reizen !D Formulieren U Ik ontplof bijna van woede maar weet niet hoe dat in het Russisch moet Düsseldorf is dit jaar de stad waar het Eurovisie Songfestival wordt gehouden. Geert Willems nam alvast een kijkje in een stad die pronkt met haar rijke culturele leven en de langste bar van Europa. Zaterdag 23 april 2011 reizen@wegener.nl 024-3650360 Er zijn nog wel wat landen op de wereld die moeilijk doen wanneer dure apparatuur de grens over komt zonder formele aangifte daarvan. Vroeger was dat bij vrijwel elke grenspost het geval. Tegenwoordig wordt voor namelijk moeilijk gedaan in 'donker' Afrika en in het voor malige Oostblok. Daar wil men graag papieren zien. In Afri ka in de vorm van dollars, bij de voormalige communisten liefst iets om uitgebreid te stempelen. Het paspoort voor de filmapparatuur is een zogenoemd ATA carnet. Je kunt zo'n ding aanvragen bij de Kamer van Koophandel. Omdat het een buitengewoon officieel document is, gaat dat aanvragen niet zomaar. Alles moet tot in de kleinste details kloppen. Alleen de items die er op staan mogen probleemloos meege nomen worden naar verre, strenge landen. Die apparatuur moet je uitklaren en bij aankomst op de bestemming weer inklaren. Op de terugreis net zo. Elke stap wordt bezegeld door vele stempels. Mocht er iets misgaan in deze keten en een stempel ontbreken, dan-heb je een probleem. Dan han gen de spullen in een soort luchtledige. Het regent aan de grens met Rusland en de temperatuur ligt rond het vriespunt. Schuin boven de parkeerplaats som- bert een lelijk, groot kantoor. Binnen branden licht en de kachel. Officiële mannen met enorme petten lopen overal rond. Ze blazen hun handen warm. Het is rustig in het kan toor. Er zijn verschillende balies waar verveelde Russen niets te doen hebben. Waar zou ik naartoe moeten? De bordjes zijn allemaal in het Russisch, dus daar schiet ik niets mee op. Ik spreek een pet aan. No English. En dat geldt voor alle aanwezigen. Geen woord. Ik toon uiteraard het groene carnet, dat ik te gen betaling van 250 euro ontving van de Kamer van Koophandel. Eensgezind verwijst men mij naar elders. Nee, niet naar een behaaglijk verwarmde ba lie zonder wachtrij, maar naar een piepklein hokje buiten, waarvoor zich tientallen mensen staan te verdringen. Schamper lachend sturen ze me er heen. Daar moetje zijn, in de snijdende kou. Achteraan aansluiten svp. Wat zich afspeelt in het hokje is onduidelijk omdat het zicht op het piepkleine raampje wordt belemmerd door handelaren die met hun papieren zwaaien. Als ervaren grensoverschrijders zijn zij goed voorbereid. Alom dikke bontmantels en kleine flesjes wodka. Jaloers sta ik te trillen van de kou. Na een klein uur voortschuifelen, is het einde lijk zover. Halfbevroren overhandig ik bibberend mijn pe perdure carnet. De dienstdoende ambtenaar werpt het met een vies gezicht meteen weer terug. Alsof ik hem zojuist een terdege gebruikt stukje wc-papier aanreikte. Vanwege onze taalbarrière wordt mij in het geheel niet duidelijk wat het probleem is. Fijntjes wijs ik de man op het woord Sovjet-Unie dat vetgedrukt het voorblad siert, maar het heeft geen zin. Wegwezen gebaart hij, volgende klant. Ik sta op het punt te ontploffen van woede, maar besef net op tijd dat ik helemaal niet weet hoe dat in het Russisch moet. Dus ik hou mijn gemak en vraag hulp bij andere wachtenden. Men wijst op een stapeltje formulieren onder een baksteen. Schrijf er gewoon wat op, is het advies dat ik in gebroken Engels krijg. Ik kopieer mijn carnet-lijstje op het douanevod je en sta even later weer bij mijn vriend. Hij kijkt niet op of om, bestudeert heel kort het zojuist geschreven papiertje en zet er de nodige stempels op. Helémaal gratis. Do svidanya, tot ziens. Hoe is het mogelijk? Wij kunnen nu weliswaar de grens over, maar de appara tuur niet, omdat een stempel in het carnet ontbreekt. Die dreigt het gevreesde luchtledige binnengezogen te worden. Ook bij vertrek uit het land wordt mijn kostbare camet weg gehoond. Het morsige papiertje dat ik een week eerder in de kou invulde, wil men graag terug hebben. Dat is genoeg. Met de iPhone maak ik een paar foto's van het bewijsje dat moet worden ingeleverd. Kan ik die in geval van moeilijkhe den laten zien. Probleem opgelost. Tot ik deze week, onder druk van mijn dochter, die de oude zou krijgen, een nieuwe iPhone kocht. Bij het synchroniseren is iets misgegaan. De foto's staan er niet meer op. Alles weg. Ook het Russische douaneformulier. Wat zeg ik nu tegen de Kamer van Koop handel, de politie, wanneer men mij verhoort? Hoe bewijs ik mijn onschuld? Misschien maar geen ruchtbaarheid meer aan geven. Ja, gewoon m'n mond houden. Goed idee. Beschouwt u deze column dus bij- nader inzien maar als niet geschreven. Ik weet in elk geval nergens van. Componist Robert Schumann, beeldend kunstenaar Joseph Beuys en popmuzi kant Frank Zappa, al lemaal hebben ze hun sporen achtergelaten in Düsseldorf Een bezoek aan de hoofdstad van de Duitse deelstaat Nordrhein-Westfalen leert dat het om een echte kunstmetropool gaat. Alleen al de opsomming van de prominente bewoners en bezoe kers laat zien dat de stad groot is in uiteenlopende disciplines, pop en klassieke muziek, beeldende kunst en film, literatuur en thea ter, architectuur en variété. Schil ler en Goethe waren kind aan huis in de stad, die op slechts een uur rijden van de Nederlandse grens ligt. Om een klein deel van het rijke culturele leven van de stad op te snuiven, in heden en verleden, is de 'We love music-tour' een mooi begin. De tour is speciaal ontwik keld voor het aanstaande songfesti val dat van 10 tot en met 14 mei wordt gehouden in de Arena, het stadion van voetbalclub Fortuna Düsseldorf Gids en samensteller van de rondwandeling is Caroline West, een geboren Engelse met een indrukwekkende kennis van zaken. De rondwandeling begint in de Ra- tinger Strasse, in de jaren zeventig van de vorige eeuw het centrum van de Duitse punkscene. Clu6 Stone was de thuishaven van Die Toten Hosen, de vermaarde band die Duitsland op z'n kop zette zo als The Sex Pistols dat in Engeland deed. Een paar jaar eerder, in 1970, hadden vier studenten van de eeu wenoude Düsseldorfer Kunstaca demie al een trend gezet. De vier formeerden de elektropopgroep Kraftwerk en scoorden hit na hit. Wereldbands als U2, Coldplay en Franz Ferdinand leenden van de Düsseldorfer elektropoppers. Gids Caroline West wijst de plaats aan waar in de jaren zestig de kunstclub Creamcheese was geves tigd. De Düsseldorfers noemen het de eerste discotheek van Euro pa. Volgens de overlevering moch ten alleen de knapste vrouwen naar binnen en moesten mannen tot de happy few behoren. Een van hen was beeldend kunstenaar Joseph Beuys, toen directeur van de kunstacademie, die later werd ontslagen omdat hij weigerde stu denten een toelatingsexamen te la ten doen. Beuys ontmoette in de Creamcheese Frank Zappa, ook een regelmatige gast. De naam van de club is ontleend aan een van Zappa's creaties: de fictieve zange res Suzy Creamcheese, die op di verse albums van Zappa figureert. Wandelend door het centrum wordt duidelijk hoeveel musea, ga lerieën en andere kunstinstellin gen de stad telt in een straal van een paar kilometer. Ze noemen het hier de Kunstachse, de kunstas. De belangrijkste musea liggen er aan: Kunstsammlung K20 en K21, Kunsthalle, Kunstverein, NRW-Fo- rum, Kunst Palast en Akademie Galerie. Toen er een paar jaar gele den wat onderaardse tunnelruim te over was in de buurt van de Rheinknie-brug over de Rijn, werd daar ook weer aan avant-gar- distische expositieruimte van ge maakt: Kunst lm Tunnel (K.I.T.). In totaal herbergt de stad maar liefst achttien musea en meer dan honderd galerieën. Het openbaar

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 2011 | | pagina 92