'Hier horen
geen mensen'
reazen
Puntenaftrek
je wilt in Parijs niet
als snelwegmietje
te boek staan
JÖ il
MiM
Je kunt Antarctica bekijken
vanaf een ijsbreker. Je kunt
ook aanmonsteren op een
bark. Thijs Heslenfeld
maakte in de kou
de reis van zijn leven.
Zaterdag 15 oktober 2011
Eïrei;
reizen@wegener.nl
024-3650360
e gemiddelde Fransoos houdt er een roekeloze
1 rijstijl op na. Dat is van oudsher bekend. Parijze-
naars sturen liefst zo snel en onvoorzichtig moge
lijk, en met een fors dédain voor verkeersregels en mede-
-weggebruikers. Waar ze ook maar even de kans krijgen, zet
ten ze het op een scheuren, tussendoor onverwacht wisse
lend van rijstrook, nooit richting aangevend en zelden voor-
iSï:ang verlenend.
Met de huurauto sla ik me er manmoedig doorheen. Van ge
spannen zenuwen laat ik niets blijken. Ik race net zo hard
mee als ik kan. Mijn Parijse medepassagier prijst met enige
regelmaat het onbesuisde weggedrag. Ik ben net een Pari-
P sien, heel goed, bravo! Deze aanmoedigen werken stimule
rend, ik verhoog onmiddellijk mijn inzet met nog een paar
zinloze zigzag-acties tussen de rijstroken langs de Seine.
Natuurlijk zie ik ook het lachwekkende wel van het pubera
le genot waarmee ik aan het snelverkeer deelneem, maar
toch, je wilt in Parijs zeker niet als een snelwegmietje te
boek staan.
Tegen het einde van de middag rij ik een parkeergarage uit
bij het Gare de Lyon. Ik heb beloofd de rest van het team
op te halen. Het kost me nogal wat moeite de weg te vin
den. Ik heb dan wel een goed ontwikkeld oriënteringsver
mogen, maar er zijn nu zoveel straten met eenrichtingsver
keer dat ik ver afdwaal van het adres waar ik moet zijn.
Rustig rijdend probeer ik de juiste route te vinden.
Achter mij claxonneren en schelden de Parijze-
naars. Ineens zie ik de straat die ik zoek. Zonder aar
zelen, sla ik af om bijna tegen twee agenten op te
knallen. Een man en een vrouw. Zij houden mij
staande. Waarom ik door het rode licht reed, wil de
vrouwelijke agent weten. Ik verklaar in mijn beste
Frans dat ik geen stoplicht heb gezien. De agente
wijst op een paal met verkeerslichten die geheel en
al aan het oog wordt onttrokken door een gepar-
keerde dubbeldeks bus. Ik leg uit dat ik die daarom dus
nooit gezien kan hebben, maar dat argument wordt weg
gelachen. Nee, meneer heeft pech dat hij nou net tegen
haar is gebotst. Er worden 4 punten van mijn rijbewijs afge
trokken. Dat zal mij leren. De vrouw heeft er duidelijk
schik in. Ik weet dat op een Frans rijbewijs 12 punten staan.
Raak je die kwijt, dan wordt je rijbewijs ingenomen. Vier
punten aftrek is dus niet gering.
Plotseling meldt zich een man die de complete affaire blijk
baar van een afstandje heeft gadegeslagen. Hij is duidelijk
geen liefhebber van de sterke arm, want hij trekt meteen
van leer. Of de agenten nu helemaal van de pot gerukt zijn
en dat de chauffeur - ik dus - volkomen gelijk heeft. Hoe
kan die man dat stoplicht nou zien als er zo'n 'merde' bus
voor staat?
Het politiemannetje probeert mijn supporter tot bedaren te
brengen door hem een boete in het vooruitzicht te stellen
als hij niet ophoudt. Een domme actie; mijn vriend wordt
meteen nog bozer. Leuk detail is dat hij een alpinopetje op
het hoofd heeft en een baguette in de rechterhand. Precies
zoals het hoort. De man komt steeds beter op gang. Ik ken
nog wel wat lelijke Franse woorden van vroeger en die ko
men allemaal voorbij.
Intussen probeert mevrouw agent, gemeen glimlachend,
mijn rijbewijs te pakken te krijgen om er strafpunten af te
halen. Ze geniet van haar macht, dat is duidelijk. Nogmaals
meldt ze fijntjes dat ik toch wel erg veel pech heb vandaag.
Dat ik nou net tegen haar ben gebotst.
De vrouw heeft blijkbaar niet in de gaten dat ik geen landge
noot ben en ik zie dat als een groot compliment voor mijn
Frans. Dus met veel plezier meld ik haar op mijn beurt dat
juist zij pech heeft dat ze uitgerekend mij punten wil afpak
ken. Ik kom namelijk uit Nederland, mevrouw, en bij ons
werkt dat niet zo, met die punten.
Ze hapt naar lucht en gelooft me niet. De boze alpinopet
heeft zijn aandacht nu ook naar ons verlegd. Ik toon mijn
paspoort en blijk inderdaad qua rijbewijs onschendbaar te
zijn. De agenten boos, ik opgelucht en mijn vriend met het
stokbrood? Die begint de politiefunctionarissen zó hard uit
te lachen, dat hij er bijna in stikt. Schaterend loopt hij weg
en ro.ept voortdurend: 'connards', 'connards'. Sukkels, dus.
Ik houd uiteraard mijn fatsoen en rijd rustig weg. Maar stil
letjes sluit ik me er volledig bij aan.
k';
Grote foto links:
Na vier dagen varen komen de
eerste ijsbergen in zicht.
Grote foto rechts:
De bark Europa ligt voor
anker voor de ijzige kust.
Kleine foto boven:
Het is soms hard werken
aan boord.
foto's Thijs Heslenfeld