'Hier horen geen mensen' reazen Puntenaftrek je wilt in Parijs niet als snelwegmietje te boek staan JÖ il MiM Je kunt Antarctica bekijken vanaf een ijsbreker. Je kunt ook aanmonsteren op een bark. Thijs Heslenfeld maakte in de kou de reis van zijn leven. Zaterdag 15 oktober 2011 Eïrei; reizen@wegener.nl 024-3650360 e gemiddelde Fransoos houdt er een roekeloze 1 rijstijl op na. Dat is van oudsher bekend. Parijze- naars sturen liefst zo snel en onvoorzichtig moge lijk, en met een fors dédain voor verkeersregels en mede- -weggebruikers. Waar ze ook maar even de kans krijgen, zet ten ze het op een scheuren, tussendoor onverwacht wisse lend van rijstrook, nooit richting aangevend en zelden voor- iSï:ang verlenend. Met de huurauto sla ik me er manmoedig doorheen. Van ge spannen zenuwen laat ik niets blijken. Ik race net zo hard mee als ik kan. Mijn Parijse medepassagier prijst met enige regelmaat het onbesuisde weggedrag. Ik ben net een Pari- P sien, heel goed, bravo! Deze aanmoedigen werken stimule rend, ik verhoog onmiddellijk mijn inzet met nog een paar zinloze zigzag-acties tussen de rijstroken langs de Seine. Natuurlijk zie ik ook het lachwekkende wel van het pubera le genot waarmee ik aan het snelverkeer deelneem, maar toch, je wilt in Parijs zeker niet als een snelwegmietje te boek staan. Tegen het einde van de middag rij ik een parkeergarage uit bij het Gare de Lyon. Ik heb beloofd de rest van het team op te halen. Het kost me nogal wat moeite de weg te vin den. Ik heb dan wel een goed ontwikkeld oriënteringsver mogen, maar er zijn nu zoveel straten met eenrichtingsver keer dat ik ver afdwaal van het adres waar ik moet zijn. Rustig rijdend probeer ik de juiste route te vinden. Achter mij claxonneren en schelden de Parijze- naars. Ineens zie ik de straat die ik zoek. Zonder aar zelen, sla ik af om bijna tegen twee agenten op te knallen. Een man en een vrouw. Zij houden mij staande. Waarom ik door het rode licht reed, wil de vrouwelijke agent weten. Ik verklaar in mijn beste Frans dat ik geen stoplicht heb gezien. De agente wijst op een paal met verkeerslichten die geheel en al aan het oog wordt onttrokken door een gepar- keerde dubbeldeks bus. Ik leg uit dat ik die daarom dus nooit gezien kan hebben, maar dat argument wordt weg gelachen. Nee, meneer heeft pech dat hij nou net tegen haar is gebotst. Er worden 4 punten van mijn rijbewijs afge trokken. Dat zal mij leren. De vrouw heeft er duidelijk schik in. Ik weet dat op een Frans rijbewijs 12 punten staan. Raak je die kwijt, dan wordt je rijbewijs ingenomen. Vier punten aftrek is dus niet gering. Plotseling meldt zich een man die de complete affaire blijk baar van een afstandje heeft gadegeslagen. Hij is duidelijk geen liefhebber van de sterke arm, want hij trekt meteen van leer. Of de agenten nu helemaal van de pot gerukt zijn en dat de chauffeur - ik dus - volkomen gelijk heeft. Hoe kan die man dat stoplicht nou zien als er zo'n 'merde' bus voor staat? Het politiemannetje probeert mijn supporter tot bedaren te brengen door hem een boete in het vooruitzicht te stellen als hij niet ophoudt. Een domme actie; mijn vriend wordt meteen nog bozer. Leuk detail is dat hij een alpinopetje op het hoofd heeft en een baguette in de rechterhand. Precies zoals het hoort. De man komt steeds beter op gang. Ik ken nog wel wat lelijke Franse woorden van vroeger en die ko men allemaal voorbij. Intussen probeert mevrouw agent, gemeen glimlachend, mijn rijbewijs te pakken te krijgen om er strafpunten af te halen. Ze geniet van haar macht, dat is duidelijk. Nogmaals meldt ze fijntjes dat ik toch wel erg veel pech heb vandaag. Dat ik nou net tegen haar ben gebotst. De vrouw heeft blijkbaar niet in de gaten dat ik geen landge noot ben en ik zie dat als een groot compliment voor mijn Frans. Dus met veel plezier meld ik haar op mijn beurt dat juist zij pech heeft dat ze uitgerekend mij punten wil afpak ken. Ik kom namelijk uit Nederland, mevrouw, en bij ons werkt dat niet zo, met die punten. Ze hapt naar lucht en gelooft me niet. De boze alpinopet heeft zijn aandacht nu ook naar ons verlegd. Ik toon mijn paspoort en blijk inderdaad qua rijbewijs onschendbaar te zijn. De agenten boos, ik opgelucht en mijn vriend met het stokbrood? Die begint de politiefunctionarissen zó hard uit te lachen, dat hij er bijna in stikt. Schaterend loopt hij weg en ro.ept voortdurend: 'connards', 'connards'. Sukkels, dus. Ik houd uiteraard mijn fatsoen en rijd rustig weg. Maar stil letjes sluit ik me er volledig bij aan. k'; Grote foto links: Na vier dagen varen komen de eerste ijsbergen in zicht. Grote foto rechts: De bark Europa ligt voor anker voor de ijzige kust. Kleine foto boven: Het is soms hard werken aan boord. foto's Thijs Heslenfeld

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 2011 | | pagina 120