reizen
Product of Indonesia
Visum verplicht en contant geld mee
Steeds als ik een slak naar
binnen laat kruipenvraag ik
me af waar hij vandaan komt
De voormalige Sovjet-republiek Tadzjikistan is
een blinde vlek op de landkaart, maar ze is ook
van ongekende schoonheid. Joost Bosman
bezocht de hoofdstad Doesjanbe en trok het
Pamir-gebergte in.
Zaterdag 18 juni 2011
reizen@wegener.nl
024-3650360
Voor Tadzjikistan is een visum nodig. Dat kan via VisumBuro
(www.visum.nl/tajikistan-info.htm), CIBT (www.cibt.nl) of
Visumdienst (www.visumdienst.com). Voor de regio
Badachsjan en de Pamir Highway is een aparte GBAO Permit
nodig (extra kosten 20 euro). Voor de route van Chorog naar
Osj, is een visum nodig voor Kirgizië.
Er zijn geen rechtstreekse vluchten naar Tadzjikstan. Mét
overstap vliegen onder meer Russian Airlines, Lufthansa en
Air Astana. Van Doesjanbe naar Chorog gaan dagelijks
vluchten, maar die vallen vaak uit. Je kunt ook een
gedeelde taxi nemen, een lange, mooie rit van zo'n
zeventien uur. Murgab Ecotoursim Association (stuur een
e-mail in het Engels naar meta@acted.org) maakt
meerdaagse jeeptochten door de Wagan-vallei en langs de
Pamir. Neem voldoende contant geld mee. In Doesjanbe zijn
overal pinautomaten, maar daarbuiten niet altijd. In Chorog
is er één, die het niet altijd doet. In Tadzjikistan wordt Dari
gesproken, een Iraanse taal, en Russisch. Engels vrijwel niet. -
slakken uit. Het is een importproduct. Frankrijk, gok ik,
maar tot mijn verbazing zit ik er ver naast. De superslakken
zijn van een verrassend exotische oorsprong. Ze komen na
melijk uit Indonesië. Mijn klomp breekt. Ongelofelijk! Nou
ben ik toch vaak in Indonesië geweest, maar ik heb er nooit
ergens een slak op de menukaart zien staan. De kok haalt
zijn schouders op en laat het lege blik op tafel staan. Product
of Indonesia, het staat er duidelijk op.
De menukaart van de meeste eetgelegenheden in de echte,
Franse Bourgogne vermeldt steevast dat vrijwel alle produc
ten afkomstig zijn van het omliggende platteland. Ik wil dat
graag geloven. Salades, ingewanden, biefstukjes, hart en
niertjes, het zal zonder twijfel van een nabijgelegen boerde
rij komen. Lastiger wordt het uiteraard met de vis. Er is hier
geen zee te bekennen, dus zullen we de grenzen toch wat
moeten oprekken, maar allez. Buitenlandse wijnen staan so
wieso niet op een echte Franse kaart, dus daarover kan niet
worden getwist. Rest de slak. De escargot. Ik kan mijn erva
ring in Colombia maar niet vergeten. Steeds als ik er een
naar binnen laat kruipen, vraag ik me af waar hij vandaan
komt. Ik licht de ober uiteraard niet in over mijn twijfels.
Wie de Franse origine betwist, maakt goede kans uit het
restaurant verwijderd te worden. Of toch op z'n minst dat
de kok even op het hoofdgerecht spuugt. Nee, vraagtekens
zetten bij de nationaliteit van de escargot, daar beginnen we
hier niet aan.
Op weg naar het vliegveld van Lyon besluiten we nog er
gens een laatste portie te verorberen. We komen terecht in
Beaune. Op een klein pleintje kiezen we de meest pittores
ke uitspanning. Er dreigt regen, maar toch mogen we bui
ten op het terras zitten. Als het niet droog blijf, moeten we
ons zelf bedienen, grapt de gerant. De witte wijn wordt een
chardonnay uit de Ardèche, de slakken komen met z'n
twaalven. En wat zijn ze lekker. De allerbeste van het hele
verblijf Adembenemend. Onze ober is een vriendelijke
man, die met plezier een praatje maakt. Ik complimenteer
de slakken. Weet u waar ze vandaan komen, vraag ik? Dat
zal u verbazen, zegt hij. Ik verwed er een fles wijn onder
dat u het niet weet. Ik heb nog nooit zo'n beteuterde Frans
man gezien, wanneer ik goed gok. Het klopt namelijk, een
blikje van het merk Eiffel Tower Snails. Agaatslakken uit
Azië. Product of Indonesia. Weliswaar niet de echte Franse
helixslak, maar ze zijn minstens zo lekker en vandaag met
een gratis flesje wijn erbij.
Van alle eetwaar die er vies uitziet, vind ik de slak
het lekkerst. Mijn kinderen begrijpen dat niet. Die
zijn nog normaal. 'Gadverdamme, pap slakken! Vies
peuk, bah!' Op die momenten doe ik uiteraard niets liever
dan met een klein vorkje in het slakkenhuisje poeren, aan
dachtig het snotje er uit halen en dit voor iedereen duide
lijk zichtbaar naar binnen te slurpen. Afschuw vult de tafel,
met gesloten ogen vraagt men of het al op is. Ik zeg van ja,
maar heb uiteraard de volgende al aan de haak. U begrijpt
het wel, een lieve vader.
Op reis door Frankrijk mag ik graag ongehinderd smullen
van de Bourgondische wijngaardslak. Een dozijntje is zo
naar binnen gewerkt en ik moet me inhouden om niet ook
nog een portie als toetje te nemen. Tijdens het laatste be
zoek aan de wijnstreek boven Lyon liep de slakkenteller in
één week op naar 108. Negen dozijn in zeven dagen. Zou
dat gevaarlijk zijn? Ik heb daar eerlijk gezegd nooit bij stilge
staan. Misschien dat je er na verloop van tijd wat trager
door wordt? Of op een zoutvrij dieet moet?
Opvallend genoeg kan men ook in Colombia heerlijk slak
ken eten. In diverse restaurants, die zijn geïnspireerd door
de Franse keuken, staan de caracoles a la Borgona op de
kaart te pronken. En lekker! Grote slakken, goed van smaak
en belangrijker nog, uitstekend van structuur.
Eerlijk gezegd kon ik het niet geloven, maar aan de andere
kant, waarom niet? In Colombia zullen ze ook wel
wijngaarden vol hebben. Of anders halen ze ze wel
uit de omringende landen, Chili of Argentinië.
Wijn genoeg. En waarom zouden ze eigenlijk niet
gewoon zijn geïmporteerd uit de Bourgogne? Uit
het gebied waar de overheerlijke escargot toch zijn
oorsprong heeft. Na een paar keer smullen in Bogo
ta wil ik het wel eens weten. De ober heeft geen
idee waar de kok de slakken vandaan haalt, maar
even later komt hij terug met de deskundige. Kok
kie heeft een blikje in zijn hand. Daar komen de
