de Bevelanden
3 spectrum
Zaterdag 8 oktober 2011
Het houten trappenhuis: elke slaapkamer heeft zijn eigen opgang.
Marco en Hennie Bosman hebben hun droom verwezenlijkt. De tuinen zijn aangelegd naar voorbeeld van die
bij Chateau de Brecy.
Woonwijzerassistenten Jasper Moerdijk en Mathilde Bostelaar in de keuken.
Net als je in Frankrijk hebt, als je
door de Loirevallei rijdt."
Het grote voorbeeld voor het Arends-
slot is het Chateau de Brecy in Nor-
mandië. Groot, want het Arendsslot
is vele malen kleiner. „Het is wel een
huis, natuurlijk", vindt Marco, waar
dochter Lycia (19) thuiskomt van
haar dagbesteding en zoon Jouke (11)
speelt met schoolvriendjes en met
hun witte herdershond Ridder.
„Het dak had aanvankelijk één grote
kap moeten zijn. De gemeente vond
echter het bouwvolume te groot. In
middels was de bouw zover dat de
muren stonden. Ingrijpen op de lage
re verdiepingen zou de symmetrie
van het gebouw verstoren. Dat heb
ben we opgelost door de kap te 'bre
ken' met torens", legt Marco uit.
Middels mailverkeer van foto's en ad
viezen van de tuinmannen van Brecy
is het gelukt de tuinen net zo te be
planten als daar. Met witte herfstane-
monen, paarsbloeiend ijzerhard, wit
te rozen, lavendelperken en 'parterres
de broderie', lage buxushaagjes in
complexe patronen, een beetje als de
Zeeuwse knopentuin. „Bij ons zijn er
harten in verwerkt. Ik hou van de
hartvorm", lacht Hennie.
Ze houdt ook van symmetrie, bekent
ze, en het hele huis weerspiegelt dat.
Het kasteel wordt doorsneden door
zichtlijnen. Twee parallelle assen lo
pen van noord naar zuid en van oost
naar west. Waar je ook bent, altijd
kunt je dwars door het huis heen kij
ken. „Dat geeft veel licht, daar hou ik
van. „We hebben ook even Slot Baar
land in bezit gehad, maar dat is don
ker met kleine ramen. We mochten
er door de monumentenstatus bijna
niets veranderen. Dit lijkt oud, maar
is nieuw en helemaal van ons."
www.arendssiot.nl.
kleed ik me wel drie keer per dag. Al
les moet kloppen als je een plan pre
senteert. Dus ook de kleding en de
kleuren die ik daarbij draag."
Soms gaat het vertrouwen in haar
smaak en oordeel heel ver: „Dan is er
iets veranderd in de opstelling van bij
voorbeeld beelden of vazen en bellen
ze mij voor advies. Kom een cursus
binnenhuisadviseur volgen, dan kun
je het zelf, zeg ik dan. Maar nee, 'Ik
heb liever dat jij het doet'. Ik ben heel
blij met dat vertrouwen, maar het
geeft ook grote verantwoordelijk
heid."
Het kasteel is een instrument voor
hun beider ondernemingen, willen
de Bosmans maar duidelijk maken.
Geen frivoliteit van mensen die lak
hebben aan de crisis in de bouw en
de economische dreigingen. Die kri
tiek zit hen dwars. „We hebben dit
niet gedaan om het even breed te la
ten hangen", stelt Marco. „Andere
mensen hebben een boot maar die
ligt vaak ergens anders, uit het zicht.
We hebben echt nergens een tweede
woning. Maar we hebben wel ons kas
teel."
Voor alle duidelijkheid: de jonge paar
den die de weide achter het kasteel
begrazen, passen weliswaar helemaal
in het plaatje, maar die zijn ook niet
van hen. De appelboomgaard achter
die weide weer wel. Daar wonen nog
eens tien pauwen. Of meer, denkt
Marco: „Dat kan inmiddels makkelijk.
Er zijn jonge pauwen gezien."
De boomgaard zal niet zorgen voor
appelwijnen of ciders 'du chateau'.
„Wij zijn geen boeren, maar Bosman
nen. We planten een bos met een cor
ridor in een lijn van het kasteel naar
de A58." „Een zichtlijn", vult Hennie
aan. „Zodat je vanaf de snelweg toch
een glimp van het kasteel kunt zien.
Het chateau krijgt een zichtlijn naar de A58.
De haardsteen met het oorspronkelijke bouwplan.
