reizen
m
Bemoeial
Al
De vrouw lijkt op een
grijze zeeleeuw. Gerimpeld
en met net zo'n snor
Het Belgische dorp Tervuren heeft altijd
een grote aantrekkingskracht uitgeoefend
op vorsten en adel. Onder hen ook een
prins van Oranje. Boris Peters dook er in
heden en verleden.
Zaterdag 21 mei 2011
reizen@wegener.nl
024-3650360
1 reizend gebeurt het wel eens dat je je een
avondje alleen moet vermaken. Omdat ik het
goed met mezelf kan vinden, is dat eigenlijk
nooit een probleem. Waar ik vreemd genoeg op dergelij
ke momenten enige last van krijg, is besluiteloosheid.
Wil ik iets gaan eten of drinken, dan hoefik dat in m'n
eentje uiteraard met niemand te overleggen. Ik mag
doen wat ik wil, ik kan kiezen waar ik zin in heb. Toch
is het regelmatig tobben.
Eerst langs twintig cafeetjes lopen om uiteindelijk, na
veel wikken en wegen, toch te kiezen voor het eerste ter
rasje. Dan op zoek naar een eetgelegenheid. Hetzelfde re
cept. En maar lopen en maar lopen. Naar binnen glu
ren, de kaart bestuderen, twijfelen. Hier is te veel licht,
daar zijn de tafeltjes te klein, in een andere tent zit onap
petijtelijk volk. De volgende zaak oogt goed, maar is leeg
en dat is een slecht teken. Na een half uur sjokken en ve
le restaurants verder, probeer ik mezelf tot een beslis
sing te dwingen. Overwegende dat het allemaal toch
niets uitmaakt - ik ben alleen, ga een boekje lezen, eet
een salade en een visje, wat maakt het uit -, loop ik opti
mistisch de eerste de beste tent binnen. Sucoa, op de En
rique Granados in Barcelona. Meteen na binnenkomst
heb ik al spijt. Het ruikt er muf een beetje gronderig.
De gastvrouw kijkt me aan alsof ik niet goed wijs ben.
Ze lijkt sterk op Peggy Bundy, de echtgenote uit Married
with children. Hoog opgestoken haar, enorme
voorgevel en een stem als een dokwerker. Ze
vraagt met hoeveel personen ik wens te dine
ren. Een beetje schuldig verklaar ik alleen te
zijn. Op een barkruk bij de deur zit nog een an-
dere vrouw. Een stokoude uitgave van de eerste.
Haar moeder, denk ik. Deze vrouw heeft het
voorkomen van een grijze zeeleeuw. Van kruin
tot kin gerimpeld en net zo'n snor. Een type dat
men wel eens omschrijft als matrone, volgens
mij. Zij werpt mij een vuile blik toe en richt zich tot
haar dochter. Ja hoor, meneer is alleen, mooie boel, kan
die vent niet gewoon met z'n tweeën komen? Ze denkt
waarschijnlijk dat ik haar niet kan verstaan, of ze is an
derszins niet goed wijs. Ik negeer haar commentaar en
neem plaats aan een tafeltje vlak achter de barkruk waar
op de oude vrouw lijkt vastgelijmd. Ik keer haar de rug
toen en begin te lezen in Rain van Somerset Maugham.
Af en toe brabbelt de vrouw iets, maar ik sla er geen
acht op. Tot ik een glaasje wijn bestel. De serveerster
heeft het nog niet genoteerd of er volgt commentaar. Ja
hoor, toe maar een glaasje rood, één glaasje, kan er geen
flesje af? Ik kijk achterom en zie de boze, onverstoorba
re blik van de matrone. Maf mens. Bij het samenstellen
van de maaltijd is het commentaar ook al niet mals. Het
voorgerecht, een salade, wordt als te goedkoop beoor
deeld. De hoofdmaaltijd, bacalao uit de oven, krijgt al
leen maar, 'pfïf bacalao' als schampere toevoeging.
Maar het eten is voortreffelijk en terwijl ik het me goed
laat smaken, krijg ik ook meer inzicht in de psyche van
de oude vrouw. Zij is, denk ik, het beste te omschrijven
als type bemoeial. Zonder twijfel al haar hele leven. Ze
voorziet niet alleen mijn acties van commentaar, ze be
commentarieert alles. Wat er ook gebeurt, de vrouw
mompelt halfluid haar eigen mening over de situatie.
Nu ik heb ontdekt dat ik niet de enige pispaal in het res
taurant ben, wordt het ineens leuk. Het is echt ongeloof
lijk, wat een stuk chagrijn. Ze spaart niemand, ook haar
dochter niet. Als die een klant toelacht, is het meteen:
'ja lach maar hoor, slijmerd'. En wanneer er een tapbier
tje de mist ingaat: nou lekker, gooi maar weer weg, het
kost allemaal toch niks. Bijzonder vermakelijk allemaal.
Ook ik blijf in de ogen van het serpent alles maar ver
keerd doen. Tot en met het betalen van de rekening. Ja,
reken maar snel af en dan zonder fooi weg zeker?
Wanneer ik naar buiten ga, passeer ik het mompel
mens. Ik bedank haar uitbundig voor de gezellige maal
tijd. Tot ziens, zeg ik ook nog. Nou, maar ik hoop dat u
morgen niet terugkomt, hoor. Verbijsterd blijf ik in de
deuropening staan. Ook nog eens natrappen! Ik wil iets
bijdehands zeggen, maar de dochter is me voor. Moeder
bedoelt het niet zo slecht. Ze wil gewoon waarschuwen.
Want morgen zijn we gesloten! De matrone glimlacht
breeduit en knikt. Buenas nochesl
E
en eekhoorn schiet snel
de boom in bij het nade
ren van een wandelaar.
Vogels kwetteren er vro
lijk op los. Nog geen
20 minuten nadat we Brussel uitre
den, staan we in een prachtig bos.
De auto hebben we achtergelaten
op een parkeerplaats, om gewa
pend met een gidsje te voet verder
te gaan. Het gidsje moet helpen de
weg te vinden in het Arboretum,
zoals de bomentuin van Tervuren
officieel heet. De Belgische koning
Leopold II gaf ooit opdracht voor
de aanleg van deze bomenverza-
meling. In 1902 begon de aanleg.
De koning had geld genoeg voor
dit aardse paradijs. Hij was rijk ge
worden dankzij de door hem als
privébezit uitgebate Congo Vrij
staat. In het Arboretum staan
460 verschillende soorten bomen
uit verschillende landen van het
noordelijk halfrond. In 1903
schonk Leopold het 100 hectare
grote stuk bos in Tervuren samen
met enkele andere koninklijke do
meinen aan de staat.
Ruim honderd jaar later wandelen
we door een prachtig, gevarieerd
bos met groepsgewijs aangeplante
loof- en naaldbomen. Aan de
hand van de routebeschrijving in
het gidsje beginnen we de 7 kilo
meter lange wandeling bij een
groep naaldbomen uit Zuid-Alas-
ka. Ook in de seizoenen dat de
loofbomen zonder blad zijn, is
hier genoeg groen te zien. Want
de meeste naaldbomen zijn het he
le jaar groen.
De wandeling leidt langs een vij
ver en even later door een kleine
vallei omzoomd door esdoorns.
Na sparren afkomstig van de Ame
rikaans westkust en Corsicaanse
dennen volgen linden en beuken.
Je gaat hier vanzelf langzamer wan
delen. Bijna alle bomen zijn af
komstig van het noordelijk half
rond, maar de slangendennen ko
men oorspronkelijk van de andere
kant van de evenaar, uit de Andes
in Chili. Het zijn opvallende naald
bomen met takken die als slangen
naar boven krullen. Apen zouden
er wel in, maar lastig weer uit kun
nen klimmen, vandaar de bijnaam
apenverdriet.
Na een ontspannende wandeling
van zo'n 2,5 uur heuveltje op en
af, keren we terug naar de parkeer
plaats en rijden naar het centrum
van Tervuren, op slechts 2 kilome
ter van het Arboretum. We lopen
richting de Warande. Een waran
de is een omsloten jachtterrein,
waar in het verleden vorsten en
adel zich vermaakten. Hier bouw
de de hertog van Brabant, Hen
drik de Eerste, rond 1200 een
burcht aan het riviertje de Voer. In
de daaropvolgende eeuwen von
den steeds meer hertogen en ande
re adel hun weg naar de burcht op
zo'n 15 kilometer van Brussel.
De olifant in het Koninklijk Museum voor Midden-Afrika. Het museum her
bergt een indrukwekkende verzameling opgezette dieren. foto PR