Ruilen van
reizen - ES
Cod bless America Coca Cola
Piramide van
vakantie anno.
Doe eens gek deze
vakantie: boek geen
pakketreis, reserveer
geen camping, maar
ruil van huis. Zoals
Hans en Aty Oomkes
ook doen.
door Jan van Mullem
Zaterdag 20 augustus 2011
reizen@wegener.nl
024-3650360
Nu jullie, sinds een paar weken, alle
bei met pensioen zijn, is er natuurlijk
nóg meer tijd voor huizenruil.
Hans Oomkes: „Zeker. We zullen
vast vaker, in elk geval langer, op
reis kunnen. Voor dit jaar hebben
we nog niets concreet. Er kwam
onder meer een ruilaanbod uit
Amsterdam, maar voor een lang
weekend. Te kort, vinden wij."
Je bent er dan wel even uit.
„Jawel, maar er gaat veel werk in
zitten voor die paar dagen. Als wij
ruilen, vinden we dat onze wo
ning spie en span moet zijn, voor
de gasten. Niet dat het nu vuil is,
maar om nou alles schoon te ma
ken voor die paar dagen..."
Jullie zijn van het opgeruimde type.
„Niet in extreme mate. Wij vin
den het normaal dat je je huis net
jes achterlaat. Wij verwachten ook
in een schoon huis te komen. Ik
herinner me in dit verband een
woningruil met Rijk den Ouden,
een neef van Rijk de Gooyer. Hij
en zijn vrouw Colleen wonen in
Canada, op Vancouver Island, en
deden ons een ruilaanbod, hun
eerste keer. Alles werd geregeld, al
leen viel het op dat Colleen zo op
de achtergrond bleef Toen we na
de ruil thuiskwamen, was er een
mail met haar uitleg. Ze had moei
te gehad met huizenruil, schreef
door Johan Bosveld
Fransen stinken naar knof
look, elke Belg is dom en
Engelsen zijn stijve harken.
Waar of niet waar?
Zeker is wel dat elk volk
zijn eigenaardigheden
heeft.
Amerikanen zijn domme cul
tuurbarbaren. Ze kunnen niet
met mes en vork eten en ver
pesten alles met lichtreclames
en wolkenkrabbers.
Het is allemaal waar en natuurlijk ook
niet waar. Maar toch. Het is vrijwel uitge
sloten een Amerikaan in een restaurant te
vinden die netjes met vork en mes eet. Ze
snijden het vlees, rotzooien wat met hun
vork in de rest van het eten (meestal frites
en een blaadje sla of groenten uit een
pot), leggen vervolgens hun mes weg,
gaan er eens lekker voor zitten, arm op ta
fel, hand onder de kin, en scheppen hun
bord in fors tempo leeg. Intussen zorgt de
immer opgewekte bediening ervoor dat
het halve-literglas Coke (kleiner bestaat in
de VS niet) altijd tot de rand gevuld is.
Wij vinden de Amerikaanse manier van
eten barbaars. Maar voor Amerikanen zijn
heel andere dingen belangrijk. Ze zijn niet
voor niets de uitvinders van de hambur
ger. Bovendien geven ze hun geld liever
uit aan grote auto's, om te laten zien hoe
goed ze het wel niet hebben. Volgens de
Franse schrijver Celine is niet het christen
dom, maar geld de religie van de Ameri
kaan.
Toch hebben ze naast geld nog een ander
geloof Nergens ter wereld wordt God zo
vaak in woord en gebaar geprezen als in
dit beloofde land. Hoewel het God bless
America er de laatste decennia een geduch
te concurrent bij heeft gekregen. Nooit eer
der telde het land aan de andere kant van
de grote plas zoveel mensen die van dik
worden hun religie hebben gemaakt.
door Monique Prins
Vijf zusjes, een huis met tuin
(voor als de zon schijnt) en gara
ge (voor zomers als deze) en een
paar leuke buurjongens. Geloof
mij: meer heb je als kind niet no
dig voor een geslaagde vakantie.
Het hoogtepunt elk jaar was circusje spelen.
Inspiratie kwam van een kinderci-rcus dat
I we elk jaar bezochten. We mochten echter
nooit meedoen omdat we een dorp verder
op woonden. Dan doen we het gewoon
zelf, dachten wij. Dus werd elke zomer de
garage leeggeruimd voor onze 'kunstjes'.
jZes weken lang liepen we rond in gym-
broek of turnpakje met lange mouwen. Ik
kan het me nu nauwelijks nog voorstellen
maar ik kon in de lucht springen en 'floep'
in een spagaat neerkomen.
Grote bonus was onze geheime oefenplek:
mama had immers de sleutel van de gym
zaal van de school! En omdat het eigenlijk
niet mocht, oefenden we met de gordijnen
dicht. Wat het nóg spannender maakte.
Heel veel attributen hadden we niet. We
hadden elk een fiets, die (zo flauw) niet ge
sloopt mocht worden tot eenwieler. Verder
hadden we twee paar rolschaatsen. Van die
verstelbare, zodat alle zussen om de beurt
bochtjes konden oefenen. En één paar stel
ten, die tussen twee stoelen ook dienst de
den als 'koord' voor het koorddansen,
's Avonds zaten we uren te kleuren aan en
treekaartjes, die we uitdeelden in de buurt.
Het publiek (mama, vriendinnetjes en voor
al wijzelf) werd getrakteerd op handstand,
eventueel met overslag en radslag. En de
kleintjes (ik dus) begonnen met de koprol,
voor- en achteruit. Samen met de buurjon
gens vormden we levende piramides. De
jongens gingen op de grond zitten en een
zus klom er bovenop. Soms klauterden er
twéé zussen bovenop, en mocht de kleinste
(ik dus) in de top van de piramide. Maar zo
dapper waren we niet vaak, want de vloer
van de garage was koud en pijnlijk hard.
Wij dachten alle vijf écht dat we talent had
den. Tot mijn zus, een beetje overmoedig,
een bordje aan de inrit plantte met de tekst
'Gratis: lessen steltlopen'. Een meisje van
twee straten verderop meldde zich nieuws
gierig aan. Maar toen ze ons bezig zag, hoef
de het niet meer. 'Puh, ik kan het veel be
ter', riep ze en liep boos de inrit af We heb
ben nog jaren circusje gespeeld, maar dat
bordje heeft de inrit nooit meer gehaald.
