ar
Alleen op de
wereld in de bush
reizen 4
U
Bierfeest
Reusachtige alpenjongens
veranderen tien boomstam
men in openhaardhout
De Australische binnenlanden behoren tot de meest verlaten
plekken op aarde. Wie hier reist, moet zich goed
voorbereiden. Thijs Heslenfeld ging per auto op weg met 150
liter water.
Zaterdag 17 september 2011
reizen@wegener.nl
024-3650360
t
Tirol is in de zomer een aaneenschakeling van ansicht
kaarten. De ene berghut ligt nog mooier tussen de
bloemen dan de andere. En ook al ligt mijn pen
sioenleeftijd nog op redelijke afstand, zelfs ik kan hier al vol
op genieten. Geen zwerfvuil, geen graffiti, nergens dreiging
of andere ellende. Rondom Seefeld, u ongetwijfeld welbe
kend, liggen de mooiste winterlogementen. Enorme gebou
wen. Eigenlijk een soort flats, gebouwd als een woonhuis.
Met van die hele lange balkons en daken die zwaar en drei
gend op de steunmuren rusten. Mooi hoor.
Augustus is de maand van de dorpsfeesten. Op de flanken
van de bijna 3.000 meter hoge Hochkönig zijn we al een
paar keer omgeleid vanwege zo'n gezellige volksbijeen
komst. Zeer ergerniswekkend, want zo schiet ons werk niet
op. Maar wanneer we dan toch ergens moeten stoppen om
een hele serie telefoonnummers af te werken, dan maar
midden op zo'n feest. Mühlbach blijkt een juiste keuze. De
dirndl-dichtheid is enorm, en ik waardeer de dirndl. Een
soort korset dat de boezem een zekere schwung geeft. Ook
de dame van de bierpomp heeft haar mooiste exemplaar
uit de kast gehaald. Perfect passend bij haar cupmaat.
Mooie dirndl, zeg ik na het bestellen van twee glazen Stiegl
bier. Ze antwoordt met een glimlach en woorden die ik in
de verste verte niet kan verstaan, behalve dan de laatste.
Sechs euro, bitte. Ach ja.
Het feest loopt een beetje op z'n eind, maar er staan nog
een paar belangwekkende gebeurtenissen op het
programma. Eén ervan is de verkiezing van het ori
gineelst geklede kind en ook de volwassene die
zich het best in het Tirolerkostuum heeft gestoken,
krijgt een prijs. Dat is over een half uur, als ik een
beetje doorbel, halen we dat nog net. Op een van
de provisorische terrassen zitten grote groepen te
kletsen en te zuipen. Ik kan het niet anders zeggen.
Twee muziekensembles spelen fijne 'houthakkers-
deuntjes'. De ene band bestaat uit alleen maar bla-
zers. Blazers op leeftijd. De oudste van hen puft een snel rit
me van diepe hoornstoten waarbij hij een ja-knikkerachtige
beweging maakt. Zijn hoofd is vuurrood. Ik denk even dat
de man een toeval aan het krijgen is, maar het schijnt zo te
horen. De andere groep heeft een toegankelijker repertoire
dat uiteenloopt van Edelweiss tot Ein Prosit. Doordat beide
nogal luid spelen, komt van mijn telefoonverkeer weinig te
recht. Wanneer de verkiezing begint, ben ik nog maar hal
verwege. Gelukkig missen we niet wie die hoofdprijzen in
de wacht slepen. Uiteraard een soort Heidi en Peter als best
geklede kinderen. Zij dragen iets waarvan mijn kinderen
niet zouden weten hoe ze het zouden moeten aantrekken.
De best geklede volwassene is een vrouw van forse omvang
in een krap dirndltje. De jury bestaat uit mannen, dus dat
spreekt voor zich. Luid gejuich, hoofdprijs: een slagerspak
ket.
Ik keer terug naar de berg boomstammen waarop ik net zo
driftig zat te bellen. Is die hele berg weg! Dat komt door het
laatste, feestelijke onderdeel. Het stamzagen. Reusachtige al
penjongens stropen de mouwen op en veranderen opge
wekt tien megastammen in openhaardhout. Een genot om
te zien vanuit de schaduw met nog een glaasje Stiegl.
Dan volgt de afterparty. Ik moet nog rijden, dus drinken is
er niet meer bij. Bier stroomt nu zonder onderbreking in de
kelen van de echte volhouders. Twee dronken Duitsers zor
gen tenslotte voor het feestelijke einde van de dag. Ze val
len laveloos van een podium. De politie stuurt hen stante
pede weg. Ze waggelen het bergpaadje op naar boven.
Ineens een windvlaag, het weer slaat om. Even later flitst de
eerste bliksem. We rijden snel de berg af en zien in de ach
teruitkijkspiegel de lucht steeds zwarter worden. Het decor
van een rampenfilm. Vroeg onder de wol.
De volgende ochtend moeten we terug naar de Hochkönig.
Het radionieuws meldt de resultaten van het noodweer van
de vorige avond. In diverse dorpen zijn stroom en telefoon
verkeer uitgevallen door ontplofte centrales. Er vielen ook
nog eens twee zwaargewonden. Toeristen uit Duitsland die
vlak bij Mühlbach werden getroffen door de bliksem. De
nieuwslezer vervolgt met economische berichten, maar ik
denk aan onze twee zuipschuiten van gisteren. Die zijn wel
erg zwaar gestraft voor hun alcoholische escapades. Als zij
het inderdaad zijn.
De weerman voorspelt opnieuw noodweer. Ik hou het van
middag maar bij een eenvoudig kopje thee. Gewoon, voor
de zekerheid.
Foto boven:In de bush
kamperen, betekent
volledige verlatenheid,
foto's Thijs Heslenfeld
Kleine foto's:
1. Een Goulds varaan.
2. Passanten.
3. De weg is een zand
pad waar je dagenlang
niemand tegenkomt.
4. Ayers Rock (Uluru).
Het dorp Wiluna lijkt
op een filmset. Mid
denin het gloeiend he
te landschap van
West-Australië zijn
een paar straten kriskras neerge
kwakt. Een rechttoe-rechtaan stra
tenplan met brede, lege boule
vards, die bijna allemaal eindigen
in het niks, in eindeloze vergezich
ten. Bij de 'Gunbarrel Groceries'
supermarkt scharrelen een paar
aboriginals rond, blootsvoets, met
wilde haren. Verder is er in het he
le dorp geen mens op straat te
zien. Ik ben hier beland omdat ik
de Gunbarrel Highway wil 'doen'.
Vanaf hier oostwaarts, 1.400 kilo
meter vrijwel verlaten bush tot
aan Ayers Rock, of in de taal van
de aboriginals, Uluru. De naam
highway is bedrieglijk. Het is niet
veel meer dan een zandpad waar
je dagenlang niemand tegenkomt.
Geen ongevaarlijke reis, dus ben ik
goed voorbereid. Ik heb een dege
lijke fourwheeldrive bushcamper
gehuurd. Aan boord heb ik 150 li
ter water, bijna 200 liter diesel,
een heleboel proviand, een setje
gereedschap om binnenbanden te
kunnen wisselen én - voor als het
echt mis gaat - een satellietzender.
Op het eenvoudige gemeentehuis
van Wiluna pakt Debra McNeil er
een kaart bij. Tot aan Carnegie Sta
tion - een afgelegen veeboerderij
zo groot als een Hollandse provin
cie - is de track goed te doen, weet
ze. Dat is bijna 350 kilometer oost
waarts. Haar potloodje glijdt nog
200 kilometer verder naar het oos
ten. „Hier, bij Geraldton Bore,
houdt onze gemeentegrens op.
Vanaf daar wordt de track niet
meer onderhouden." Voor een
Hollander zijn dit niet te bevatten
grootheden. De gemeente Wiluna
(pakweg 300 inwoners) loopt oost
waarts dus tot 550 kilometer ver
der. De oppervlakte van deze ge
meente is 184.000 vierkante kilo
meter, bijna 5 keer zo groot als Ne
derland! Debbie heeft ook een ver
ontrustende mededeling. Ze heeft
de afgelopen dagen eigenlijk nie
mand meer de Gunbarrel op zien
gaan. „Laten we Carnegie even bel-
