reizen m Bemoeial Al De vrouw lijkt op een grijze zeeleeuw. Gerimpeld en met net zo'n snor Het Belgische dorp Tervuren heeft altijd een grote aantrekkingskracht uitgeoefend op vorsten en adel. Onder hen ook een prins van Oranje. Boris Peters dook er in heden en verleden. Zaterdag 21 mei 2011 reizen@wegener.nl 024-3650360 1 reizend gebeurt het wel eens dat je je een avondje alleen moet vermaken. Omdat ik het goed met mezelf kan vinden, is dat eigenlijk nooit een probleem. Waar ik vreemd genoeg op dergelij ke momenten enige last van krijg, is besluiteloosheid. Wil ik iets gaan eten of drinken, dan hoefik dat in m'n eentje uiteraard met niemand te overleggen. Ik mag doen wat ik wil, ik kan kiezen waar ik zin in heb. Toch is het regelmatig tobben. Eerst langs twintig cafeetjes lopen om uiteindelijk, na veel wikken en wegen, toch te kiezen voor het eerste ter rasje. Dan op zoek naar een eetgelegenheid. Hetzelfde re cept. En maar lopen en maar lopen. Naar binnen glu ren, de kaart bestuderen, twijfelen. Hier is te veel licht, daar zijn de tafeltjes te klein, in een andere tent zit onap petijtelijk volk. De volgende zaak oogt goed, maar is leeg en dat is een slecht teken. Na een half uur sjokken en ve le restaurants verder, probeer ik mezelf tot een beslis sing te dwingen. Overwegende dat het allemaal toch niets uitmaakt - ik ben alleen, ga een boekje lezen, eet een salade en een visje, wat maakt het uit -, loop ik opti mistisch de eerste de beste tent binnen. Sucoa, op de En rique Granados in Barcelona. Meteen na binnenkomst heb ik al spijt. Het ruikt er muf een beetje gronderig. De gastvrouw kijkt me aan alsof ik niet goed wijs ben. Ze lijkt sterk op Peggy Bundy, de echtgenote uit Married with children. Hoog opgestoken haar, enorme voorgevel en een stem als een dokwerker. Ze vraagt met hoeveel personen ik wens te dine ren. Een beetje schuldig verklaar ik alleen te zijn. Op een barkruk bij de deur zit nog een an- dere vrouw. Een stokoude uitgave van de eerste. Haar moeder, denk ik. Deze vrouw heeft het voorkomen van een grijze zeeleeuw. Van kruin tot kin gerimpeld en net zo'n snor. Een type dat men wel eens omschrijft als matrone, volgens mij. Zij werpt mij een vuile blik toe en richt zich tot haar dochter. Ja hoor, meneer is alleen, mooie boel, kan die vent niet gewoon met z'n tweeën komen? Ze denkt waarschijnlijk dat ik haar niet kan verstaan, of ze is an derszins niet goed wijs. Ik negeer haar commentaar en neem plaats aan een tafeltje vlak achter de barkruk waar op de oude vrouw lijkt vastgelijmd. Ik keer haar de rug toen en begin te lezen in Rain van Somerset Maugham. Af en toe brabbelt de vrouw iets, maar ik sla er geen acht op. Tot ik een glaasje wijn bestel. De serveerster heeft het nog niet genoteerd of er volgt commentaar. Ja hoor, toe maar een glaasje rood, één glaasje, kan er geen flesje af? Ik kijk achterom en zie de boze, onverstoorba re blik van de matrone. Maf mens. Bij het samenstellen van de maaltijd is het commentaar ook al niet mals. Het voorgerecht, een salade, wordt als te goedkoop beoor deeld. De hoofdmaaltijd, bacalao uit de oven, krijgt al leen maar, 'pfïf bacalao' als schampere toevoeging. Maar het eten is voortreffelijk en terwijl ik het me goed laat smaken, krijg ik ook meer inzicht in de psyche van de oude vrouw. Zij is, denk ik, het beste te omschrijven als type bemoeial. Zonder twijfel al haar hele leven. Ze voorziet niet alleen mijn acties van commentaar, ze be commentarieert alles. Wat er ook gebeurt, de vrouw mompelt halfluid haar eigen mening over de situatie. Nu ik heb ontdekt dat ik niet de enige pispaal in het res taurant ben, wordt het ineens leuk. Het is echt ongeloof lijk, wat een stuk chagrijn. Ze spaart niemand, ook haar dochter niet. Als die een klant toelacht, is het meteen: 'ja lach maar hoor, slijmerd'. En wanneer er een tapbier tje de mist ingaat: nou lekker, gooi maar weer weg, het kost allemaal toch niks. Bijzonder vermakelijk allemaal. Ook ik blijf in de ogen van het serpent alles maar ver keerd doen. Tot en met het betalen van de rekening. Ja, reken maar snel af en dan zonder fooi weg zeker? Wanneer ik naar buiten ga, passeer ik het mompel mens. Ik bedank haar uitbundig voor de gezellige maal tijd. Tot ziens, zeg ik ook nog. Nou, maar ik hoop dat u morgen niet terugkomt, hoor. Verbijsterd blijf ik in de deuropening staan. Ook nog eens natrappen! Ik wil iets bijdehands zeggen, maar de dochter is me voor. Moeder bedoelt het niet zo slecht. Ze wil gewoon waarschuwen. Want morgen zijn we gesloten! De matrone glimlacht breeduit en knikt. Buenas nochesl E en eekhoorn schiet snel de boom in bij het nade ren van een wandelaar. Vogels kwetteren er vro lijk op los. Nog geen 20 minuten nadat we Brussel uitre den, staan we in een prachtig bos. De auto hebben we achtergelaten op een parkeerplaats, om gewa pend met een gidsje te voet verder te gaan. Het gidsje moet helpen de weg te vinden in het Arboretum, zoals de bomentuin van Tervuren officieel heet. De Belgische koning Leopold II gaf ooit opdracht voor de aanleg van deze bomenverza- meling. In 1902 begon de aanleg. De koning had geld genoeg voor dit aardse paradijs. Hij was rijk ge worden dankzij de door hem als privébezit uitgebate Congo Vrij staat. In het Arboretum staan 460 verschillende soorten bomen uit verschillende landen van het noordelijk halfrond. In 1903 schonk Leopold het 100 hectare grote stuk bos in Tervuren samen met enkele andere koninklijke do meinen aan de staat. Ruim honderd jaar later wandelen we door een prachtig, gevarieerd bos met groepsgewijs aangeplante loof- en naaldbomen. Aan de hand van de routebeschrijving in het gidsje beginnen we de 7 kilo meter lange wandeling bij een groep naaldbomen uit Zuid-Alas- ka. Ook in de seizoenen dat de loofbomen zonder blad zijn, is hier genoeg groen te zien. Want de meeste naaldbomen zijn het he le jaar groen. De wandeling leidt langs een vij ver en even later door een kleine vallei omzoomd door esdoorns. Na sparren afkomstig van de Ame rikaans westkust en Corsicaanse dennen volgen linden en beuken. Je gaat hier vanzelf langzamer wan delen. Bijna alle bomen zijn af komstig van het noordelijk half rond, maar de slangendennen ko men oorspronkelijk van de andere kant van de evenaar, uit de Andes in Chili. Het zijn opvallende naald bomen met takken die als slangen naar boven krullen. Apen zouden er wel in, maar lastig weer uit kun nen klimmen, vandaar de bijnaam apenverdriet. Na een ontspannende wandeling van zo'n 2,5 uur heuveltje op en af, keren we terug naar de parkeer plaats en rijden naar het centrum van Tervuren, op slechts 2 kilome ter van het Arboretum. We lopen richting de Warande. Een waran de is een omsloten jachtterrein, waar in het verleden vorsten en adel zich vermaakten. Hier bouw de de hertog van Brabant, Hen drik de Eerste, rond 1200 een burcht aan het riviertje de Voer. In de daaropvolgende eeuwen von den steeds meer hertogen en ande re adel hun weg naar de burcht op zo'n 15 kilometer van Brussel. De olifant in het Koninklijk Museum voor Midden-Afrika. Het museum her bergt een indrukwekkende verzameling opgezette dieren. foto PR

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 2011 | | pagina 84