8|
Gesloten deur voor trekvissen
zaterdag 23 april 2011
Haringvlietdam
Tussen droom en daad staan wetten in
de weg en praktische bezwaren. Als deze
dichtregel van Antwerpenaar Willem
Elsschot ergens op van toepassing is, dan
is het wel op de toekomst van het
Haringvliet. Ontpolderingsplannen
hebben daarin een grote rol gespeeld,
volgens Jan Geluk, voormalig Zeeuws
WD-Kamerlid en sinds 2005 dijkgraaf
van waterschap Hollandse Delta.
door Harmen van der Werf
Het is een machtig bouwwerk, de Haringvliet-
sluizen. Van 1957 tot de officiële opening
door koningin Juliana op 15 november 1971
is eraan gewerkt. Het Haringvliet verander
de van een open zeearm in een zoetwater-
meer. Het getij verdween. Trekvissen als zalm en zeeforel
konden opeens niet meer naar binnen, naar hun paaige-
bieden in Rijn en Maas.
De herinnering aan de Ramp van 1953 was nog vers. Jan
Geluk, geboren op Schouwen-Duiveland, was toen twee
jaar. „We woonden in Schuddebeurs dat vrij hoog ligt.
Mensen uit Dreischor vluchtten naar Schuddebeurs. Ik
kon niet meer in mijn eigen bed slapen, een meisje uit
Dreischor lag erin."
'Dat nooit meer', was het idee na de Ramp. Alle zeegaten,
op de Westerschelde en de Nieuwe Waterweg na, moes
ten dicht. Voor de veiligheid. De oude zeearmen moesten
zoet worden, voor de landbouw. En het Deltagebied zou
met dammen en bruggen eindelijk'uit het isolement wor
den verlost. Aan trekvissen die vanuit zee voor een geslo
ten deur kwamen te staan, dacht waarschijnlijk niemand.
De grote rivieren vervuilden bovendien in zo'n rap tempo
door de groeiende chemische industrie dat vissen er niks
meer te zoeken hadden.
Anno 2011, veertig jaar na de officiële opening van de Ha-
ringvlietsluizen, lijkt alles anders. Jan Geluk laat in zijn
werkkamer in het hoofdkantoor van waterschap Holland-
