Hemel op aarde
OA,
balans
Stervensbegeleiding
Woensdag 20 april 2011
Een gemene aanval van huisstofmijtal-
lergie, dacht ze.zelf. Longontsteking,
vermoedde dé dokter. Het bleek long
kanker, in een vergevorderd stadium.
Begin maart, op haar 52e verjaardag,
vernam Ankie Stroo dat ze niet lang
meer te leven had. Sindsdien woont ze
in een van de vier hospices die Zeeland
rijk is. „Van het fenomeen hospice had
ik nog nooit gehoord. Nu weet ik wat
het is: de hemel op aarde."
door Paula Koster
„Gisteren was ik voor de laatste keer in mijn huis.
Dat was wel even moeilijk. Gelukkig was een van
mijn drie beste vriendinnen bij me, anders had ik
het niet gekund. Maar nu is. het dan ook goed; dat
stuk van mijn leven is afgesloten. Ik ben nooit een
mens geweest van weemoedig terugkijken of lange-
termijnplannmg. Ik pluk de dag, kan intens genieten
van de kleinste dingen en neem wat op mijn pad
komt zoals het zich aandient. Ruis en ballast, daar
hou ik niet van; het leidt maar af van waar het werke
lijk om gaat. Dieren zijn altijd mijn grote liefde ge
weest, 30 jaar was ik actief in het asiel in Vlissingen.
Daarnaast werkte ik als dierenartsassistente, een
gouden baan. Duizend dingen tegelijk gebeurden
er op de praktijk, dat paste perfect bij mij. En dan
was daar nog mijn kleinschalige wilde-katten-pro-
ject: de dierenbescherming ving ze, onze dierenart
sen steriliseerden of castreerden ze. Ik zorgde voor
ze tot ze opgeknapt waren, dan zette ik ze weer uit.
Niet bij gezinnen, daar waren ze te wild voor, maar
in de natuur of bij een boerderij. Het was zo heerlijk
die schichtige dieren weer de vrijheid te kunnen ge
ven. Het zou fijn zijn als dit project bleef bestaan.
Mijn werkgever en het kleinkind van een van mijn
vriendinnen hebben al beloofd zich daar sterk voor
te maken."
„Op mijn verjaardag had ik zo veel pijn dat een
vriendin me naar de huisartsenpost bracht. Ik werd
opgenomen op de acute opname afdeling in Goes
en daar werd al snel duidelijk dat er iets heel erg
mis was: allebei mijn longen bleken vol te zitten met
kwaadaardige tumoren. Als ik gewild had, had ik
chemotherapie kunnen krijgen, om tijd te rekken.
Maar wat voor kwaliteit van leven heb je dan nog?
Met uitvallende haren en andere afschuwelijke bij
verschijnselen? Dat ging het niet worden, besloot
ik. Hoe dan verder? Ik wist het niet en liep er totaal
in vast. De gedachte het in mijn eentje thuis te moe
ten redden, vloog me naar de keel. Natuurlijk, ik
heb hartstikke lieve mensen om me heen. Maar ik
De vier Zeeuwse hospices:
Hospice Het C la rah of je in Goes;
www.hospicehetclarahofie.nl, tel. 0113 - 242600
Het Kaaskenshuis in Zierikzee;
www.hospiceschouwenduiveland.nl, tel. 0111-453511
Hospice Zeeuws-Vlaanderen in Terneuzen;
www.hospicezvl.nl, tel. 0115 - 68 95 88
St. Jans Hospice De Casembroot in Middelburg;
www.hospicemiddelburg.nl, tel. 0118 - 632010
wist meteen dat ik fulltime zorg nodig ging hebben
en dat viel nauwelijks te organiseren. Toen tipte
mijn behandelend arts me op het fenomeen hospice
en daar ben ik hem zo dankbaar voor. Een hospice^
vroeg ik hem eerst nog, wat is dat? Want ja, je hoort
weieens mensen praten over zoiets engs als 'een
sterfhuis'. Maar wat het werkelijk inhield wist ik
niet."
„Nu zit ik hier, in de voorjaarszon, op mijn eigen ter
ras met uitzicht op een vijver met daarin een eenden
koppeltje. Annabelle en Pierre heb ik ze genoemd,
naar de langeafstandseenden uit de serie 'Allo, 'Al
lo. Tegelijk met mij streken ze neer op deze plek,
waar zo veel warmte en liefde is. Die voelde ik zodra
ik de drempel over kwam en mijn zorgen vielen van
me af. Al mijn energie kan ik nu richten op het afslui
ten van mijn leven met de mensen van wie ik hou.
Het is hier fantastisch, zeg ik wel eens met een knip
oog naar het bekende vakantieprogramma op televi
sie. Mijn kamer is zo mooi, daar kan geen 5-sterren-
hotel aan tippen. Voor de verpleegkundigen en zorg-
vrijwilligers van het hospice is geen moeite te veel.
En niet alleen voor mij zijn het schatten, ook voor
mijn naasten. Alles kan hier: gezellig samen eten ko
ken met mijn kinderen en vriendinnen, wandelen in
de mooie tuin, relaxen in de woonkamer, wegsoe-
zen in een bubbelbad, gasten ontvangen - het hospi
ce is nu mijn thuis en ik voel me buitengewoon ge
borgen. Hiervandaan wil ik vertrekken, met volle aan
dacht voor wat er werkelijk toe doet. Telefoon, ra
dio, tv - ik hoef het niet meer. Ik weet dat ik niet veel
tijd meer heb, de cirkel van mijn leven is bijna rond.
Mijn lieve kinderen en vriendinnen, mijn werk, mijn
dieren - alles moet ik loslaten. Dat is een heftig pro
ces. Toch heb ik er vrede mee; een liefdevoller laat
ste fase van mijn leven had ik mij niet kunnen wen
sen."
