spectrum 10
Op schoolreisje
Je kunt zomaar een pastoor
treffen, die je kind doopt met
de naam van een voetballer
Zaterdag 9 juli 2011
Het heeft veel weg van een
schoolreisje, de ontmoeting
tussen pers en koninklijke fa
milie in het dorpje Tavamelle
in de heuvels van Toscane. Dezelfde op
gewonden spanning, dezelfde meligheid.
Iedereen moet zich verzamelen bij een
hotel aan de rand van het dorp, bij de
snelweg. Daar in de buurt logeren ook de
koninklijke beveiligers, een flinke ploeg
die in wisseldiensten een oogje in het
zeil houdt rond het landgoed en bij uit
stapjes in de omgeving. Toeristische trek
pleisters als Florence, Pisa en Siena lig
gen binnen handbereik, ideaal voor een
minder zonnige dag. De ijssalons zijn fa
voriet bij de kleinkinderen van ko
ningin Beatrix.
De Rijksvoorlichtingsdienst zorgt
voor vervoer. Bij Park Hotel Chian
ti staan drie busjes klaar. Ook het
Rijk moet op de kleintjes letten: er
zijn precies evenveel stoelen be
schikbaar als er persvertegenwoor
digers zijn. Dat wordt passen en
meten, want de cameramannen en
fotografen hebben gewoontege
trouw veel apparatuur en materiaal
bij zich. Camera's uiteraard, maar
ook keukentrapjes en statieven.
Voordat de busjes wegrijden naar
het iets verderop, aan de andere
kant van de snelweg gelegen Rocca
dei Dragoni (Italiaans voor Draken-
steyn, naar Beatrix' kasteeltje in La
ge Vuursche), wordt gecontroleerd
of alle aanwezigen zich wel netjes
van tevoren hebben aangemeld.
Wie het afgelopen jaar stout is ge
weest, zoals de roddelbladen Story
en Privé, is niet welkom. Aangezien de
fotosessie plaatsheeft op privéterrein,
kunnen de Oranjes zelf bepalen wie
wordt toegelaten. De 'roll call' klopt, het
konvooi kan vertrekken.
Tavamelle Val de Pesa merkt maar wei
nig van de koninklijke aanwezigheid, de
'podere' (boerenhoeve) van ereburgeres
'Regina Beatrice' ligt op flinke afstand
van het iets meer dan zevenduizend in
woners tellende plaatsje, waar deze
week net het jaarlijkse dorpsfeest is be
gonnen. Dat is anders dan in het Oosten
rijkse Lech, waar de Oranjes tijdens hun
skivakantie midden in het dorp verblij
ven en daar ook dagelijks rondstappen.
In Tavamelle wordt al 35 jaar rust ge
zocht en die is daar in voldoende mate
aanwezig.
Het vakantiehuis laat zich ook niet mak
kelijk vinden. Hobbelend over een grind
weg worden de journalisten erheen gere
den. Bij het toegangshek staan ook de ca
rabinieri, die een vluchtige blik werpen
op de buspassagiers. Vrij rondlopen is er
na aankomst niet bij. Het is niet de be
doeling de hoeve in alle details in beeld
te brengen. Het zwembad ligt er uitnodi
gend bij, de bloemen staan in bloei, de
olijfbomen geven kleur en charme, alles
ziet er piekfijn uit Niet gek dus dat ko
ningin Beatrix even later in een onder
onsje vertelt dat ze er nog altijd met veel
plezier komt
Ze houdt alles goed in de gaten en ver
geet niet te zeggen dat er drankjes klaar
staan voor na afloop van de opnamen en
het aansluitende gesprek met haar
oudste zoon en schoondochter. Veel ge
bruik wordt er niet van gemaakt, want
na afloop van de ontmoeting is er haast
om weg te komen: hoe eerder de foto's
zijn verstuurd, hoe beter. Een drankje
drinken is dan verloren tijd, warm weer
of geen warm weer. Beatrix zal het niet
erg vinden. Daardoor keert de rust eer
der terug en kunnen de kleinkinderen
ongestoord gaan zwemmen.
STANDPLAATS
door
Hans Jacobs
ze daarom ook zo goed in voetbal, het spel
waarin intuïtie en creativiteit een pact slui
ten. Vermoedelijk blinken ze daarom ook
zelden uit op het terrein van de ratio: effi
ciency, organisatie, discipline.
In het land waar niet het hoofd, maar het
hart het ritme bepaalt, is de chaos altijd na
bij. „Brazilianen kunnen gewoon niet plan
nen", verzucht Fernando Carvalho, leraar
economie in het zuiden van Rio de Janei
ro. „Het is een bijproduct van rampzalige
bureaucratie en veroorzaakt enorme vertra
gingen. Simpelweg omdat men te veel
mensen moet raadplegen en vaak ook
moet overtuigen om mee te werken."
De onvoorwaardelijke liefde voor de bal
en het onvermogen zaken effectief en
voortvarend aan te pakken, bundelen zich
wonderlijk samen in het grootste dubbel-
project uit de moderne Braziliaanse ge
schiedenis: de organisatie van het WK
voetbal in 20t4 en de Olympische Spelen
in 2016. Rijk of arm, jong of oud, blank of
zwart, niemand lijkt te kunnen wachten
totdat Brazilië het sportieve brandpunt
van de wereld is.
Maar de voorbereidingen dreigen nu al uit
te lopen op een fiasco, op een inhaalrace
vol gezichtsverlies. Zo liggen de bouw en
de renovatie van de WK-stadions in de
twaalf speelsteden hopeloos achter op
schema. Amper drie jaar voor de aftrap is
niet eens duidelijk waar de openingswed
strijd wordt gehouden. Sao Paulo had oor
spronkelijk de ouverture toegewezen ge
kregen, maar in de kranten verschijnen
In zijn boek De god
delijke Kanarie probeert
auteur August Willemsen
met een anekdote uit te leggen
waarom veel Brazilianen geloven
dat zelfs God rond is. Een pastoor uit Sao
Paulo luistert tijdens het dopen van een
jongetje met één oor via zijn radio naar de
klassieker Corinthians-Palmeiras. 'De
naam wordt Eberval', zegt de vader van de
dopeling. 'Ik doop u...', begint de pastoor,
waarna hij plots gejubel in de straten
hoort. De pastoor stopt, drukt zijn oor nog
verder tegen de radio en raakt in extase:
1-0, doelpunt Flavio! Hij besprenkelt zijn
handen met water: 'Ik doop u Flavio Eber
val, in de naam van de Vader, Zoon en De
Heilige Geest.'
Niets, maar dan ook niets, brengt de Brazi
lianen meer in vervoering dinfatebol, een
woord dat overal, van de Amazone tot de
Copacabana, wordt uitgesproken op een
toon alsof de mooiste vrouw verleid moet
worden: foet-jee-ból. 'Om de ziel van een
Braziliaan te-begrijpen, moet je hem be
trappen op het moment van een doel
punt,' schreef Armando Nogueira, de be
faamde voetbalchroniqueur uit Rio de
Janeiro, die vorig jaar overleed. Een Brazili
aan leeft op zijn gevoel, op zijn zintuigen,
op de stand van de zon. Vermoedelijk zijn
