De ontwerper als
probleemoplosser
Tweehonderd zielen in
een Luxemburgs dorp
wonen32 SS
Lampion
U W werper is een
probleemoplosser die echt iets
moet toevoegen aan de wereld.
Mooie meubels zijn er al genoeg",
aldus Antonio Citterio.
De Italiaanse ontwerper is klein
van stuk, maar groot van naam.
Tijdens zijn lezing voor een grote
groep studenten van de Design
Academy in Eindhoven vallen de
woorden 'problem solver' en 'solu-
Een krukje van karton
wonen@wegener
Zaterdag 8 oktober 2011
Veel lezers hebben hem
vast wel eens op hun
bord gehad: de vrucht
van Physalis peruviana. Ananas-
kers wordt hij meestal genoemd,
hoewel je ook namen als Kaapse
kruisbes en Golden Berry tegen- Lampionplant. foto RvdK
komt. Het is die kleine, oranjege
le bes ter grootte van een flinke knikker die je in restau
rants soms als garnituur op je bord krijgt. Wie wijs is, laat
het ding liggen, want erg lekker smaakt de ananaskers niet.
Maar omdat sommige mensen nu eenmaal hebben geleerd
altijd hun bord leeg te eten, stoppen ze de knikker braaf in
hun mond. Hij bevat veel vitaminen. Dat is tenminste iets.
Ananaskers is gemakkelijk zelf te kweken: je laat de vrucht
van het bord in je zak of handtas verdwijnen, en thuisgeko
men prak je hem fijn om de kleine zaden te verzamelen.
Die bewaar je tot volgend jaar maart. Dan zaai je ze in een
bloempot op de vensterbank. Na een week zullen de zaden
ontkiemen. Als de plantjes een centimeter of 5 hoog zijn,
kunnen ze worden verspeend: ieder plantje wordt voorzich
tig geplant in zijn eigen potje. Die potjes houd je
binnen tot eind mei, waarna je de jonge planten in
,N de tuin uitplant op een zonnige plaats.
Houd er rekening mee dat de ananaskers uitgroeit
tot een forse, vertakte plant van zeker 1 meter hoog.
Erg stevig is hij niet. Het is dan ook aan te raden er
bijtijds een stok bij te zetten. Vanaf juli rijpen de
j vruchten die in een lampionachtig omhulsel zitten
en bij rijpheid vanzelf op de grond vallen. De ana
naskers is een vaste plant, maar omdat hij niet win
terhard is, kom je daar nooit achter. Tenzij je hem
in de kamer of in een kas kweekt.
Een tweede lampionplant die gegeten wordt, is de
tomatillo, Physalis philadelphica. Ook deze vormt
een eetbare bes die opgesloten zit in een papierach
tig lampionnetje. De bes is tot 5 centimeter in door
snede en wit- of geelachtig van kleur, al dan niet
met paarse vlekken. In Mexico wordt de tomatillo
gemengd met chilipepers en verwerkt tot salsa ver-
de. Ook deze plant is zelf te kweken. Het zaad is bij specialis
tische zaadhandels te koop. De tomatillo wordt op vrucht
bare grond tegen de 2 meter groot. Een stok is aan te raden.
Een plant die op de lampionplant lijkt en spontaan in tui
nen opduikt, is Nicandra physaloides. Met 'spontaan' bedoel
ik dat hij door vogels wordt verspreid die van de vruchten
snoepen en de zaden elders weer uitpoepen. Nicandra phy
saloides is een mooie plant met donkerpaarse, bijna zwarte
stengels en lila bloemen. De vruchten zijn niet eetbaar.
Wél eetbaar zijn de vruchten van de gewone lampionplant,
Physalis alkekengi, de bekende droogbloem met de knaloran
je lampionnen. Ik vind ze even oneetbaar als de ananaskers
en de tomatillo, maar ze schijnen te helpen tegen bedplas
sen. De lampionplant woekert, maar kan na een strenge
winter ook zomaar wegvallen. Hij groeit op alle grondsoor
ten en wordt op vruchtbare grond tot 1 meter hoog. Men
sen die beducht zijn voor het woekeren, planten hem in
een emmer of een metselkuip. Maar daarin gaat hij binnen
de kortste keren dood; hij kan niet tegen gevangenschap.
Het tafeltje aan de Suita Sofa is een praktische oplossing voor kleine ruimtes.
Topdesigner Antonio Citterio staat met
beide benen op de grond. Een groot
ontwerper word je niet door sterallures
te hebben. „De ontwerper is de vader,
de opdrachtgever de moeder en ze
kunnen niet zonder elkaar."
door Suzanne Dijkstra
m m et zomaar iets
9 ML leuks ontwer-
MW pen, ben je er
niet. Een ont-
Een krukje van karton dat 'met
gemak' 200 kilo kan dragen: dat
geloof je niet. Dat wil je zien, voe
len, uitproberen. Dat deden veel
mensen dus ook met de Dutch
Design Chair, vorige week één
van de blikvangers op de Woon
beurs. Ook ik ben erop gaan zit
ten: zonder gênante gevolgen (al
weeg ik ook geen 200 kilo). Nu
gaat het er bij een zitmeubel niet
alleen om dat-ie je 'houdt'. Com
fort en design zijn ook relevant.
Om bij het eerste te beginnen:
comfortabel is anders. Maar dat
is krukjes eigen. Qua design: top!
Dit meubel, voor 19,95 euro te
koop in zes uitvoeringen (onder
meer in 'sloophout', 'kiezel' en
'Holland'), staat gezellig en kan
bovendien ook als bijzettafel of
als nachtkastje worden gebruikt.
Voor verkoopadressen en een
filmpje van het zelf bouwen en
vouwen van het krukje, zie:
www.dutchdesignchair.com
Emigreren is een ingrijpende
keuze. Familie, werk, cultuur:
de emigrant laat veel achter,
maar verwacht in zijn nieuwe
land ook veel terug te krijgen.
Bijvoorbeeld het huis van zijn
dromen.
Drauffelt
LUXEMBURG
door Jan van Mullem
Luxemburg is nog behoorlijk dichtbij.
Wilde je de banden met Nederland
niet helemaal doorsnijden?
Sandra Gerberink: „Nee, dat is het
niet. Natuurlijk mis ik mijn fami
lie soms en vind ik het jammer
dat mijn ouders en grootouders
vaak niet bij een sporttoernooi of
schooluitvoering van hun kleinkin
deren kunnen zijn. Maar voor het
overige ligt Nederland echt achter
me. Dat is een gesloten boek. Ik
blijf in Luxemburg, voor altijd."
Was je zo klaar met Nederland?
„Nee, ik ben zo gelukkig in Luxem
burg! De natuur, de rust, de vrij
heid, onbetaalbaar. Werkelijk."
Je woonde tot je 19e in Enschede. Het
mooie Twente, daar is het toch ook
rustig wonen?
„Relatief, ja. Ons dorpje Drauffelt
in het noorden van Luxemburg, in
de uitlopers van de Ardennen, telt
zo'n 200 inwoners, van wie 55 kin
deren. Toen wij hier een huis koch
ten, in 2001, woonden er 130 men
sen. En nauwelijks kinderen. Je
merkte dat de dorpelingen echt
blij waren met de komst van iede
re nieuweling. Vooral met gezin
nen. Die brengen wat leven in het
dorp. Maar goed, het blijft klein."
Klinkt als zo'n Stephen King-dorpje.
Hoe ben je er verzeild geraakt?
„Nou, heel toevallig eigenlijk. Het
was in 1990. Vrienden van mij gin-
