Met 69 jaar
reizeri22 m
Shirtjes ruilen
Going Dutch
typisch
vakantie anno
Nederlands
Doe eens gek deze
vakantie: boek geen
pakketreis, reserveer
geen camping, maar
ruil van huis. Net als
Gerda de Jong deed.
door Jan van Mullem
Zaterdag 27 augustus 2011
reizen@wegener.nl
024-3650360
door johan Bosveld
Europa, Azië, Australië, Afrika: je bent
overal geweest, maar nu pas voor het
eerst met huizenruil.
Gerda de long: „Je wilt vast weten
hoe dat zo is gekomen. Heel toeval
lig: ik hoorde iemand op de sport
club vertellen dat ze op zoek was
naar een onderkomen voor haar
Australische nicht Anna en haar
man lan - beiden dik in de 70 -
die voor zeven weken naar Deven
ter kwamen. Toen ik iemand hoor
de vragen of woningruil niets iets
voor ze was, ben ik me met het ge
sprekje gaan bemoeien en bood
aan wel te willen ruilen."
Zo zat je, als 69-jarige alleenstaande,
afgelopen juni plots helemaal in Wai-
kiki, in een vreemd huis.
„Eigenlijk past dat spontane wel
bij mij. Ik ben avontuurlijk inge
steld. Ik heb al veel van de wereld
gezien, fiets heel vaak en ver en
sta dan met een tentje op de cam
ping. Dat nieuwsgierige zat er al
vroeg in. Toen ik nog een meisje
was, zwierf ik veel door.de fabriek
van Wessanen in Wormerveer,
waar vader werkte. Daar lagen
schepen met granen, cacao en ge
droogde kokos. Door die bijzonde
re geuren, die ik me nog steeds her
inner, zat ik dan te dagdromen
over verre reizen. Dat is altijd zo
gebleven. Nadat mijn man over
leed, heb ik meer aan die drang
naar avontuur kunnen toegeven.
Voor die tijd waren we te druk
met het bedrijf was er nauwelijks
gelegenheid voor mooie reizen."
door Carel Thijssen
Ze lagen met z'n negenen te luieren in
de zon. Poolse jongens, een jaar of
18,19. Op de camping vlakbij Mikolaj-
ki, een stadje midden in het Mazurisch me
rengebied in Noordoost-Polen.
Toen mijn vrouw en ik tegenover hun drie
punttentjes onze bungalowtent opbouw
den, kwam er voorzichtig leven in onze tij
delijke overburen. Ze wezen elkaar op de
NL-sticker op onze auto, smiespelden 'Hol-
landa' tegen elkaar en hadden opmerkelijk
veel belangstelling voor mijn T-shirt. Het
witte lapje textiel met oranje opschrift 'We
are the champions - Holland E.K. '88' had ik
een week eerder op een braderie op de kop
getikt, na de zegetocht van Gullit, Van Bas
ten en co.
Met de scheerlijnen strak en de luchtbed
den opgepompt, nestelden we ons voor ons
optrekje. Toen ik een onderweg gekochte
fles Poolse wodka voor de dag haalde, zag ik
vanuit een ooghoek negen koppies omhoog
komen. 'Even uitproberen', seinde ik naar
mijn eega. Uitnodigend hield ik de fles rich
ting het negental. In een mum van tijd zat
de hele bups in een halve cirkel om ons
heen. Het werd een gezellige boel, de fles
ging van hand tot hand (ik zag 'm ook één
keer voorbijkomen),'het Nederlands voetbal
elftal werd de hemel in geprezen en een van
de jongens speelde vrolijk op zijn gitaar.
Toen we met z'n tweetjes de volgende na
middag terugkwamen van een boottocht,
meldde het negental zich onmiddellijk. Be
teuterde gezichten alom. We kregen tekst
en uitleg. Dat ze misbruik gemaakt hadden
van onze gastvrijheid door die hele fles sol
daat te maken. Of we hun excuses wilden
aanvaarden. Plus een fles wodka. Nee, niet
opdrinken. Meenemen als souvenir.
Pas toen kwam de aap echt uit de mouw: of
ik mijn T-shirt wilde ruilen. De snoodaards
hadden hun plannetje perfect voorbereid.
Een van hen mijn shirt en ik een wit hemd
je met negen handtekeningen erop. Hoe
kon ik weigeren? Mijn shirt werd verloot.
Sylvester was de gelukkige. De vijf vrolijke
dagen die we nog op de camping doorbrach
ten, hebben we hem niet meer in-een ander
shirt rond zien lopen.
Fransen stinken naar knoflook,
elke Belg is dom en Engelsen zijn
stijve harken. Waar of niet waar?
Zeker is wel dat elk volk zijn
eigenaardigheden heeft.
Zelfs op de camping maken Nederlanders
eerst een afspraak voor ze bij de buren
een biertje gaan drinken. Want niets is
zo vervelend als onverwacht bezoek krij
gen terwijl je nog niet hebt opgeruimd.
Nee, dat is niet bot of ongastvrij, maar gewoon onze
volksaard: liever een opgeruimd huis dan een spon
taan bezoekje. En als we besluiten dat biertje elders
te gaan drinken, dan wordt de rekening tot op de
cent nauwkeurig gedeeld. Going Dutch is overal ter
wereld de uitdrukking voor de rekening delen; hoe
zo een rondje geven? Nog zoiets irritants: Nederlan
ders beschouwen hun kinderen als kleine volwasse
nen, die mogen zich dus overal mee bemoeien en
ze vinden het helemaal niet erg als de kleine etters
door het restaurant rennen; hoezo netjes aan tafel
zitten? Zelf zijn de volwassenen
vaak net kinderen. Want in welk
land zeggen ze tegen hun hond 'geef
eens een pootje aan die meneer'. Nederlan
ders hebben de neiging alles, vaak nogal grof,
bij de naam te noemen: koffie als afwaswater,
hondenweer en een biefstuk als de 'kont' van je
moeder. Maar pas op, als ze gaan overdrijven, zijn ze
aan het liegen. Want dat kunnen ze niet; doe maar
gewoon, da's Nederlands genoeg.
