[<s Tranen komen pas achteraf media v n Dead poets society Betty Lamers versloeg jarenlang kleine en grote rampen voor het NOS Journaal. Ze was al even uit het zicht van de camera en zet nu definitief een punt achter haar loopbaan, door Jan van Stipriaan Luïscius foto GPD TERUGGESPOELD media@wegener.nl 024-3650570 Zaterdag 23 april 2011 Betty Lamers praat met verve over de reizen die ze voor de NOS ondernam. „Mijn reis naar Somalië heeft veel indruk op me ge maakt. Ik ben daar een tijdje in de problemen geweest door een club héél kleine jongetjes met héél gro te geweren. Dat was erg onhandig. Ze zaten onder de drugs. Dood of levend, dat maakte ze niks uit. „Ook Indonesië, ten tijde van de opstand tegen president Soeharto, maakte veel indruk. Net als mijn reizen naar Suriname. Plaatsen waar geschiedenis wordt geschre ven. lapan zou ik interessant vin den om te verslaan. Hoewel ik nu cleaire fall-out heel erg eng vind." De verslaggeefster bereisde de hele aardbol. „Oorlogen, overstromin gen, aardbevingen: ik heb veel ge zien. Mijn hoofd was een diaraam: als er een nieuwe in komt, valt de oude eruit. Anders kan het niet. Dan raak je overspannen. Je moet dingen kunnen achterlaten. Mijn eerste confrontatie met ellende was de enorme kettingbotsing van tweehonderd auto's bij Zonzeel, waarbij in november 1990 acht do den vielen. Ik werkte net een half jaar bij het NOS Journaal. Mijn ca meraman zag mijn gezicht en zei: 'Betty, dit is een film. Zet de knop om. Anders word je knettergek'. Toen ik later terugkwam op de re dactie en collega's sloegen een arm om me heen, barstte ik in huilen uit. Tijdens je werk komen er geen tranen. Achteraf pas. Als je in oor logsgebied loopt, huil je ook niet, dat gebeurt pas als je thuis bent." Het was zeker niet allemaal kom mer en kwel. „Ik heb ook royalty- verslaggeving gedaan in een tijd dat daar veel ruimte voor was. Na elk koninklijk bezoek hadden we op zondag een uitzending van een A Intensieve oorlogstraining Dik tien jaar terug was het gereis en geren in één klap afgelopen voor Betty Lamers. „Ik viel om. Paf. Ik werd ziek en bleek onder meer een hartprobleem te hebben. Had ik me nooit gerealiseerd. Dat heb je als je maar doorgaat en gewoon niet oplet als er wat met je lijf aan de hand is." Lamers stortte zich vervolgens vol overgave op het opleiden van colle ga's. Ze deed succesvol lobbywerk voor intensieve oorlogstraining. „Ik ben heel fel op calamiteitentrai ning. Ik wil dat journalisten goedge- traind op pad gaan, niet dat ze in oorlogsgebied voor het eerst een knal horen! „De trainingen, vijf lange dagen in München, worden gegeven door ex-leden van de Britse Special For ces. Vijf dagen continu trainen: hoe voorkom je dat je gegijzeld wordt, wat doe je als je gegijzeld bent, hoe voorkom je dat je in een hinderlaag komt, wanneer gaat het fout en waar gaat het fout? En er wordt geleerd dat je voor een re portage je leven nooit moet riske ren: dan is je reportage er niet." Reageren? redactie.media@wegener.nl In de serie Teruggespoeld staat wekelijks de spot gericht op een filmklassieker die op veel mensen een onuitwisbare indruk heeft gemaakt. Denk even diep na. Wie is de John Keating van jouw schooljeugd of studietijd? De man of vrouw die je, net als de hoofdrolspeler in de film 'Dead poets society', inspireerde tot grootse daden. Iemand die je stimuleerde vrij te denken, helemaal los te komen van de soms verstikkende opvattingen van do centen of ouders. Ik kan me niet herinne ren dat ik les kreeg van een figuur a la Kea ting. Misschien beledig ik nu meneer Ak kermans van aardrijkskunde om wie ik al tijd erg moest lachen of meneer Langeweg die het vak geschiedenis draaglijk maakte. Dan vergeet ik ook nog mijn leraar Neder lands, Tom Offermans, die humor koppel- door Branko Eijssen de aan diepgang. En mevrouw Franssen - jawel, ze gaf Frans - was zó aardig, dat ik die vervelende grammatica alleen al voor haar onder de knie probeerde te krijgen. Met alle respect voor deze leraren die mijn middelbare schooltijd bepaalden, een John Keating was er niet bij. Misschien bestaan ze alleen in films. 'Education is what re mains after one has forgotten everything he learned in school', zei Albert Einstein ooit De leerlingen die les kregen van hun leraar Engels in 'Dead poets society' (1989) zouden de uitspraak vast hebben betwist. Keating - gespeeld door Robin Williams - volgt in 1959 op de deftige kostschool Wei- ton in de staat Vermont een leraar op die met pensioen ging. Hij is zelf oud-leerling van deze hogeschool en hanteert het motto 'carpe diem', pluk de dag. Keating brengt de jongens de liefde bij voor gedichten le zen en schrijven. Ze richten daarvoor, net als in zijn tijd, de club Dead poets society op. Zijn filosofie 'the purpose of education is to think for yourself (het doel van oplei- Robin Williams brengt zijn leerlingen liefde voor het lezen en schrijven van gedichten bij. ding is voor jezelf te kunnen denken) valt slecht bij staf en ouders, maar het maakt hem populair bij de leerlingen. Williams, die te boek staat als komiek en in zijn carrière al veel types speelde, gaat de serieuze rol prima af. Hij brengt de bood schap van de film (scenarioschrijver Tom Schulman krijgt een Oscar voor het script) kundig over. De nadruk ligt op de ontwik keling van een groep jongens die Keatings lessen ter harte neemt Soms met tragische gevolgen. Zo droomt een van zijn leerlin gen (Neil) ervan acteur te worden, maar dat mag niet van zijn vader. Hij schrijft zich in voor een auditie van een toneelstuk en krijgt de hoofdrol. Zijn vader legt hem een verbod op, maar uiteindelijk besluit hij toch mee te spelen. Zijn vader is woedend en stuurt hem naar de militaire academie. Neil is er kapot van en pleegt zelfmoord. Met de beschuldigende vinger wordt naar Keating gewezen. Er wordt een onderzoek ingesteld naar zijn lesmethoden. Uiteinde lijk volgt ontslag, maar de meerderheid van de klas gaat op de tafels staan als Kea ting zijn spullen pakt en de klas uit loopt. Dat heb ik ook wel eens meegemaakt. Al leen was de meerderheid toen juist blij dat de leraar, gefrustreerd geraakt door een le gertje opstandige pubers, de klas uit ren de... half uur. Het was fijn meer tijd te hebben dan in het NOS Journaal. We zeiden wel eens: staatsbezoe ken zijn leuk, tót het moment dat de koningin komt. Je staat uren vastgepind. Ik hoor haar nog zeg gen: 'Mevrouw Lamers, veel succes met uw filmpje'. Dan dacht ik: als u wakker wordt morgenochtend, heb ik de hele nacht gewerkt en heb ik het filmpje klaar. Ik mocht soms met het hele gezelschap mee vliegen, om snel aan het werk te kunnen in Hilversum. Maar niet op de achterste rij, want dat was: 'Vrijhouden voor hoedendozen'." Zoveel gereisd, zoveel nieuws geab sorbeerd: daar wordt een mens cynisch van? „Nee hoor, ik ben er niet cynischer van geworden. Mis schien omdat ik het altijd interes sant vond. Dingen zijn altijd weer anders. Je moet wel een beetje ge schift zijn voor dit werk, in ieder geval een enorme passie hebben. Bij het NOS Journaal wordt loei hard gewerkt, voor en achter de ca mera. Vaak moet je er alles voor af zeggen. En om eerlijk te zijn, voor heel zware klussen ben ik wel naar mijn huisarts geweest voor slaap pillen. Ik kan veel hebben, maar als ik niet goed slaap, ga ik om."

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 2011 | | pagina 105