spectrum n
Zaterdag 9 juli 2011
Eigenlijk zou je kunnen zeggen
dat het toeval twee keer het le
ven van Jurriaan Veth (47) heeft
gered. In 2001 was hij commer
cieel directeur van Top of the
World, de panoramaverdieping in het
World Trade Center op 420 meter hoogte.
Normaal was hij om kwart over acht op
zijn kantoor met het fabuleuze uitzicht
over New York en wijde omstreken. Maar
één dag voor de dramatische aanslag op
het World Trade Center werd zijn af
spraak voor die ochtend verzet naar een
andere plek.
„De jongen die mee zou gaan, is dood. Hij
had zijn spullen laten liggen op kantoor.
Die ging hij nog even ophalen. Hij was al
weer op weg naar beneden, maar het was
heel druk in de liften. Veel liften waren
buiten dienst voor onderhoud. Hij had
zich nog net in een lift kunnen wurmen,
maar zei 'ik neem de volgende wel'. Die an
deren hebben het wel gehaald."
Twee jaar geleden ontsnapte Veth op
nieuw aan de dood, maar nu in Neder
land. Omdat hij bij een specialist doorzeur
de werd toch een vaatonderzoek gedaan.
Hij bleek rond te lopen met een tijdbom
in zijn lijf, een verwijding van de aorta die
elk moment zou kunnen knappen.
„Ik heb geluk gehad. Meestal merk je niets.
'Kun je er niet mee leven', werd me ge
vraagd toen ik klaagde over de pijn in mijn
been. Nee, al na een kilometer hardlopen
heb ik kramp. Maar het aneurysma was he-
Op een stralende
dinsdagmorgen om
09.03 uur boorde
een vliegtuig zich in
de zuidtoren van het
WTC in New York.
Jurriaan Veth had
zijn kantoor op de
107e verdieping.
Terwijl de VS zich
voorbereiden op de
herdenking van het
drama, werkt Veth
aan zijn toekomst.
door Ans Bouwmans
foto Valerie Kuypers
lemaal niet de oorzaak van de kramp."
Maar de klachten leidden er wel toe dat de
levensgevaarlijke verwijding van de aorta
werd ontdekt Wakker worden in het zie
kenhuis na de zware operatie aan de grote
lichaamsslagader was de 'meest verschrik
kelijke ervaring'. Nu loopt hij met een 'bo
chel' in zijn buik en moet hij proberen
'door de pijn heen te rennen'. Dat heb je
er voor over als je van hardlopen houdt.
Jurriaan Veth (47) wandelt op zijn sloffen
door zijn royale Haagse rijtjeswoning. Er
hangt een herkenbaar Amerikaanse sfeer
van functionele rommeligheid, met een
overvloed aan spullen, maar wars van scho
ne schijn. De koffie wordt gezet met een
ouderwetse percolator. De hete melk komt
uit een pannetje. Op tafel staat een slierte-
rig stekje. De boerderijdeur in de keuken
geeft toegang tot een kindvriendelijk ga
zonnetje. Temidden van al deze praktische
huiselijkheid 'pingt' de computer af toe,
want* het werk gaat gewoon door. Na een
half leven lang werken in de New Yórkse
reiswereld brengt Veth nu de provincie
Zuid-Holland 'aan de man'. Herkend
wordt hij niet meer. Na de aanslagen was
hij op tv te zien, maar die bekendheid eb
de snel weg. „Dat waren mijn fifteen
minutes of fame."
Geboren in Rotterdam, opgegroeid in Den
Haag. Aan het eind van zijn studie voor
een stage vertrokken naar New York. En
daar blijven hangen, in die wereldstad die
hij intens liefheeft. „Het idee was: ik blijf
hier voor eeuwig. New York was mijn
huis, mijn thuis. Ik was Amerikaans staats
burger geworden. Ik voelde me trots en ge
lukkig als ik daar liep. Het is er fijn, joviaal,
gemakkelijk maar ook uitdagend. In Neder
land voelde ik me een vreemde." Deson
danks verruilde hij in 2005 New York voor
Nederland. Een stap die mede werd ingege
ven door de WTC-aanslagen. Hij en zijn
vrouw Mika zaten met hun neus bovenop
een cruciale periode in de wereldgeschiede
nis. Ze beleefden de aanslagen van dicht
bij, de felle jacht op terroristen en de twee
oorlogen die daaruit voortkwamen.
„Er ontstond een sfeer van 'alle moslims
hebben het gedaan'. Wij relativeerden dat.
Er is misschien een reden dat dit gebeurde.
Ik zeg niet dat die legitiem is, maar die is
er misschien wel. Het imperialistische
Amerika was vooral gericht op het veilig
stellen van de grondstoffen die het nodig
had voor zijn eigen economie."
Vooral de aanloop naar de oorlog in Irak
viel hem zwaar. „Ik ontmoette mijn twee
de vrouw in 2000. Ze is Japans en werkte
bij de Verenigde Naties. Dat was een heel
andere wereld dan die waarin ik leefde. Bij
haar ging het over massavernietigingswa
pens, want op die afdeling werkte ze. Hans
Bik, hoofd van de VN-wapeninspecteurs
in Irak, zat op dezelfde etage. Colin Powell
vertelde leugens over de massavernieti
gingswapens in Irak, dat wisten we. De leu
gens waren een excuus om Irak binnen te
vallen. Dat begon te knagen. We wilden
