Gesink mag weer hoop koesteren
Costa zuivert naam op Super-Besse
sport 125
Robert Gesink behoudt zijn witte trui, maar echt
van harte gaat het niet met de Nederlander. De
rustdag van vandaag komt op het juiste moment.
maandag 11 juli 2011
BESTE NEDERLANDER
door Edward Swier
SAINT-FLOUR - „En nu weer om
hoog hè die kin." De begroeting
bij de Rabo-bus, na de huldiging
als beste jongere, was emotioneel.
Adri van Houwelingen straalde gis
termiddag in Saint-Flour van oor
tot oor, sloeg zijn pupil op de
schouders. Robert Gesink glim
lachte opgelucht. De Achterhoeker
mag de hoop koesteren dat hij zijn
slechtste dagen deze Tour al achter
de rug heeft.
Gesink zette zaterdag de volgerska
ravaan én heel Nederland op het
verkeerde been door, direct na de
finish in Super-Besse, te zinspelen
op een vertrek uit de Tour. „Zo is
er niet veel aan. Het begint een
beetje een droevig verhaal te wor
den, ik moet hier goed over naden
ken. Op deze manier heeft het niet
veel zin om in de Tour mee te fiet
sen." Zijn tijdverlies van 1.08 minu
ten op de overige klassementsren
ners had hem geknakt. De laatste
25 kilometer waren, omdat het in
zijn hoofd maar niet meer op een
rijtje wilde vallen, een hel ge
weest. De rug hinderde hem. Zijn
benen wilden niet, het was onmo
gelijk kracht op de pedalen te zet
ten. Bovendien, er speelde meer.
Want zijn vader was uitgerekend
die zaterdag jarig geweest, als deze
in 2010 niet zo dramatisch om het
leven was gekomen.
Na één van de zwartste dagen uit
zijn carrière, volgde ook een uiter
mate lastig begin van de zondagse
etappe. „Het begin was weer een
drama. Ik vroeg me af of ik mezelf
nog kon oprichten, was moe van
het knokken. Die akelige Ronde
van Frankrijk had me er bijna on
der. Normaal ben ik in mijn kop
best sterk, maar al die tegenslagen.
Het werd allemaal een beetje te
veel van het goede."
Nadat ze zaterdag al op hem inge
praat hadden, sleepten zijn ploeg
maats hem gisteren opnieuw door
de eerste uren van de rit naar
Saint-Flour. „Ze bleven me maar
steunen, echt geweldig. Dat het na
de val van Van den Broeck en Vi-
nokoerov bij ons wat stilviel, was
een zegen voor mij. Ik voelde dat
de slechtste momenten voorbij wa
ren. En werd richting de finish
met de meter beter."
De Rabo-troef had zich verbaasd
over het proces in zijn hoofd.
„Eerst dacht ik: probeer toch in de
koers te blijven. Later veranderde
dat van 'als je maar niet weer te
veel tijd verliest' in 'misschien red
ik het wel zonder schade'. Niet ge
dacht dat je in één etappe zo'n
switch kunt maken", aldus Ge
sink, die in de finale via zijn oortje
ook nog kon volgen hoe ploeg
maat Luis-Leon Sanchez de rit
won. „We hebben eindelijk eens
wat te vieren." Zijn eerste, vanzelf
sprekend van teleurstelling door
spekte reactie leidde zaterdaga
vond in eigen land, ver weg van de
Auvergne en haar regenbuien, tot
vroege conclusies en halve waarhe
den.
Terwijl soigneur Ton de Vaan, dok
ter Dion van Bommel, osteopaat
Björn Vanmelkebeke hem oplap
ten en de renner na een gesprek
met de ploegleiding zelf ook tot de
conclusie kwam dat van opgeven
geen sprake hoefde te zijn, hadden
tal van kenners en onbekende Ne
derlanders op tv en via twitter
hun oordeel klaar.
De opinie? Gesink is en blijft een
brekebeen. En mist de mentale
weerbaarheid. Het werd overal en
nergens geroepen. Alleen daarom
al bleef hij gisteren in het zadel.
Omdat de man, die in voorgaande
grote rondes al zo vaak het geluk
ontbeerde en bij menig valpartij
schade opliep, dolgraag van dat eti
ketje afwil. Omdat hij een band
op wil bouwen met een ronde die
hem in de toekomst zijn mooiste
momenten van geluk moet gaan
bezorgen. En omdat er nog genoeg
doelen zijn. De witte trui zit im
mers nog om zijn schouders. En
een hoge eindklassering is, als hij
zich vandaag en in de twee over
gangsritten verder kan herstellen,
nog zeker geen utopie.
Rui Costa
door Patrick Delait
SUPER-BESSE - Een grote naam is
hij nog niet in het peloton, maar
onbesproken is Rui Costa aller
minst. De 24-jarige Portugees, za
terdag op Super-Besse winnaar
van de achtste touretappe, kon
een spraakmakende overwinning
goed gebruiken om zijn geschon
den imago weer een beetje op te
poetsen.
In de Tour van 2010 viel Costa
vooral op als bokser. Na de finish
van de zesde etappe ging hij in
Gueugnon op de vuist met Carlos
Barredo. Aanleiding voor de ordi
naire vechtpartij was een woorden
wisseling tijdens de koers. Na de
Tour kreeg de reputatie van de Por
tugees opnieuw een deuk. In okto
ber 2010 maakte de UCI bekend
dat Rui Costa en zijn broer Mario
tijdens de nationale tijdritkam
pioenschappen in juni op het ver
boden middel methylhexanamide
waren betrapt. Costa pleitte echter
onschuldig. Het verboden middel
zat volgens hem in een vervuild
Voedingsupplement.
Hoewel de renner aanvankelijk
voor een jaar werd geschorst, werd
zijn straf in beroep teruggebracht
tot vijf maanden.
Op de hellende aankomst in Su
per-Besse bewees Costa dat hij be
gin dit jaar niet voor niks een con
tract kon tekenen bij Movistar. Als
enige overlevende van een kop
groep, waartoe ook Addy Engels
lange tijd behoorde, kon Costa in
de finale weerstaan aan een tegen
aanval van Alexander Vinokoerov.
De Kazak knakte in de laatste kilo
meter. Op de finish had Costa
twaalf seconden voorsprong op
Philippe Gilbert, die de sprint
won van de achtervolgende groep.
Voor Movistar kwam de etappeze
ge van Costa als een geschenk uit
de hemel. De Spaanse ploeg werd
in mei getroffen door een dodelijk
ongeval van Xavier Tondo. In de
Ronde van Zwitserland kreeg de
ploeg van teammanager Eusebio
Unzue een nieuwe tik door een
zware val van Juan Mauricio Soler.
Als gevolg van een schedelbreuk
werd de Colombiaanse klimmer
drie weken in een kunstmatig co
ma gehouden. Uitgerekend op de
dag dat Costa zijn ploeg in de Tour
weer eens liet lachen, meldde Mo
vistar dat Soler aan de beterende
hand is.
Nog meer goed nieuws: na hun
vechtpartij in de vorige Tour zijn
Rui Costa en Carlos Barredo weer
dikke maatjes. Rabo-renner Barre
do kwam Costa gisteren voor de
start van de negende touretappe
een fles champagne overhandigen
bij de bus van Movistar.
„Het was een lastige etappe. Ik
heb nooit durven dromen dat dit
zou gebeuren. De laatste kilometer
was spannend. Vinokoerov reed
heel hard. Het was wachten tot hij
mij zou inhalen. Tot mijn verba
zing bleef ik voorop."
Robert Gesink (links) heeft twee zware dagen achter de rug. Hij dacht zelfs even aan opgeven, maar zijn ploegmaats sleepten hem er doorheen.
foto Laurent Cipriani
