Het gaat niet alleen slecht in Afrika spectrum 8 Zaterdag 10 september 2011 Vorig jaar stond ik op 11 septem ber samen met Geert Wilders op Ground Zero. Dat klinkt ge zelliger dan het was. Hij kwam namelijk demonstreren tegen de bouw van een moskee, ik - krap een week op mijn standplaats - deed er verslag van. Wilders sprak er schande van dat mos lims daar een moskee wilden bouwen, zo dicht bij de plek waar geloofsgenoten met dezelfde koran in de hand duizen den mensenlevens hadden verwoest Nu is enige islamofobie ook de Amerika nen niet vreemd, al kijkt de doorsnee New Yorker niet op van een gehoofd- doekte vrouw of een man met een islami tisch gebedsmutsje op. Vrijheid van gods dienst is de basis van de Verenigde Sta ten. De puriteinen hebben er Engeland in de zeventiende eeuw niet voor niets voor verruild. Liever een religie dan géén religie, laten opiniepeilingen zien. Niet de islam, maar moslimterrorisme is de reden dat vliegen veranderd is in een spelletje strippoker (met als prijs een stoel in een vliegtuig) en dat de stem van Janet Napolitano, minister van binnen landse veiligheid, om de paar minuten mensen in de metro van Washington op roept om verdachte zaken te mel den. Een mannenstem doet in de metro's en treinen van New York hetzelfde. Vroeger was een eenza me koffer gewoon een koffer, nu is het een potentiële bom. Uit de nala tenschap van 9/11. Op strategische plekken in de stad - op Grand Central en Penn Station, de twee grootste stations in New York en in Wall Street - staan altijd politieagenten, af en toe militairen. Soms met een hond (niet het aaiba re ras) en altijd zwaarbewapend. Ook staan in de stad verschillende apparaten die waarschuwen als ze nucleaire straling detecteren (heus waar, ik wist het ook niet). En eens in de zoveel tijd duikt ergens een verdacht pakketje op. Het is vrijwel altijd loos alarm, maar je zou er bang van worden. Maar New Yorkers zijn er laconiek onder. Zij maakten na die zwartomrande zonnige dinsdag 11 september 2001 snel de omslag. Na de ontzetting en het hevi ge verdriet kwam de 'doordouwersmen taliteit'. Hup, de schouders eronder en verder! Burgemeesters Rudy Giuliani (toen) en Michael Bloomberg (nu) gaan er prat op: New Yorkers, dat is een bij zonder slag mensen. Ze realiseren zich dat New York het sym bool is van de westerse wereld en dat de iconische wolkenkrabbers een doelwit zullen blijven. Dat is een vanzelfspre kend onderdeel van het dagelijks leven geworden, zoals de eeuwige rij bij de Starbucks en zoals de stomerij die altijd nét dicht zit als je je kleren op wilt halen. Bij dat dagelijks leven hoort ook een le ger aan politieagenten. Burgemeester Bloomberg klonk bijna trots toen hij bij een presentatie over het nieuwe World Trade Center vertelde dat vanuit het nieuwe politiebureau in één van de wol kenkrabbers duizend agenten van de NYPD en de Port Authority (de eigenaar van het WTC-complex) de veiligheid gaan bewaken. Ook tijdens de herdenking zondag zullen ze weer massaal te zien zijn rond Ground Zero, maar de agenten hoeven dit jaar geen orde te houden bij een anti-moskee-demonstratie. De bouwplan nen voor het islamitische centrum zijn er nog steeds, maar je hoort er nu niks meer over. Ik geloof ook niet dat Wilders is uitgenodigd. In de hoorn van Afrika heerst de erg ste droogte sinds zestig jaar, meer dan tien miljoen mensen hebben dringend behoefte aan voedsel en medicijnen. Hulporganisaties voe ren massaal actie, met schrijnende foto's van vluchtende families en stervende kin deren. De actie leverde tot nog toe 21 mil joen euro op. Maar onze tegenzin tegen dit soort actie groeit. Uit onderzoek van Motivaction blijkt dat de helft van de Nederlanders niet van plan is geld te te geven voor hongerend Afrika. 'Steeds meer mensen twijfelen of de hulp goed terecht komt en vragen zich af waar om Afrika er maar niet op vooruit gaat. Lost noodhulp wel iets op? Is het niet be ter om landen als Somalië, waar de honger het ergst is, aan hun lot over te laten? De vragen lijken terecht, maar zijn geba seerd op een belangrijk misverstand: het gaat wel degelijk beter met Afrika. De afgelopen tien jaar zijn de meeste Afri kaanse economieën hard gegroeid, met ge middeld 7 procent per jaar. Weliswaar werd ook Afrika getroffen door de econo mische crisis, maar het continent herstelde zich sneller dan Europa. Volgens het Inter nationaal Monetair Fonds (IMF) groeien de economieën van zuidelijk Afrika dit jaar met gemiddeld 5,5 procent. Het IMF verwacht dat de komende jaren maar liefst zeven Afrikaanse landen in de top 10 van de snelst groeiende economieën ter wereld staan. Een paar procent groei levert in een straat arm Afrikaans land weinig op, maar be moedigend zijn de cijfers in ieder geval wel. Afrika wordt bovendien steeds veili ger. In de jaren zeventig en tachtig van de vorige eeuw werd het continent nog ver scheurd door tientallen oorlogen en con flicten. Vandaag reis je van Kenia naar Ma li of van Tsjaad naar Mozambique zonder op oorlogen te stuiten. Maar massaal wa pengeweld is er nog wel degelijk. In het zuiden van Nigeria, het westen van Soe dan, het oosten van Congo en het zuiden van Somalië worden bloedige oorlogen uit gevochten. In veel andere Afrikaanse landen wordt het leven steeds beter. Vooruitgang is er vooral op het gebied van onderwijs en ge zondheidszorg. Volgens de Verenigde Na ties gaan inmiddels acht van de tien Afri kaanse kinderen naar school. De kinder sterfte daalt snel. Steeds meer mensen heb ben toegang tot schoon water en de aids- epidemie is op zijn retour. Die hoopvolle ontwikkelingen staan in schril contrast met de situatie in de hoorn van Afrika, en dan vooral in Somalië. Dat de hongersnood juist daar toeslaat, ligt ogenschijnlijk voor de hand. Het land is droog en schraal. Grote delen van Somalië zijn nauwelijks geschikt voor kleinschalige landbouw, waar het gros van de mensen van leeft. Een veel groter probleem is ech ter de politieke instabiliteit. Sinds begin ja ren negentig woedt in Somalië een burger oorlog. De hoofdstad Mogadishu, ooit de 'witte parel' aan de Indische Oceaan, ligt er In Somalië verhongeren weer mensen. Een duurzame oplossing voor de honger en armoede is nog ver weg, zegt Thea Hilhorst, hoogleraar Humanitaire hulp en wederopbouw. Maar hoe kan het dat het in Rwanda, een ander voormalig crisisgebied, wel goed gaat? door Mirjam Vossen

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 2011 | | pagina 92