reizen
!D
Formulieren
U
Ik ontplof bijna van woede
maar weet niet hoe dat in
het Russisch moet
Düsseldorf is dit
jaar de stad waar
het Eurovisie
Songfestival wordt
gehouden. Geert
Willems nam
alvast een kijkje in
een stad die pronkt
met haar rijke
culturele leven en
de langste bar
van Europa.
Zaterdag 23 april 2011
reizen@wegener.nl
024-3650360
Er zijn nog wel wat landen op de wereld die moeilijk
doen wanneer dure apparatuur de grens over komt
zonder formele aangifte daarvan. Vroeger was dat bij
vrijwel elke grenspost het geval. Tegenwoordig wordt voor
namelijk moeilijk gedaan in 'donker' Afrika en in het voor
malige Oostblok. Daar wil men graag papieren zien. In Afri
ka in de vorm van dollars, bij de voormalige communisten
liefst iets om uitgebreid te stempelen. Het paspoort voor de
filmapparatuur is een zogenoemd ATA carnet. Je kunt zo'n
ding aanvragen bij de Kamer van Koophandel. Omdat het
een buitengewoon officieel document is, gaat dat aanvragen
niet zomaar. Alles moet tot in de kleinste details kloppen.
Alleen de items die er op staan mogen probleemloos meege
nomen worden naar verre, strenge landen. Die apparatuur
moet je uitklaren en bij aankomst op de bestemming weer
inklaren. Op de terugreis net zo. Elke stap wordt bezegeld
door vele stempels. Mocht er iets misgaan in deze keten en
een stempel ontbreken, dan-heb je een probleem. Dan han
gen de spullen in een soort luchtledige.
Het regent aan de grens met Rusland en de temperatuur
ligt rond het vriespunt. Schuin boven de parkeerplaats som-
bert een lelijk, groot kantoor. Binnen branden licht en de
kachel. Officiële mannen met enorme petten lopen overal
rond. Ze blazen hun handen warm. Het is rustig in het kan
toor. Er zijn verschillende balies waar verveelde Russen
niets te doen hebben. Waar zou ik naartoe moeten?
De bordjes zijn allemaal in het Russisch, dus daar
schiet ik niets mee op. Ik spreek een pet aan. No
English. En dat geldt voor alle aanwezigen. Geen
woord. Ik toon uiteraard het groene carnet, dat ik te
gen betaling van 250 euro ontving van de Kamer
van Koophandel. Eensgezind verwijst men mij naar
elders. Nee, niet naar een behaaglijk verwarmde ba
lie zonder wachtrij, maar naar een piepklein hokje
buiten, waarvoor zich tientallen mensen staan te
verdringen. Schamper lachend sturen ze me er heen. Daar
moetje zijn, in de snijdende kou. Achteraan aansluiten svp.
Wat zich afspeelt in het hokje is onduidelijk omdat het
zicht op het piepkleine raampje wordt belemmerd door
handelaren die met hun papieren zwaaien. Als ervaren
grensoverschrijders zijn zij goed voorbereid. Alom dikke
bontmantels en kleine flesjes wodka. Jaloers sta ik te trillen
van de kou. Na een klein uur voortschuifelen, is het einde
lijk zover. Halfbevroren overhandig ik bibberend mijn pe
perdure carnet. De dienstdoende ambtenaar werpt het met
een vies gezicht meteen weer terug. Alsof ik hem zojuist
een terdege gebruikt stukje wc-papier aanreikte. Vanwege
onze taalbarrière wordt mij in het geheel niet duidelijk wat
het probleem is. Fijntjes wijs ik de man op het woord
Sovjet-Unie dat vetgedrukt het voorblad siert, maar het
heeft geen zin. Wegwezen gebaart hij, volgende klant. Ik sta
op het punt te ontploffen van woede, maar besef net op tijd
dat ik helemaal niet weet hoe dat in het Russisch moet. Dus
ik hou mijn gemak en vraag hulp bij andere wachtenden.
Men wijst op een stapeltje formulieren onder een baksteen.
Schrijf er gewoon wat op, is het advies dat ik in gebroken
Engels krijg. Ik kopieer mijn carnet-lijstje op het douanevod
je en sta even later weer bij mijn vriend. Hij kijkt niet op of
om, bestudeert heel kort het zojuist geschreven papiertje en
zet er de nodige stempels op. Helémaal gratis.
Do svidanya, tot ziens. Hoe is het mogelijk?
Wij kunnen nu weliswaar de grens over, maar de appara
tuur niet, omdat een stempel in het carnet ontbreekt. Die
dreigt het gevreesde luchtledige binnengezogen te worden.
Ook bij vertrek uit het land wordt mijn kostbare camet weg
gehoond. Het morsige papiertje dat ik een week eerder in
de kou invulde, wil men graag terug hebben. Dat is genoeg.
Met de iPhone maak ik een paar foto's van het bewijsje dat
moet worden ingeleverd. Kan ik die in geval van moeilijkhe
den laten zien. Probleem opgelost. Tot ik deze week, onder
druk van mijn dochter, die de oude zou krijgen, een nieuwe
iPhone kocht. Bij het synchroniseren is iets misgegaan. De
foto's staan er niet meer op. Alles weg. Ook het Russische
douaneformulier. Wat zeg ik nu tegen de Kamer van Koop
handel, de politie, wanneer men mij verhoort? Hoe bewijs
ik mijn onschuld? Misschien maar geen ruchtbaarheid
meer aan geven. Ja, gewoon m'n mond houden. Goed idee.
Beschouwt u deze column dus bij- nader inzien maar als
niet geschreven. Ik weet in elk geval nergens van.
Componist Robert
Schumann, beeldend
kunstenaar Joseph
Beuys en popmuzi
kant Frank Zappa, al
lemaal hebben ze
hun sporen achtergelaten in
Düsseldorf Een bezoek aan de
hoofdstad van de Duitse deelstaat
Nordrhein-Westfalen leert dat het
om een echte kunstmetropool
gaat. Alleen al de opsomming van
de prominente bewoners en bezoe
kers laat zien dat de stad groot is
in uiteenlopende disciplines, pop
en klassieke muziek, beeldende
kunst en film, literatuur en thea
ter, architectuur en variété. Schil
ler en Goethe waren kind aan huis
in de stad, die op slechts een uur
rijden van de Nederlandse grens
ligt.
Om een klein deel van het rijke
culturele leven van de stad op te
snuiven, in heden en verleden, is
de 'We love music-tour' een mooi
begin. De tour is speciaal ontwik
keld voor het aanstaande songfesti
val dat van 10 tot en met 14 mei
wordt gehouden in de Arena, het
stadion van voetbalclub Fortuna
Düsseldorf Gids en samensteller
van de rondwandeling is Caroline
West, een geboren Engelse met
een indrukwekkende kennis van
zaken.
De rondwandeling begint in de Ra-
tinger Strasse, in de jaren zeventig
van de vorige eeuw het centrum
van de Duitse punkscene. Clu6
Stone was de thuishaven van Die
Toten Hosen, de vermaarde band
die Duitsland op z'n kop zette zo
als The Sex Pistols dat in Engeland
deed. Een paar jaar eerder, in 1970,
hadden vier studenten van de eeu
wenoude Düsseldorfer Kunstaca
demie al een trend gezet. De vier
formeerden de elektropopgroep
Kraftwerk en scoorden hit na hit.
Wereldbands als U2, Coldplay en
Franz Ferdinand leenden van de
Düsseldorfer elektropoppers.
Gids Caroline West wijst de plaats
aan waar in de jaren zestig de
kunstclub Creamcheese was geves
tigd. De Düsseldorfers noemen
het de eerste discotheek van Euro
pa. Volgens de overlevering moch
ten alleen de knapste vrouwen
naar binnen en moesten mannen
tot de happy few behoren. Een
van hen was beeldend kunstenaar
Joseph Beuys, toen directeur van
de kunstacademie, die later werd
ontslagen omdat hij weigerde stu
denten een toelatingsexamen te la
ten doen. Beuys ontmoette in de
Creamcheese Frank Zappa, ook
een regelmatige gast. De naam van
de club is ontleend aan een van
Zappa's creaties: de fictieve zange
res Suzy Creamcheese, die op di
verse albums van Zappa figureert.
Wandelend door het centrum
wordt duidelijk hoeveel musea, ga
lerieën en andere kunstinstellin
gen de stad telt in een straal van
een paar kilometer. Ze noemen
het hier de Kunstachse, de kunstas.
De belangrijkste musea liggen er
aan: Kunstsammlung K20 en K21,
Kunsthalle, Kunstverein, NRW-Fo-
rum, Kunst Palast en Akademie
Galerie. Toen er een paar jaar gele
den wat onderaardse tunnelruim
te over was in de buurt van de
Rheinknie-brug over de Rijn,
werd daar ook weer aan avant-gar-
distische expositieruimte van ge
maakt: Kunst lm Tunnel (K.I.T.).
In totaal herbergt de stad maar
liefst achttien musea en meer dan
honderd galerieën. Het openbaar