spectrum 8
_z
Zaterdag 24 september 2011
Een Zeeuwse
Marokkaan, opgegroeid
in Amsterdam.
Tofik Dibi, Kamerlid
voor GroenLinks,
schippert tussen
straatcultuur en de
mores van het
parlement, tussen -
politiek en film en
tussen afkomst en
toekomst.
door Sandra Donker
gaf hij er aan. Hij ziet dat als een 'echte opof
fering'. „Ik krijg veel dankbetuigingen voor
wat'ik doe, maar ook veel shit. Ik wil ook ge
woon leven, mezelf ontdekken. Ik sta te po
pelen om te beginnen met fdms maken.
Maar iets zegt me dat ik er moet zijn, dat ge
voel was sterker."
Wat dat 'iets' dan is? Opnieuw die bedachtza
me blik. „Ik denk dat ik een atypisch politi
cus ben. Ik merk dat mijn invloed groter
wordt. Ik draag de verhalen van een genera
tie jonge Nederlanders in me, van welke etni
sche afkomst of religie zij ook zijn. Ik vind
het belangrijk dat ik er voor hen ben."
Thuis in Amsterdam zag hij zich gesterkt in
zijn besluit. De grande dame van Groen
Links, de Amsterdamse wethouder Andree
van Es, was op televisie, samen met haar
WD-collega uit Den Haag, Sander Dekker.
Hij zag twëe mensen die hun nek uitstaken
voor zoiets belangrijks als de bijstand. „Ieder
een kan nog zo zuur zijn over politici, roe
pen dat het corrupte zakkenvullers zijn,
maar het zijn wel mensen die iets willen ver
anderen, van de PW tot aan de SP."
Hij heeft wel besloten: dit politieke jaar gaat
hij het allemaal helemaal anders doen. Niet
langer achter de voorpagina's van kranten
aanhollen en ministers bevragen over ditjes
en datjes, geen tijd verspillen aan onderwer
pen die er eigenlijk niet toe doen. Dibi wil
zijn eigen agenda voeren. Zijn hoofd en
lichaam staan al 'in de overdrive', zegt hij.
De start was de lancering van zijn manifest
De laatste Fatwa, begin september. De start
was ambitieus, maar viel niet bij iedereen in
goede aarde. In het stuk roept hij moslims
op zelf te denken en zich niet langer te laten
leiden door geloofsdecreten van 'een handje
vol geleerden'. Op opiniepagina's werd hij
gefileerd en bespot.
„De mensen die uitgesproken tegen waren,
hebben de openbare discussie gezocht", zegt
Dibi. „Mensen die het met me eens waren,
en dat waren er ook veel, lieten dat vooral
privé weten. Jonge moslims stuurden mails
om te zeggen dat ze het belangrijk vinden
wat ik doe. Ook krijg ik reacties van autoch
tonen die zich ontworstelden aan de kerk."
Zeifis hij tevreden over zijn nieuwe koers.
„Het was echt iets van mijzelf Dat telt."
Denkwerk over zijn toekomst deed hij deze
zomer in Marokko. Vier jaar geleden 'heront
dekte' de geboren Vlissinger het land van
zijn ouders. „Ik was er een jaar of tien niet
meer geweest. Maar op een gegeven mo
ment wil je weten waar je vandaan komt,
hoe je ouders waren, hoe ze zijn opgevoed,
hoe ze elkaar hebben ontmoet. Wat ik daar
het liefst doe, is urenlang naast mijn oma lig
gen die gaat vertellen en vertellen en vertel
len. Dan hoor ik hoe mijn moeder klappen
kreeg omdat ze hakken en een broek wilde
dragen, te laat thuis kwam, dat soort verha
len."
Verhalen over zijn vader heeft hij deels uit
de overlevering. Hij overleed plotseling toen
Dibi tien jaar was. „Hij kwam helemaal uit
het zuiden van Marokko, tegen de Sahara
aan, en was heel rebels. Hij rookte shag, had
een tattoo, dronk stiekem bier, droeg een
tijdje een gouden oorbel en een gouden
tand. Hij zag eruit als een zeerover. Hij koos
zijn eigen pad, veranderde zijn achternaam
in Dibi, Arabisch voor wolfje, zijn bijnaam.
Ik ben blij dat hij dat gedaan heeft, het is pak-
e was 25 toen je vijf jaar geleden in de
I Tweede Kamer begon. Je hebt heel be-
I langrijke jaren van je leven gegeven aan
I de politiek. Denk je nooit: het is allemaal
wel goed geweest?
t Een bedachtzaam lachje van Tofik Di-
bi. Dan stilte. Peinzend: „Ik denk wel
eens: ik mis een deel van mijn leven. Ik heb
vrienden die inmiddels ook 30 zijn, die heb
ben hun studie afgemaakt, zijn gaan reizen.
Ze hebben verschillende baantjes gehad, met
verantwoordelijkheden, maar ook met grote
vrijheid. Bij mij is de verantwoordelijkheid
heel, heel groot. Zo ervaar ik het tenminste.
En mijn vrijheid wordt steeds kleiner. Ik
word veel meer herkend, ook privé."
Hij denkt even na en zegt: „Ik kom geregeld
na een heel lange dag in het parlement pas
na twaalven thuis. Als ik ga slapen, doe ik
een debat vaak over in mijn hoofd, heel ver
moeiend. Dan wil ik er even over praten. Ik
merk dat ik stom genoeg boos word als
vrienden niet weten wat ik de hele dag ge
daan heb. Dat ze niet mijn quotes in de me
dia hebben gezien. Sommigen reageren: lek
ker belangrijk. Dan merk je hoe ver het le
ven van anderen afstaat van de politiek. Dat
kan heel vervreemdend werken, dat je in
twee werelden zit."
Tofik Dibi - in 2006 door toenmalig Groen-
Links-leider Femke Halsema gelanceerd als
jong talent, welbespraakt, een ongebruikelij
ke mix van Zeeland, Marokko, Amsterdam-
West, straatcultuur en studentenleven -
heeft er deze zomer lang over nagedacht. Hij
nam een moment van bezinning. Wil ik dit
echt, hier zo veel energie in steken? Zijn stu
die Media en Cultuur, zijn grootste ambitie,
