33 wonen
Antonio Citterio
B
024-3650509
Foto links:
Voor Axor bedacht Antonio Citterio
deze badkamer. Het resultaat doet
denken aan een woonkamer.
Foto rechts:
Citterio ontwierp voor keukenmerk
Arclinea de Spatia, een keuken die
weggewerkt kan worden als hij niet
wordt gebruikt. foto's PR
tions' talloze keren. Citterio ha
mert erop bij de aanstormende ge
neratie ontwerpers. Net als op het
feit dat je als ontwerper nooit als
een 'alleenheerser' je gang kunt
gaan.
Zelf werkt Antonio Citterio al 26
jaar samen met het designlabel Vi-
tra, en zelfs nog langer met het Ita
liaanse meubelmerk B&B Italia.
Hij is op uitnodiging van het eerst
genoemde label een dagje in Eind
hoven te gast, om daar te vertellen
over zijn werk en de samenwer
king tussen merk en ontwerper.
De kloof tussen de jonge studen
ten en de 60-jarige ontwerper is
groot. Zo nu en dan is het alsof
'opa vertelt'. Vooral als Citterio me
moreert aan de tijd dat er nog
geen internet was en hij zijn met
de hand getekende schetsen laat
zien. Maar begrip voor de jonge ge
neratie heeft hij zeker. „In mijn be
gintijd was het heel anders dan
nu. In de jaren zeventig wisten
mensen amper wat een ontwerper
was, en wat hij deed. Ik moest veel
moeite doen mezelf te verkopen.
Tegenwoordig begrijpen mensen
de waarde van design veel beter.
Dat is een voordeel. Maar daar
staat tegenover dat er nu duizen
den ontwerpers zijn; de concurren
tie is dus enorm. Desalniettemin
heeft de huidige generatie ontwer
pers veel kansen."
Tegenwoordig komen de opdrach
ten hem aanwaaien. Citterio is een
alleskunner. Hij ontwerpt net zo
makkelijk een keuken of een meu
bel, als een badkamer of zelfs com
plete gebouwen, zoals nu een aan
tal hotels. „Ik investeer graag in
langdurige relaties met merken. Je
leert elkaar kennen en dat geeft je
de kans een visie tot in de puntjes
uit te werken in verschillende ont
werpen. De ontwerper is de vader,
de cliënt de moeder: ze kunnen
niet zonder elkaar."
Citterio heeft een hekel aan ont
werpers met sterallures. „In je een
tje kom je er gewoon niet. Ik geef
college aan een universiteit in
Zwitserland. Daar druk ik studen
ten al tijdens de allereerste les op
het hart dat niemand geniaal is.
Designers zijn dienstverleners,
heel normale mensen die bijdra
gen aan de industriële cultuur."
Geboren in Meda, Italië in 1950.
Topdesigner en architect, onder
meer voor grote merken als Vitra,
B&B Italia, littaia, Axor, Flos, Flex-
form, Kartell en Arclinea.
Won diverse prijzen, waaronder de
Compasso d'Oro in 1987 en 1995.
Zijn ontwerpen zijn onder meer
opgenomen in de collectie van het
Moma, het museum voor moder
ne kunst in New York.
Citterio geeft les op de Accademia
di Architettura in het Italiaans spre
kende deel van Zwitserland. Hij
werkt sinds 1999 onder de naam
Antonio Citterio en Partners, sa
men met Patricia Viel.
Nuchterheid tekent de ontwerper,
die door de jaren heen een behoor
lijke staat van dienst opbouwde en
inmiddels een imperium met 65
werknemers runt. „Als ontwerper
geef je dingen niet alleen een
vorm, je ontwikkelt een visie en
een oplossing. Aan de ene kant
heb je de poëzie van een mooi ont
werp, aan de andere kant het zake
lijke, technische aspect."
Zijn nieuwste ontwerp voor Vitra,
fauteuil Grand Repos, bewijst dat
Citterio bij voorkeur meubels ont
werpt die iets nieuws toevoegen
aan de manier van zitten en leven
in het interieur. Zo zorgt een ver
nuftig mechanisch systeem in de
zitting en rugleuning voor een ver
beterd comfort. Het is een voor
beeld van oplossingsgericht ont
werpen, Citterio's handelsmerk én
stokpaardje.
Dat geldt ook voor zijn Suita Sofa,
een bankensysteem voor kleine
ruimtes. Een klein, opklapbaar ta
feltje aan de achterkant van de
bank is een praktisch en verras
send detail. Zo zijn er nog veel
meer voorbeelden van dat 'oplos
singsgericht ontwerpen', zoals een
badkamer, ingericht als een woon
kamer (voor Axor) en een fraai
vormgegeven sporttoestel met in
ternet (voor Technogym).
Citterio: „Het is mijn doel dingen
te ontwerpen die er nog niet zijn,
maar die in korte tijd voelen alsof
ze er altijd al zijn geweest en waar
we niet meer zonder kunnen."
Wellicht verklaart dat het feit dat
veel van zijn producten bestsellers
zijn geworden. „Bij een goed ont
werp valt alles op zijn plek."
De Italiaanse alleskunner is altijd
op zoek naar innovaties. Om de
week experimenteert Citterio met
nieuwe materialen en technieken
in een fabriek in Basel. „Ik moet
het materiaal voelen en ervaren
om er iets mee te kunnen maken.
Als ontwerper moet je sowieso op
de hoogte zijn van de nieuwste
ontwikkelingen; dan word je een
voorloper. En ik zorg er altijd voor
dat ik precies weet wat mensen no
dig hebben. Ontwerp ik een kan
toormeubel, dan bezoek ik kanto
ren in verschillende landen om te
zien hoe mensen werken, en waar
ze behoefte aan hebben. Nieuws
gierigheid moet een van de belang
rijkste eigenschappen van een ont
werper zijn."
En inventiviteit, vindt Citterio.
'Waarom is de bekleding van een
bank altijd vast', vroeg hij zich af,
om vervolgens als eerste te komen
met losse hoezen, voorzien van
een rits. Nog een voorbeeld: „Nu
is een bank met een eiland voor je
voeten heel normaal, maar het
moest wel eerst worden bedacht."
Inventiefis ook het ID-stoelencon-
cept dat hij creëerde voor Vitra.
„Net als met een auto kun je de
stoel naar je eigen wens samenstel
len uit verschillende onderdelen.
Ik probeer altijd in nieuwe richtin
gen te denken."
Die nieuwe richting is de laatste ja
ren vooral architectuur. „Natuur
lijk blijf ik meubels ontwerpen,
maar mijn passie voor techniek
komt in het ontwerpen van gebou
wen het best naar voren." Zijn
nieuwste uitdaging is het ontwer
pen van een brug voor de Expo
2015 in Milaan. Citterio begint te
glunderen als hij over dit grote pro
ject vertelt. „Of het nu een stoel is
of een enorme brug, ik werk altijd
met dezelfde intensiteit. ]e moet al
tijd eerlijk en oprecht zijn in wat
je doet, dan komt de beloning van
zelf."
www.antoniocitterioandpart-
Reageren?
wonen@wegener.nl
de zorg voor onze twee kinderen,
ben ik van baan veranderd."
Verknocht als jij bent aan rust en na
tuur, woon je vast ook heel landelijk.
„Ja. Ik zit nu in het zonnetje op
ons terras, achter ons vrijstaande,
op 470 meter hoogte gelegen huis,
dat ooit een boerderijtje was. Gras,
bos, heuvels: het uitzicht is prach
tig! We hebben hier niet altijd ge
woond, hadden eerst een huur
huisje. Toen we hoorden dat een
oudere vrouw - we noemen haar
'oma' - uit het dorp naar een be
jaardentehuis ging en zij haar huis
aan een jong gezin wilde verko
pen, hebben wij toegehapt. Het is
van 1890; oma is er geboren."
Veel verbouwd, schat ik zo in.
„Goed geraden. Een nieuwe badka
mer, een nieuw dak, nieuwe bedra
ding: het is een flink project. We
doen steeds een stuk, als we weer
genoeg hebben gespaard. Handig
zijn we geen van beiden. Dus voor
al het werk moet een aannemer
worden ingeschakeld. Of de buur
man. Die is ook Nederlander. Er
wonen vijf Nederlandse families
in Drauffelt. Best veel. Waarom?
Geen idee. De meesten zijn hier
net als ik bij toeval terechtgeko
men, dus na een vakantiebaantje
of een vakantieliefde of zo."
Of aangetrokken door een lage wo
ningprijs?
„Nee, die tijd is voorbij. Een klein
huis kost hier al 250.000 euro. Ver
wacht dus geen koopjes. Voor goe
de voorzieningen hoef je ook niet
naar Drauffelt te gaan. Er is niks,
behalve die Chinees. Een buurtsu
per ziet hier geen toekomst; die
kan niet concurreren met de grote
jongens. En voor een grote bios
coop moet je 60 kilometer verder
op, naar de hoofdstad. Maar wil je
een mooie, vredige omgeving zon
der criminaliteit - dus waar je je
fiets of tuinset gewoon op de
stoep kunt laten staan - dan word
je in Drauffelt vast gelukkig."
py Reageren en aanmelden?
wonen@wegener.nl
Sandra Gerberink, haar man Didier en hun kinderen Kevin en Rachel wonen
in het kleine dorpje Drauffelt in het noorden van Luxemburg. foto's SG
gen werken in Luxemburg en ik
hielp mee met de verhuizing.
Toen iemand me een baan in het
plaatselijke hotel aanbood, heb ik
daar niet lang over hoeven naden
ken: prima! Drie jaar ben ik er ge
weest, met veel plezier. In 1995
ben ik definitief geëmigreerd."
Werk je nog steeds in dat hotel?
„Nee. Het is ook geen hotel meer,
maar een Chinees restaurant. In
Nederland had ik mijn... hoe zeg
je dat... restaurantdiploma gehaald,
dus dat werk kwam destijds goed
uit. In Luxemburg heb ik later een
opleiding gehandicaptenzorg ge-
WIE Sandra Gerberink (40) en Didier
Juillet (42), Kevin (13) en Rachel (11)
BEROEP zij: oproepkracht in de ge
handicaptenzorg; hij: kok EERDER
zij: geboren en getogen in Enschede;
hij: roots in de Bourgogne, Frankrijk
NU Drauffelt, in het noorden van
Luxemburg (sinds 1995)
volgd. Daar heb ik ook een baan in
gevonden, in een dorp 30 kilome
ter verderop. Mijn man Didier, die
ik in Luxemburg heb ontmoet,
werkt nog wel in de horeca. Hij is
kok. Ook omdat we anders beiden
op onregelmatige tijden zouden
werken en dat niet handig is met
Zaterdag 8 oktober 2011
