. Ook bij ontploffingen, bliksem
schichten, donderslagen en ander theatraal ge
weld, knipperen ze niet met de wimpers. Hun
blikrichting blijft geconcentreerd en aandachtig
op het toneel gericht, hoogstens volgen ze met
hun ogen een boven hun hoofd vliegend, elfje,
iets wat natuurlijk de specialiteit van de Efteling
is. De jongste ontleent niet alleen de kracht om
dit alles te doorstaan aan het krachtig zuigen op
haar speen, maar ook aan de geruststelling van
het zitten op haar moeders schoot!
Ik denk dat jonge kinderen het theatrale geweld
zo moeiteloos adapteren, omdat ze getraind zijn
door het regelmatig kijken naar het spektakel
dat de televisie biedt, ook in de meest populaire
series ontploft er voortdurend wel iets. Ze knip
peren geen ogenblik met hun wimpers, terwijl
deze oma toch wel bij onverwacht kabaal een
klein stukje opwipt van haar stoel!
Een ding is bij de kleindochters heel goed door
gedrongen: oma's zijn eigenlijk elfjes! Ook al
rimpelen ze flink, verandert het haar van peper
en zout in egaal grijs en wit en zijn ze lang niet
altijd goedgehumeurd, wat je van een goeie elf
toch eigenlijk mag verwachten! En vleugels heb
ben ze ook niet
Hoewel..., voel ik daar op mijn rug geen knob
beltjes? Is dat niet het teken, dat daar over een
poosje fraaie klapperende vleugels zullen
groeien....???
