Een gevangene
van je eigen spel
'Compensatie voor
mijn
age opleiding'
II
'Het leverde me aanzien op, iets wat ik niet had in het echte leven.
Ik was onzeker, en ineens kón ik iets.'
Videospellen niet alleen slecht
donderdag 12 mei 2011
Dennis (36), ex-gamesverslaafde
erbij neervalt
Kerssemakers ziet daarnaast graag
initiatief vanuit de producenten.
„Een verplichte onderbreking tij
dens het spelen of een feed-
back-functie waarin makkelijk te
zien is hoelang er is gespeeld zijn
mogelijke maatregelen."
Blizzard, producent van World of
Warcraft, geeft in een reactie aan
dat ze het probleem onderkent en
verschillende opties in de game
heeft verwerkt om verslaving te
gen te gaan. Zo kunnen gamers ge
bruik maken van een alarmklok
en worden spelers beloond voor
een pauze. Ouders kunnen een
speelschema opstellen dat aangeeft
wanneer er wel en niet gespeeld
mag worden.
Het spelen van videogames
heeft niet alleen maar negatieve
kanten. Behalve dat gamen voor
velen een aantrekkelijk tijdver
drijf is, biedt het ook verschillen
de voordelen. Roel Kerssema
kers van verslavingskliniek Jelli-
nek geeft een voorbeeld: „Een
bekende van me mislukte hope
loos op school maar doordat hij
zoveel games speelde, sprak hij
wel vloeiend Engels."
Ook het strategisch inzicht en
het ontwikkelen van bepaalde
vaardigheden kunnen verbete
ren door games te spelen, ver
telt hij.
De Amerikaanse journalist Ste
ven Johnsen schreef in zijn boek
Everything Bad Is Good for You:
How Today's Popular Culture Is Ac
tually Making Us Smarter dat ga
mes complex zijn en het pro
bleemoplossend vermogen sti
muleren. Daarnaast verbeteren
ze de hand-oogcoördinatie en
het reactievermogen, aldus de
schrijver.
Er valt veel plezier te bele
ven in virtuele werelden,
maar verslaving ligt op de
loer. Hoe raak je opge
slokt door een onechte
wereld?
De meeste verslaafden
zijn vooral online te
vinden; je speelt samen
met anderen in een vir
tuele wereld vol fantasie, actie en
'vrienden'. De zogenaamde Onli
ne Role Playing Games zijn in Ne
derland vooral populair geworden
dankzij het immense succes van
het online spel World ofWarcraft.
Deze online wereld is tegen maan
delijkse betaling van abonnements
geld te betreden.
De speler begint een dergelijk spel
met het creëren van een uniek per
sonage, vervolgens kunnen de eer
ste stappen in de virtuele wereld
worden gezet. Onmiskenbaar na
deel: je stelt nog niets voor. Spelers
krijgen respect en status voor hun
'level' en de uitrusting (lees: wa
pens en uitdossing) die ze tijdens
het spelen hebben bemachtigd.
Het level geeft aan hoeveel erva-
ringspunten er zijn verdiend.
Door opdrachten te voltooien, vij
anden te verslaan en het tegen an
dere spelers op te nemen worden
deze felbegeerde punten verdiend.
Hoe meer je speelt, hoe meer erva
ring, hoe hoger je level en hoe ho
ger je status ten opzichte van ande
re spelers. Als beginneling kijk je
op naar de karakters met een ho
ger level; ze zijn populair door
hun mooie uitrusting en brute
kracht. Om ook dit aanzien en res
pect te vergaren zit er maar één
ding op; spelen, spelen en nog
eens spelen. Door samen te wer
ken in het spel ontstaan er verschil
lende voordelen waardoor er
vriendschappen ontstaan én men
zich verenigt in groeperingen. Ook
hier is de status binnen de groep
afhankelijk van het level van het
personage en de uitrusting die
hij/zij bij zich draagt.
De stoerste en sterkste bewoners
van de fantasiewereld mogen dan
online aanbeden worden. In de
echte wereld wordt daar in sommi
ge gevallen een hoge prijs voor be
taald.
Dat niet alleen tieners
verslaafd kunnen raken
aan online gamen, be
wijst Dennis (36). Hij
was rond de twintig toen hij com
pleet verslingerd raakte aan Coun
ter Strike, Dark Ages of Camelot en
World ofWarcraft. „Het online ga
men was een soort veilige vervan
ging van het sociale leven. Ik heb
een lagere opleiding dan mijn
vrienden en wilde dat compense
ren. Ik was goed in het gamen en
daardoor kreeg ik erkenning, ande
re gamers keken tegen me op. Het
leverde me aanzien op, iets wat ik
niet had in het echte leven. Ik was
onzeker, en ineens kón ik iets.
Ik ging gamen in plaats van naar
de kroeg en verzon allerlei smoe
zen, bijvoorbeeld dat het goedko
per was dan stappen. Maar intus
sen zat ik dertig tot veertig uur per
week aan mijn spelcomputer,
soms tot twee uur 's nachts.
Tegelijkertijd had ik wel een baan,
waarvoor ik gewoon op tijd aanwe
zig moest zijn. Ik kreeg te lijden
onder slaaptekort en kwam ook
vaak te laat. Bovendien zat ik on
der werktijd vaak op internet naar
taaieken voor mijn games te zoe
ken en begaf ik me op allerlei fora
voor gamers. Mijn werkgever
merkte het op een gegeven mo
ment en uiteindelijk zijn we maar
uit elkaar gegaan. Ik kreeg nog wel
een zak geld mee, waardoor ik alle
tijd van wereld had en nog veel
dieper in het gamen raakte. Zo
werd ik nog eenzamer. Vervolgens
vond ik een baan in de horeca.
Van het eind van de middag tot 's
nachts werken en dus kunnen uit
slapen, ideale werktijden voor een
gamer natuurlijk.
Op enig moment was ik het zat.
Vrienden zeiden me al wel eens
dat ik te veel speelde. Zij waren ge
trouwd, hadden kinderen. Ik ont
kende eerst, maar kwam toch tot
het besef dat het zo niet langer
kon. Ik ben gaan afbouwen, nu
speel ik nog een uur of acht per
week, meer niet. Nee, ik heb geen
hulp gehad, in die tijd was die er
nog nauwelijks of in ieder geval
niet bekend. Hulp kan je in de goe
de richting duwen, maar je moet
er uiteindelijk zelf uitkomen."
