reizen
K»!jM
Gangsta rap
Ze bewegen op het ritme
als een kat die een haarbal
probeert uit te braken
i *Xirr~"T*r
Kreta is meer dan
het van tv bekende
Chersonissos.
Joost Brantjes
bleef ver weg van
Oh, oh, Cherso en
ontdekte het echte
Griekenland waar
de tijd heeft
stilgestaan.
Zaterdag 3 september 2011
reizen@wegener.nl
024-3650360
Het is onvoorstelbaar heet in Miami. De aanvechting
te gaan zonnebaden is groot, maar dat zou me
disch volstrekt onverantwoord zijn. Een frisse duik
in de zee behoort ook al niet tot de mogelijkheden. Ten eer
ste is de temperatuur van het water vrijwel gelijk aan die op
het land en bovendien is de zee vergeven van de knalroze
kwallen. Het lijkt wel een verjaardagsfeestje van SpongeBob
in Jellyfish Forest Ik zie reikhalzend uit naar de beloofde,
verkoelende onweersbuien, maar die blijven steeds op grote
afstand. Vakantie, nee, het valt allemaal niet mee. Gelukkig
liggen we veilig onder een huurparasol op het vredige
strand van Miami Beach.
Ineens hoor ik donkere bastonen dreigend dichterbij ko
men. Op een pompend ritme schreeuwt een geagiteerde
stem schande van iets. Ik denk dat het nummer als titel
heeft wrong nigga tofuck with. Dat is namelijk de zin die
om de paar seconden als een mantra wordt herhaald. Jawel,
het is hiphop. Of gangsta rap, de moderne muziekstroming
die veel moordenaars en drugsdealers een legale, luide stem
heeft verschaft.
Ook in dit geval zijn de op muziek (nou ja, muziek) gezette
dreigementen niet van de lucht Elke mothetfiicker krijgt
een nekschot van de bro's die de baas van de hood zijn. Of
iets dergelijks. Ik kan het allemaal zo goed volgen omdat de
drie mannen die bij de gettoblaster horen voornemens blij
ken om precies, maar dan ook precies onder de pa
rasol naast mij te gaan zitten. Het prijzige sound-
doek brengt een fors volume voort en staat precies
gericht op mijn trommelvliezen.
Even heb ik de neiging de heren te wijzen op de
hinderlijke kracht waarmee hun lijfliederen over
het strand schallen, maar daar zie ik na ampele
overweging vanaf Gekleed zien ze er al niet uit om
terecht te wijzen en wanneer de shirts uitgaan ver
dwijnt mijn bemoeizucht al helemaal. Machtige
borstkassen en spierpartijen glanzen in het zonlicht. De
twee donkere reuzen zijn tot hun middel getatoeëerd. De te
keningen zijn redelijk samenhangend aangebracht. Hun
licht gekleurde Cubaanse vriend doet wat inkt betreft niet
voor hen onder, maar bij hem is het er maar zo'n beetje op-
gekwakt. Er zijn nogal wat religieuze tekens, maar ook
doodshoofden, maaiende zeisen, blote vrouwen, diverse
sterretjes en het hele Inca alfabet. Op de rug een soort em
bleem dat je ook wel op bierflesjes ziet, maar dan de apoca-
lyps voorstellend. Er omheen staat iets geschreven in een
onheilspellend lettertype. Geen idee in welke gevangenis de
jongeman dit heeft laten aanbrengen, maar op televisie heb
ik wel eens de moorddadigste gang van Florida gezien en
de leden daarvan hebben ook van dit soort tattoo's.
Dus mij hoor je niet, ik houd mijn mond wel. Bovendien is
het ook wel interessant. Je vraagt je toch af waarover de
mannen met elkaar van gedachten zullen wisselen tijdens
hun inspirerende strandbezoek. De muziek wordt er in elk
geval niet vrolijker op en de drie badgasten brullen luid
keels mee met de verwensingen die de bro's aan het rappen
zijn. Veel goeds belooft het allemaal niet. De drie maken op
het ritme van de muziek steeds dezelfde hoofdbeweging.
Als een kat die een haarbal probeert uit te braken. Naar
voor en achter, naar voor en achter en gemener kijken en
gemener kijken. Na een half uur staat het'geluidssysteem
op topvolume en zitten ze helemaal in the groove. Zij wel. Ik
denk er over om maar eens op te stappen. Ook de andere
mensen om mij heen kiezen een veiliger heenkomen.
Maar dan komen drie vrouwen snel naderbij geslipperd. Zij
dragen een proviandmand en een stapeltje handdoeken. De
drie gangsters zitten met hun rug naar hen toe en zingen
uit volle borst zeer lelijke woorden. Een harde slag maakt
plots een einde aan het gratis concert. Het is de vlakke
hand van een van de dames die het geschoren hoofd treft
van de grootste zanger. Tyrell, you stupid, turn that music
off! Het blijkt de beschaafde echtgenote van de gangsta rap
per. Ze is haar man duidelijk de baas. De keurige dame in
stalleert meteen haar eigen iPod en even later zingt Julio
Iglesias een slijmnummer met louter nette woorden. Dat
scheelt. De drie mannen slenteren verslagen naar de vloed
lijn. Er is niet veel meer over van hun stoere slechtheid.
Even later komen ze terug rennen. De Cubaan hinkt, ge
prikt, door een motherfuckin' kwal. Hij huilt nog net niet en
wordt getroost door zijn beide vrienden. Tevreden draai ik
me nog eens op mijn rug. Wat een watjes.
Ver weg
Op het vliegveld van
Chania zijn ze niet
ingesteld op indivi
duele reizigers zon
der huurauto. Mis je
de bus van 9.30 uur naar de stad,
dan vertrekt de volgende om
15.40 uur vermeldt het bord in de
aankomsthal. Dus gaan de eerste
20 euro, om de Griekse economie
uit het slop te trekken, naar de taxi
chauffeur die onderweg bij elke
kerk die hij ziet vroom een kruis
slaat. Engels spreekt hij niet, maar
wat hij van Bulgaarse bedelaars
vindt, die hun hand ophouden als
we voor een stoplicht wachten,
kan hij feilloos duidelijk maken.
Chania geldt als Kreta's mooiste
stad. Toegegeven, het eiland telt
weinig steden, maar de Venetiaan-
se haven, driekwart van een cirkel
met een aaneenschakeling van ter
rassen, is prachtig. Obers trachten
je voor een vislunch hun restau
rant in te lokken en cruisepassa
giers met allemaal dezelfde oranje,
rubberen armband, volgen hun
gids als jonge eendjes de vader- en
moedereend.
Paleochora is van een geheel ande
re dimensie. Het dorp aan de zuid
kust isgebouwd op een langwer
pig schiereiland,ijodat de bewo
ners aan twee kanten de; zee heb
ben. Eért kant heeft een zand
strand, de andere kant van het
schlerejlaïïd hééft een strand van
kiezelstenen. Landbouw is de be
langrijkste bron van inkomsten.
Daarmëe verdiénen ze voldoende
geld om niet afhankelijk te wor
den van het toerisme.
Paleochora werd in de jaren zestig
van de vorige eeuw door hippies
ontdekt. Maar Paleochora koos er
bewust voor niet in de toeristische
uitverkoop te gaan, waardoor de
stranden niet zijn volgebouwd
met hotels en resorts. Het dorp
telt slechts tweeduizend inwoners,
inclusief honderd buitenlanders,
meest gepensioneerde Europea
nen die de rest van hun leven hier
willen doorbrengen.
Neapolis verhuurt eenvoudige ap
partementen en kamers, pal aan
de boulevard. Het heldere water
van de Libische Zee lokt verleide
lijk. Het lange strand heeft ook
een naturistendeel, mocht je voor
een all-over tan willen gaan. Maar
de Kretenzer die aan het einde
van het strand een barretje runt,
staat erop dat dames voordat ze
iets bestellen hun bovenstukje aan
doen. Geen topje, geen drank.
Aan het einde van de middag, als
de zon haar afdaling richting zee
heeft ingezet, is Crocodile Rock op
haar mooist. De rots, die vanaf het
kiezelstenenstrand te zien is, heeft
duidelijk de vorm van een kroko-
dillenkop, die naar een nietsver
moedend slachtoffer lijkt te loe
ren. Rond het centrale plein van
Paleochora lopen de terrassen vol.
Een karaf witte wijn kost weinig
en komt met een schaaltje zonne
bloempitten op tafel. Als de zon
onder is gegaan, kun je verkassen
naar een van de vele restaurants.
Ben je met een groep, dan doe je
er goed aan verschillende mezedes
te bestellen: de heerlijke Griekse
voorgerechten als tzatziki (yoghurt
met komkommer en knoflook), sa
lade van gegrilde aubergines, slak
ken met kruiden of kastanjes in
een saus met kaneel, verraden de
invloed van de Arabieren die Kre
ta van 820 tot 961 als emiraat beza
ten.
De volgende dag gaan we per boot
naar Jtoutró. Zodra we de kust na
deren, valt op hoe spectaculair het
dorp ligt. Vanaf het land is het,
met in het hoogseizoen 74 inwo
ners, niet te bereiken. Huizen mo
gen slechts drie verdiepingen tel
len en in mei zijn ze allemaal weer
wit gekalkt voordat de toeristen ko-
