Fantastisch
reizen
S3
Land van pruiken en een keurige rij
Voetbaltrauma
vakantie anno...
Doe eens gek deze
vakantie: boek geen
pakketreis, reserveer
geen camping, maar
ruil van huis. Zoals
Wilma Brouwer en
haar man ook doen.
door Jan van Mullem
Zaterdag 16 juli 2011
reizen@wegener.nl
024-3650360
Huizenruilers zijn 'regelneven' of heel
relaxt, heb ik inmiddels begrepen.
Wilma Brouwer: „Is dat zo? Nou,
ik denk dat wij dan bij de relaxte
categorie horen. Wij maken vooraf
ook afspraken met ruilpartners -
wat ligt in de koelkast, hoe doen
we het met de auto - maar dat
gaat niet via officiële contracten.
Hoe wel? Via de mail. Gaat prima.
En als ze de koelkast willen leege-
ten, ga je gang. Voor de voorraad
kast geldt hetzelfde, al is het pret
tig als die wél wordt aangevuld.
Verder gebruiken we lakens, hand
doeken en de wasmachine over en
weer. Nooit gezeur. In onze omge
ving zijn mensen die geen huizen-
ruil willen, want dan ligt er een
vreemde in je bed. Oké, dat is zo.
Maar bedenk dat in een hotelbed
veel meer vreemden hebben gesla
pen, en daar ga je ook naartoe!"
Vroeger wonden jullie je wél op over,
pak 'm beet, een doorgezakt bed?
„Het bed is nog steeds heilig. Ik
heb al jaren last van mijn rug,
weet nog goed hoe opgelucht ik
was toen we na de kindervakan
ties afscheid konden nemen van
campings en luchtbedden. Einde
lijk slapen in een goed bed. Dat is
eerlijk gezegd later ook wel eens te
gengevallen. Ik herinner me een
ruil in Parijs. Fantastische woning,
maar oh, wat een rampzalig bed!
Zo'n fiiton, keihard. Als we met au-
Fransen stinken naar knoflook, elke Belg is dom en Engelsen zijn stijve harken. Waar of niet waar?
Zeker is wel dat elk volk zijn eigenaardigheden heeft.
door johan Bosveld
Als het zo vaak regent, moet je niet ver
wachten dat de volksaard swingend is.
Misschien zijn Engelsen daarom wel zul
ke stijve harken, die alle spontaniteit en
creativiteit hebben laten verdrinken in
een zee van archaïsche etiquette. Ze dragen pruiken
(uiigs) als ze iets officieels moeten doen, rijden nog
altijd links (wat stamt uit de tijd van paard en wa
gen) en bereiden de meest walgelijke middeleeuwse
gerechten die er bestaan. Nog meer ouderwetse
flauwekul? Engels voetbal: altijd lange ballen naar
voren, een tikkie terug is landverraad.
Omdat ze vanwege de scattered showers weinig bui
ten zijn, hebben ze veel en zelfs een paar goede kran
ten. Ze schrijven The Times al eeuwen zó vol, dat er
nauwelijks plaatjes bij passen. Intussen zijn ze ook
de uitvinders van de yellow press (Telegraaf en Geen
Stijl in het kwadraat). Al die eigenaardigheden heb
ben de Engelsen knap arrogant gemaakt. Hun status
van eilandbewoners leidde bovendien tot een sterk
onderontwikkeld gevoel voor gastvrijheid. Wel zijn
ze bijna altijd beschaafd. Noem één land waar ze zó
mooi in de rij kunnen staan queue up). Noem één
land waar ze een neergestorte, vijandelijke piloot
niet meteen doodschieten, maar een kopje thee
aanbieden. En ze laten hun broek alleen zakken als
ze teveel gedronken hebben. Maar denk erom: Engel
sen hebben hun gebrek aan swing gecompenseerd
met een overdaad aan regels: geschreven én onge
schreven. Als je die overtreedt, zijn de rapen gaar.
door Bauke Boersma
Heerlijke zomers - hoewel soms
wat nat - in Lemmer, met stee
vast als hoogtepunt twee dagen
skutsjesilen op amper 200 me
ter van de vakantiewoning. Op
de camping in Luxemburg, waar mijn toen
i-jarige broertje dagelijks aan een touw vast
zat omdat hij anders waarschijnlijk tussen
de hoog opspringende forellen in de voor
de caravan woest stromende beek zou val
len. En op latere leeftijd het luieren en fees
ten op het zonovergoten Mallorca.
Vakantieherinneringen genoeg. Heel veel
mooie ook. Maar de eerste die me altijd
weer te binnen schiet als er naar wordt ge
vraagd, is en blijft toch die van 1974. Inder
daad, het jaar waarin het Nederlandse voet
bal zoveel indruk maakte op het wereld
kampioenschap, maar tot mijn verdriet én
dat van nagenoeg alle landgenoten in de fi
nale over gastland Duitsland struikelde. En
inderdaad, het jaar dat ik als 9-jarige met
mijn ouders, zussen en broer op vakantie
ging naar... Duitsland.
Schitterend gebied hoor, het Zwarte Woud.
Wellicht had ik daar destijds ook best oog
voor gehad, als ik niet dagelijks was gecon
fronteerd met die inktzwarte dag van een
paar weken eerder: 7 juli. De dag waarop
het totaalvoetbal van Rinus Michels en Jo
han Cruijff door Sepp Maiér, Franz Becken-
bauer en Gerd Müller werd ontmaskerd.
Voor een voetbaladept als ik toen al was,
was 'nee' zeggen tegen een potje voetbal
mét de lokale jeugd er natuurlijk niet bij.
Maar de prijs daarvoor was fors. Ik zie ze
nog voor me, had ook wel met ze te doen.
Aardige jongens, stuk voor stuk uit straatar
me gezinnen. Maar eenmaal op het veld tel
de dat niet Dan was er slechts die onuit
staanbare Manuel, die er elke dag een sata
nisch genoegen in schiep mij fijntjes toe te
voegen: „Du bisst Holland". Tegen die verne
dering hielp zelfs een dikke overwinning
op mijn Duitse leeftijdgenoten niet.
Gelukkig was vooral mijn móeder niet zo'n
vakantievierder. Dus gingen we ook dat jaar
eerder naar huis dan de bedoeling was. Het
Zwarte Woud, ik kwam er na 1974 nooit
meer. Ik zou er graag nog eens heen gaan
als Nederland wereldkampioen wordt, het
liefst na een finale tegen Duitsland. Dan
zoek ik de jongens van toen op en daag de
mannen van nu uit voor een potje voetbal.
'Hé Manuel, du bisst Deutschland.'
'"'f'V,')- y-
.V
