Zeeland is verankerd
3 spectrum
Zaterdag 16 april 2011
rVlaketunnell
Smokkelhoek
Schore
luchtfoto Willem Mieras
een anker, 2,5 uur duurt. Heijmans wist vijf
boormachines in de tunneltoerit te krijgen
voor het boren van de gaten. Rijkswater
staat had nog tekeningen van de bouw van
de tunnel, waarop precies te zien was waar
de oude ankers zaten. Zo kon opgemeten
worden waar de gaten voor de nieuwe an
kers moesten komen. Er werd in twee ploe
gen gewerkt Op topdagen waren twee
keer honderd man aan de tunnel bezig.
De aannemer zette diamantboren in om
de gaten in de vloer van de toeritten te kun
nen maken. Op den duur moesten er dia
mantboren uit China worden ingevlogen
om het tempo er in te kunnen houden.
Heijmans gebruikte een speciale techniek
'We hadden hier een stelletje
vakidioten bij elkaar, maar zo
konden we wel presteren'
bij het boren van de gaten. Ze werden te
gen de waterdruk in geboord. Dat is op
zich niets nieuws, het wordt ook wel ge
bruikt in de offshore, maar het had in de
Vlaketunnel als voordeel dat daardoor min
der grondwater weggemalen moest wor
den en dat kon weer positief uitpakken
voor de bouwwerken in de omgeving.
Dat bemalen stuitte overigens wel op wat
tegenslag. Niet onoverkomelijk, maar toch.
Zo leverde de oude bouwput van de tun
nel, die er pal naast ligt, problemen op bij
het boren van de bemalingsputten. En er
gingen twee sensoren kapot die de grond-
waterdruk moesten meten, waardoor er
waarden geregistreerd werden die men
niet verwachtte.
Nadat de buitenste groutlaag van de trekan-
kers uitgehard was (na 7 dagen) konden de
ankers op spanning gezet worden. Het is
alsof je een elastiek aantrekt, legt Sjaak Luij-
ten uit. Op de trekankers zit een maximum
trekcapaciteit van 100 ton. Je zou aan één
staaf 100 auto's kunnen hangen. Een vijzel
trekt de ankers op kracht en vervolgens
wordt er een moer opgedraaid. De over-
lengte die vrijkomt wordt er afgeslepen en
tot slot wordt het gat volgestort met beton.
Tegen half maart was zo de noordbuis gé-
daan en kon er een deklaag asfalt op. Ver
volgens ging de tunnel even dicht en was
de zuidbuis aan de beurt. Daar is de aanne
mer nu nog bezig.
Voor Luijten was de grootste tegenvaller
waar hij bij dit karwei tegenaan liep, de fac
tor tijd. Voor Bart Hendrix rekening hou
den met de continue verkeershinder, al is
die in de beleving van Rijkswaterstaat uit
eindelijk nog meegevallen. De eerste maan
dag na de afsluiting van de tunnel was die
hinder wel het meest dramatisch. Toen
liep alles vast.
De grootste meevaller was voor Sjaak Luij
ten de inzet van alle mensen die er bij be
trokken waren en de betrokkenheid van
die mensen bij het project: „Duitsers en Ne
derlanders. Ze hebben het over hün tun
nel. We hadden hier een stelletje vakidio
ten bij elkaar, maar die maakten het wel
mogelijk dat we zo konden presteren."
Bart roemt op zijn beurt eveneens de sfeer
in het team en de manier waarop er ge
werkt is: „Het moest snel gebeuren en er
moest wel eens soepel met regels en proce
dures omgegaan worden. Maar daar kan
Rijkswaterstaat ook weer van leren", voegt
hij er aan toe. Als het karwei klaar is zal er
intern gekeken worden wat we er uit kun
nen halen. Wat we er van hebben ge
leerd." Sjaak valt hem bij: „Als er draag
kracht in je team zit kun je doorstomen."
De aannemer zette diamantboren in om de gaten in de vloer van de toerit
ten te kunnen maken. foto Ronald den Dekker
