Geen land voor
reizen4 H
!D
■s
ST
Beroemd
Ik geef eerlijk toe dat ik
ook wel een standbeeld
van mezelf zou willen
Voor de zon moet je
niet in Schotland
zijn. Wel als je
houdt van actie in
een ruig landschap
en nattigheid niet
erg vindt. Thijs
Heslenfeld ging op
avontuur.
IW
reizen@wegener.nl
024-3650360
Zaterdag 14 mei 2011
O
m
CD
O
Laatst hoorde ik op de radio over een heel nieuw
restaurantconcept dat in ons land zou worden uitge
rold. Een eetgelegenheid zonder bediening, daar
kwam het op neer. Ik moest er hier meteen aan
denken. In het Verenigd Koninkrijk doen ze dat al
jaren. Wat een armoe!
Maar goed. Heeft Greenock dan echt helemaal niks om over
naar huis te schrijven? Toch wel. Het is namelijk de geboor
teplaats van een man die iedereen in huis heeft Op meerde
re plaatsen zelfs. Alles wat elektrisch is, herinnert aan deze
beroemde boreling van Greenock. De naam van de man is
onlosmakelijk verbonden met dingen waar een stekker aan
zit. Wie zich wel eens afvraagt hoeveel stroom de flatscreen
gebruikt, komt onze vriend automatisch tegen. Ik loop zo
maar tegen z'n standbeeld op. De man waar Greenock trots
op is: James Watt!
Jawel, de uitvinder en de naamgever van het wattage van
een elektrisch product. Wie zich afvaagt hoeveel stroom
iets verbruikt, refereert automatisch aan deze, reeds lang
overleden Schot. Er is een mooie film van Peter Greenaway
over het hiernamaals, waarin mensen die op aarde het
vaakst worden herinnerd, de mooiste kamers van een hotel
krijgen. Raakt men in de vergetelheid dan volgt verbanning
naar de rattenzolder. James Watt zou ongetwijfeld in aan
merking komen voor een presidentiële suite. Tot in de eeu
wigheid. Mooi hè?
Ook de regenachtige dagen die volgen, zit James Watt ons
op de hielen. Waar je ook komt, overal verschijnt zijn naam
of beeltenis. Natuurlijk in het museum (7 bustes) en de
bibliotheek (3 portretten) de Watt-pub (5 uithangborden).
Er is een straat naar de man vernoemd, een winkelcentrum
een hotelletje, een flatgebouw. Greenock inspireert blijk
baar niet tot vernieuwing of men heeft hier eenvoudigweg
niets anders. Gemeenteraadsvergadering. Hoe zullen we de
nieuwe brug noemen? Nou uhh, wat dacht je van het la-
mes Watt viaduct? Prima, volgende punt.
Toch ben ik een beetje jaloers op Watt. Ik geef eerlijk toe
dat ik ook wel een standbeeld van mezelf zou willen. Of op
zijn minst een buste. Dat iemand in een parkje rondloopt
en dan plotseling mij ziet. Derk Bolt, Volkomen Onbekend
Persoon, zoiets. In New York rijdt de BoltBus. Vind ik ook
leuk. Al dit soort onzinnige gedachten spelen door mijn
hoofd, terwijl ik op de rand van mijn brits zit in het hard
vochtige hotel aan de haven. Als ik het lampje aanknip,
floept het met een zachte plof meteen weer uit. Stuk. Ik bel
de receptie en vraag om een nieuw peertje. Vriendelijk
vraagt de man of ik even op het lampje kan kijken. Inder
daad, hij wil graag weten hoeveel Watt.
Greenock, een klein kustplaatsje ten westen van Glas
gow, een normaal mens zal er waarschijnlijk nooit
terecht komen. Echt iets voor mij dus. Ik heb een
kleine verkenning op het internet gedaan om alvast uit te
kunnen kijken naar die typische, gezellige Schotse pubs en
eetgelegenheden. Ook het verblijf in een hotelletje aan de
haven leek mij charmant.
En dan klik je dus op Google Earth. Al inzoomend op het
kleine stukje Schotland had ik het al gauw gezien. Avoid!
Blijf weg! Niet heen gaan! Wat een troosteloosheid bood
het beeld vanuit de ruimte. Een ontmanteld plaatsje gego
ten in afbrokkelend beton uit de jaren zeventig. Vreselijk!
En als u vindt dat ik wel erg negatief ben, raad ik u aan zelf
eens te gaan kijken.
Als ik er aankom, stroomt het van de regen en zo te zien
houdt het daar ook nooit meer mee op. Ik vraag me af hoe
ze bij Google ooit in staat zijn geweest een heldere dag te
vinden voor de luchtfoto van Greenock. Sombere duister
nis heeft de plaats in zijn greep. Midden op de dag lijkt de
zon al onder en wat nog overblijft aan daglicht wordt gulzig
geabsorbeerd door de donkere gevels van de bedompte be
bouwing. Ik sta al vrij snel in de stromende regen en zoek
een adres dat niet meer bestaat.
Voordeel van lelijk weer is dat het binnen vaak des te gezelli
ger is. Laat dat nou juist in Greenock ook niet het geval zijn.
Overal waar je komt, hangt een wat huilerige stemming.
Vrolijkheid is duidelijk verboden. In de ongezellige
pub kan men vies eten halen aan de bar. Zelf bestel
len, zelf naar de tafel brengen. Je hoeft het nog net
niet zelf te koken. Dat doet de cook from hell wel
voor je. Bah!
men en weinig struikgewas. Ver
weerde rotsen, begroeid met korst
mossen in allerlei kleuren. Er is
heel veel water, in het dal stroomt
het van alle kanten voorbij.
„Kijk, een zonnedauw", wijst gids
Mike Lates. Behalve het vleeseten
de plantje groeit hier meer interes
sants: geurige wilde tijm en piep
kleine orchideetjes. Na ruim ander
half uur bereiken we de 650 meter
hoge top van de Dearg Mheadhor-
rach. Onze beloning is een 360 gra
den-panorama zoals je dat alleen
in Schotland kunt vinden: groene
heuvels, flonkerend zeewater tus
sen de bergen door en een wolken
lucht als van een schilderij. We
gaan verder naar de volgende top,
de Dearg Mhor van 731 meter.
Na een half uurtje rust op de
Dearg Mhor beginnen we aan de
afdaling. Mike heeft gekozen voor
een route dwars door de morenen
(rotsen achtergebleven na de ijs
tijd-gletsjers). De helling is zó steil
dat alle rotsblokken instabiel zijn.
Waar ik m'n voet ook neerzet, de
boel kan elk moment in beweging
komen. Al met al zijn we een uur
of vijf onderweg voor 10 kilometer
en bijna 1.000 hoogtemeters. Geen
eenvoudige wandeling, maar we
hebben wel een typische Skye-rou-
te gelopen.
Schotland is een ideaal land voor
buitenactiviteiten. Wandelen, fiet
sen, vissen, kanovaren of zeilen,
hier kan het allemaal. Maar wie
Schotland zegt, zegt ook Bed
Breakfast (B&B). Als je voor
prijs-kwaliteit gaat, kun je niet om
de B8cB's heen. Een gemiddelde
overnachting kost 25 pond per per
soon (nog geen 30 euro) en dat is
inclusief het giga-ontbijt. Afhanke- EF 1
lijk van je wensen zit je 's och-
De eerste kilometers
van mijn wandeling
naar de top van de
Beinn Dearg Mhead-
horrach op het eiland
Skye zijn nat. Of eigenlijk: door
weekt. Ik zie kikkers. Het komt er
eigenlijk op neer dat we door een
moeras wandelen. Goede water
dichte schoenen, zijn een must,
een paar skistokken zijn ook erg
handig om de grotere sprongen se
cuurder en verder te maken.
Schotland is groen en grijs. Als het
om groen gaat, kan Schotland
moeiteloos wedijveren met de
jungle. Groen in alle schakeringen,
van fris jong tot donker rijp. En
daarnaast is er grijs. Er zit altijd te
kening in de lucht: lichtgrijs, lood
grijs, grijszwart, blauwgrijs. Soms
is het onderscheid tussen horizon
en hemel moeilijk te maken.
En er is geen wandelpad. Op Skye
zijn alleen rondom de Cuilin-
mountains wat officiële paden aan
gelegd, verder is het hier een kwes
tie van een goede kaart, een kom
pas en het gezonde verstand.
Na een half uurtje lopen, wordt de
berg steiler en daardoor minder
nat. Na een uurtje hebben we al
dat water definitief achter ons gela
ten. Nu begint het echte klim
werk. De Schotse bergen zijn mis
schien niet hoog, maar wel steil en
ook voor ervaren klimmers soms
behoorlijk uitdagend. De uitzich
ten worden intussen met de mi
nuut spectaculairder. Onder ons
een groene vlakte, daarachter de
dreigende zwarte toppen van Cui-
lin en daarachter de zee.
De meeste bergen op Skye hebben
mooi rond geërodeerde toppen en
zien er vriendelijk uit. Het land
schap is typisch: nauwelijks bo
Bij Loch Torridon ligt het gelijknami
ge hotel.
