io I racefietsen
Morgen begint de
Tour de France. Het
is lang geleden dat
Nederlanders er suc
ces hadden, maar
de aantrekkings
kracht van cols
waar eens Joop Zoe
temelk en Hennie
Kuiper zegevierden,
heeft er niet onder
geleden. Duizenden
Nederlanders ver
ruilen elke zomer
vlakke routes in ei
gen land voor haar
speldbochten in de
Franse Alpen.
vrijdag 1 juli 2011
reageren?
nieuwsredactie@wegener.nl
Plan La chat
Bourg d'Oisahs
Le Freney d'Oisans
La Rampe des Commères
V
Col du Ctandc
1.924 mtr.
S» Col du Télégrapl
1.556 mtr.
Col duCalibiei
2.646 mtr.
du Lautai
2.058 mtr.
door Frits Bloemendaal
en Robert Dolle
Het klapwieken van
de helikopter van
televisiezender
RAI 3 zwelt aan.
Hoog in de lucht
hangt er nog een,
en op de grond maakt een derde
zich klaar om op te stijgen. Dit is
het ultieme Tour de France-ge-
voel. Of beter: het Giro-gevoel,
want we staan in Italië, waar de
Maratona dies Dolomites, de Dolo
mietenmarathon, op punt van be
ginnen staat.
Het is bijna half zeven in de och
tend en over enkele ogenblikken
zullen duizenden liefhebbers in
een onafzienbare rij op weg gaan
voor een tocht van 138 kilometer
over maar liefst zeven cols. De snel
ste in amper viereneenhalf uur te
rug, de meesten vele, vele uren la
ter.
Je koopt een racefiets, toert op zon
dagmorgen met gelijkgestemden
wat in eigen land, maar eigenlijk
wil je maar één ding: in het spoor
van de profcoureurs rijden.
Het parcours van Luik-Bastena
ken-Luik en de Ronde van Vlaan
deren, dat wordt al wat, maar het
echte werk wacht zuidelijker: in Al
pen en Pyreneeën. Alpe d'Huez,
Mont Ventoux, Galibier en Tour-
malet, sommigen kunnen de stij
gingspercentages dromen.
Voor deze ambitieuze fietsers be
staat de cyclosportieve tocht. In Bel
gië, Frankrijk en Italië zijn. er tien
tallen. De Dolomietenmarathon is
er een, de Marmotte met finish op
Alpe d'Huez in de Franse Alpen is
verreweg de bekendste. Elk jaar
weer staan er duizenden Neder
landse liefhebbers aan de start van
deze loodzware ritten.
De Marmotte, die morgen wordt
gereden, heeft een bijna magische
aantrekkingskracht op geoefende
Nederlandse racefietsers. Van de
maximaal 7000 wielrenners die
mogen meedoen, komt bijna de
helft uit Nederland. Het aantal
deelnemers uit België, om een an
der vlak land te noemen, valt daar
bij in het niet.
Bram van der Leij van maandblad
Fiets (hét vakblad voor dit soort
wielerliefhebbers) kan de populari
teit van de Marmotte wel verkla
ren. „Het is de meest natuurgetrou
we kopie van een bergetappe. Er
hangt een mythe omheen dat het
de allerzwaarste tocht is die je
kunt rijden. Dat is het niet, maar
misschien wel voor gewone men
sen. Als je een paar jaar fietst en
enigszins serieus traint, is het een
haalbaar doel."
In 1982, toen de Marmotte voor
het eerst werd verreden, trokken
nog nauwelijks Nederlanders met
hun racefiets de bergen in. Als je
ze al tegenkwam, waren het meest
al fietsers met bagage.
Vanaf eind jaren tachtig nam het
aantal klimmers gestaag toe, en in
middels wemelt het in de bergen
van Nederlanders met bonte pak
jes op een racefiets, onder wie ook
steeds meer vrouwen. De meesten
pakken een enkele klim, liefst een
legendarische, zoals Alpe d'Huez
of midlifemountain Mont Ventoux.
Van der Leij. „Het zijn racefietsers
die zich wielrenner willen voelen.
Ze kijken naar de Tour de France
op tv en denken: dat wil ik ook."
Anderen gaan met vrienden een
weekje klimmen, met dagtochten
vanuit één startplaats. De nieuw
ste trend is het gesponsorde fiet
sen voor een goed doel: zes keer
Alpe d'Huez op voor de kankerbe
strijding, naar Santiago de Com-
postella voor een waterput in Mala
wi.
Volgens Van der Leij kun je de
deelnemers in twee groepen verde
len.
„Die van boven de dertig, verre
weg de grootste, groep, willen wiel-
rennetje spélen. Die van onder de
dertig willen wielrenner zijn."
Maar dat laatste valt meestal niet
mee. Van der Leij heeft twintigers
heel hard de bergen op zien knal
len, maar een wielercontract kre
gen ze zelden.
„Ze hebben een romantisch beeld
van een bergetappe rijden. Maar
