De klasgenootjes
spectrum 2
Zaterdag 4 juni 2011
Het gaat niet meer. Twee uur
hartmassages, elektrische
schokken en injecties halen
helemaal niets uit. Het hart
van Martij n komt niet meer
op gang. Tot zijn moeder haar rechterhand
op zijn borst legt en met haar linkerhand
door zijn haren strijkt.
Haar tranen glijden over zijn bovenli
chaam, maar ze vindt de kracht om hem
iets mee te geven. „Ik weet dat je graag
wilt leven Martijn, maar je mag ook gaan
jongen", zegt ze. Er staan in het Terneuzen-
se ziekenhuis tien mensen om hem heen.
Die zien allemaal dat Martijn op dat mo
ment kippenvel krijgt. „Hij krijgt kippen
vel", roept Nicole. „En weer een hartslag!"
Niemand die het begrijpt, maar Martijns
hart doet het weer. „Als dit vijf minuten
aanhoudt, nemen we hem alsnog mee",
zegt de arts van de traumahelikopter. Zo
ver komt het niet. Na drieënhalve minuut
besluit Martijn om te gaan. Zijn hart houdt
er in één keer mee op. Alsof de woorden
van zijn moeder hem na een paar minuten
bedenktijd over de streep hebben getrok
ken. Het is goed zo. En daar waar hij naar
toegaat? Daar is het ook vast heel erg goed.
Een verklaring voor die plotse opleving is
er nauwelijks. Stephan (39) heeft het al tal
loze keren geprobeerd. „Ze hebben midde
len in hem gespoten om zijn hart weer op
gang te krijgen. Dat kan effect hebben ge
had. Maar waarom dan pas na twee uur?"
Nicole (38) is er van overtuigd dat Martijn
een teken gaf. Zoals hij dat ook al deed
toen zijn moeder bij het zwembad arriveer
de. Voor haar lag haar zoon. Op de koude,
natte zwembadvloer, omgeven door hulp
verleners. Maar ze hoorde hem achter
haar. „Ik durfde niet om te draaien, maar
ik hoorde hem 'mam, ik ben hier' zeggen."
Nicole is spiritueel aangelegd, ze put er
kracht en hoop uit. Stephan is wat nuchter
der, al zoekt ook hij een houvast. „Als er
na het leven niets meer is, dan kun je toch
geen kracht meer hebben om door te
gaan? Dan zou hier dus alleen maar on
recht zijn. Dat kan toch niet waar zijn?"
Stephan en Nicole
Fikke uit Axel
werden in januari
hoofdrolspelers in
de nachtmerrie
van iedere ouder.
Hun zoon Martijn
(12) verdronk
tijdens een feestje
in zwemparadijs
Scheldorado in
Terneuzen. Nu
vinden ze de tijd
rijp om te praten.
'Bijna iedereen
kent het verhaal,
maar niet
helemaal.'
door Raymond de Frel
Hij zit op die 20ste januari met een accoun
tant aan tafel in het kantoor van zijn op
en overslagbedrijf Fehax, als een ouder van
een klasgenootje van Martijn hem belt.
„Hij zou een epileptische aanval hebben
gehad. Martijn was, samen met zijn zusje
én klasgenootje Jasmijn (12) op een verjaar
dagsfeestje in zwemparadijs Scheldorado.
Het was er druk, ook omdat iedereen er
die week kon zwemmen voor slechts één
euro in verband met het twintigjarig be
staan van het zwembad. Toen ik aan
kwam, zag ik in de gang richting de kleed
kamers alleen maar huilende kinderen. Er
was paniek. Een ouder wilde mij tegenhou
den, maar ik ben met mijn schoenen aan
door het voetenbad bij de douches naar
Martijn gelopen. Hij lag er levenloos bij,
zijn ogen waren heel wazig."
Nicole rijdt dan al richting Terneu
zen. Stephan had haar tijdens zijn
rit naar Scheldorado gebeld. Hun
jongste zoon Merlijn (11) nam op. Nicole:
„Ik stond onder de douche. Merlijn bracht
de boodschap over, terwijl ik mij aan het
afdrogen was. We hoorden een ambulance
voorbijrijden, keken elkaar aan en nog
geen minuut later zat ik in de auto."
Merlijn bleef thuis achter.
Nicole: „Toen ik Martijn voor het eerst
zag, wist ik meteen dat hij er niet meer
was. Je hoopt iets anders, natuurlijk wil je
dat hij blijft leven. Maar je ziet ook zijn
lichaam keihard omhoog vliegen tijdens
die elektrische schokken. Heel gek, maar
zelfs op zo'n moment wil je als moeder
dat je kind niet lijdt."
Nog tijdens de reanimatie in het zwembad
dringt bij Stephan en Nicole door dat er
geen redden meer aan is. De traumaheli
kopter komt, maar het personeel maakt
geen aanstalten om Martijn mee te nemen.
En de ambulance maakt op weg naar het
ziekenhuis helemaal geen geluid en snel
heid. Toch wordt er nog gereanimeerd. „Ik
vermoed dat ze hem op een waardige plek
wilden laten sterven", zegt Stephan.
Aan het begin van de avond, na twee uur
hectiek, is het opeens stil. Martijn lijkt, in
een blauw ziekenhuispakje, vredig te sla
pen. Je zou hem zo meenemen naar huis
en in zijn eigen bed lekker verder laten
dromen. Na een gesprek met de kinderarts
wordt Martijn door Justitie in beslaggeno
men om te kijken of er sprake is van een
natuurlijke dood. „Om 20.00 uur zijn we
weggegaan. Heel hard, heel moeilijk, maar
toch denk je dan ook: we hebben nóg
twee kinderen, die aandacht nodig heb
ben. Merlijn wist het nog maar net. En Jas
mijn had bijna alles gezien."
De volgende dagen leeft de familie Fikke
in een roes. Stephan en Nicole regelen din
gen die ze nooit hadden willen regelen.
„Maar je kunt maar één keer afscheid ne
men, dus hebben we alles uit de kast ge
trokken voor een mooie uitvaart. Vorig
jaar augustus zijn wij getrouwd. Het is
heel schrijnend dat je diezelfde foto's weer
gebruikt, maar dan voor Martijns uitvaart",
zegt Stephan.
Er is nog even wat onduidelijkheid over
een onderzoek naar de doodsoorzaak. Mar
tijn zou daarvoor naar Rijswijk worden ge
bracht, maar blijkt de ochtend na zijn over
lijden in Vlissingen te zijn. Een GGD-arts
vindt verder onderzoek niet nodig, de Offi
cier van Justitie geeft zijn lichaam vervol
gens vrij. Stephan en Nicole willen heel
graag weten wat er is gebeurd, maar kie
zen er toch bewust voor om die vraag on
beantwoord te laten. „De vraag of hij pijn
heeft gehad, is moordend", vertelt Ste
phan. „Maar toch hebben we geen autop
sie laten doen. Het is misschien wat kort
door de bocht, maar moet je hem na al dat
leed dan ook nog opensnijden voor jouw
eigen gemoedsrust? Nee, het kwaad was al
geschied. We hebben hem laten rusten."
Meteen na het ongeval wemelt het van de
geruchten. Martijn zou dit, Martijn zou
dat. En vooral, Martijn zou last hebben
van epilepsie. Nicole: „Maar dat is onwaar
schijnlijk. Er liep al een onderzoek naar epi
lepsie. Op 18 september vorig jaar gleed
Martijn thuis van de bank. We vermoed
den dat hij een abscence had. Dat hebben
Martijn Fikke was een rustige, dromerige jongen met een voorliefde voor techniek.
foto familie Fikke
