OïicLtrkavuL
WwvtmtruJcte oj? de jaxkturevj1
dinsdag 11 oktober 2011
De jachthavens liggen vol. Niet meer met passanten, nee, dat is
nog slechts een enkeling op deze zonnige nazomerdag in ok
tober. Nu zijn het vooral jachten die in hun thuishaven liggen.
Vele worden klaargemaakt voor de winter, hun vaarseizoen is
voorbij. Zo ook bij WW 'Schelde' aan de Prins Hendrikweg
in Vlissingen. Een enkele boot ligt er al onder zeil, op verschil
lende andere is juist volop bedrijvigheid...
Zo ook aan boord van de
'Zeeteef van Willem van
Ouwerkerk (67). Hij heeft
net zijn mast neergehaald.
Over een paar dagen vaart
hij z'n zeiljacht op de mo
tor naar Middelburg, voor winteronderhoud.
„Daar wordt ze uit het water gehesen om het
onderschip schoon te maken, ter bescher
ming van het polyester. Dat doe ik zelfj met
een hogedrukspuit." De prikkelende naam
van de niet meer zo jonge liefde van Willem,
ze stamt uit 1963, is een combinatie van twee
verhalen. „Mijn jong overleden vader voer
op een binnenvaartschip over de Rijn en de
Maas. De wake, dat is het ijzeren hondje dat
over bakboord waakt, heb ik toen van de romp
geschroefd als herinnering aan hem. Jaren later
kocht ik mijn zeilboot, hij was zo lek als een
theezeef. Mijn dochter, die de letters om
draaide, zei echter steeds 'lek als een zeeteef.
Zo komt het dat de wake op mijn boot deze
vreemde naam heeft."
WW 'Schelde' heeft voor leden enkele
reparatieplaatsen op de kant. „Die moet je wel
tijdig reserveren, want ze zijn lang van tevoren
volgeboekt", weet Willem. Er is ook een hel-
lingbaan voor klein onderhoud, daarvoor is de
wachttijd aanzienlijk korter.
Willem vaart al vanaf zijn zesde. „Ik heb
leren zeilen op de grindgaten in de Maas, van
m'n vader. Het liefst zeil ik in Zeeland, op
de Ooster- en de Westerschelde, die vind ik
het mooist. Levend water, stroming, ruim en
avontuurlijk. Al vind ik de Engelse oostkust
met zijn rivieren ook erg mooi."
De wintertijd gebruikt Willem voor onder
houd en hij doet zoveel mogelijk zelf Schade
Marjan de Kort
aan het polyester repareren, de romp schilde
ren, het houtwerk lakken. „Iedereen hier helpt
elkaar met klussen. Er zijn veel ex-werknemers
van De Schelde, de een is goed in tuigage, de
ander in motoren. Voor de echt grote repa
raties gaan we meestal naar de jachtwerven
in Veere en Zierikzee. Of naar Oranjeplaat in
Arnemuiden, het terrein daar is groot."
Niet iedereen gaat echter in winterslaap.
Peter (45) en Ria (50) Kaljouw varen met hun
motorkajuitjacht 'Happy sailor' het hele jaar
door, zelfs met kerst. Hun thuishaven is de
Dokhaven in Middelburg. Sinds 2001 hebben
de Kaljouws al 4581 vaaruren op de klok en dat
terwijl een gemiddelde bootbezitter er zo'n
100 uur per jaar maakt. Vooral Peter kan niet
zondér het water. Zoals anderen zeeziek wor
den, wordt hij landziek wanneer hij te lang aah
de wal is. „Ik heb water .door mijn aderen stro
men, in plaats van bloed. Zoutwater dan, want
zoet water, da's eendenwater!" Peter werkt ook
op het water, op de betonlegger en olieveger
Frans Naerebout. Zijn huis? Een appartement
aan het water in Middelburg, met zicht op de
Spijkerbrug. „Maar daar zijn we zelden." Echt
genote Ria, die ook al 26 jaar vaart, legt uit dat
hun boot veel meer is dan een hobby. „Varen
is onze levensstijl, 's Zomers gaan we buiten
gaats, langs de Zeeuwse, Vlaamse en Franse
kust. 's Winters de Zeeuwse wateren op, naar
leuke stadjes of het Veerse Meer bijvoorbeeld.
Helemaal alleen, genieten van de rust en
ruimte, de natuur. Aanmeren op een ongerept
eilandje, wrakhout en schelpen jutten." Daar
maakt het stel sieraden en woonaccessoires
van, voor zichzelf, maar ook voor vrienden en
familie. Kettingen en oorbellen van beschil
derde mosselschelpen, wandpaneeltjes, wind-
orgels en lampen van wrakhout.
Onderhoud doen de Kaljouws tussen het
varen door. Ze hebben net de lekke accu ver
vangen. „In het voorjaar gaan we twee dagen
de kant op voor een anti-fouling. Door het
zoute water krijg je snel last van pokken, algen,
zeewier en mossels aan de romp. Verder heeft
het houtwerk veel te lijden, dus schilderen we
regelmatig; gewoon in het water, onder zeil.
En elk jaar gaat de motor voor onderhoud naar
de werf"
Neef Danny van Belle (37), aan boord bij zijn
oom en tante, is eveneens fervent bootliefheb
ber. Hij heefteen motorjacht en een sloep in
Oranjeplaat. De afgelopen drie winters lag hij
stil, maar hij miste de contacten. Nu overweegt
hij om ook door te blijven varen. „Aan het
waterpeil hoeft het tegenwoordig niet meer
te liggen, wel aan een goede kachel tegen het
vocht en de kou."
Ankie van Belzen
Als jonge jongen deed Ron de Kam (48) de opleiding
motorvoertuigtechniek, in de praktijk leerde hij verder
alles over scheepsmotoren. Intussen werkt hij al weer 25
jaar als scheepsmonteur bij jachtwerf Flipper in Veere. „We
hebben een werkplaats en reparatiesteiger in Veere, maar
zijn vooral mobiel en doen veel op locatie. In Oostwatering,
Kats, Oranjeplaat tot en met Port Zélande."
's Zomers heeft Ron het druk met kleine reparaties bij
leden en passanten, in de winter vooral met het repareren
van rompschade en het onderhoud aan scheepsmotoren.
Ron adviseert om de scheepsmotor elk jaar een beurt
te geven. „Sinds de zwavel eruit is gehaald, vanwege de
strenge milieueisen, groeit er een bacterie in de diesel en
die verstopt de filters.
Ankie van Belzen (46) werkt al 28 jaar als meesterschilder
op de jachtwerf van haar vader op Oranjeplaat; samen
met haar twee broers, die respectievelijk de motoren en de
bootverhuur doen. Ook voor haar breekt de winterdrukte
weer aan. „Een boot schilderen is geen peulenschil. Eerst
moet hij helemaal gestript en schoongemaakt. Dan begint
het schuren en plamuren. Pas als hij helemaal glad en droog
is, begin ik met schilderen. Is de verf goed uitgehard, dan is
het opnieuw schuren en schilderen. Minimaal drie, maar
meestal vier lagen. Alles bij elkaar kan dat wel drie weken
duren."
Ankie werkt in een echte mannenwereld. Toch wordt ze
even serieus genomen als haar broers en staat ze bekend
om haar deskundigheid. Veel klanten en versleveranciers
noemen haar schilderwerk 'alsof het gespoten is'.
Wanneer een lelijke boot weer helemaal strak in de lak
zit, heeft Ankie eer van haar werk. „Maar de blije lach van
een booteigenaar is het mooiste compliment. Die geeft me
vooral voldoening, telkens weer."
