io uit
)e raakt jezelf
donderdag 14 april 2011
in een onvrijwillige navolging van
maatschappelijke patronen, maar
geloven inmiddels dat zij stuk
voor stuk als individuen bewuste
keuzes maken en denken dat hun
argumentaties persoonlijk ge
vormd en valide zijn." Maar hij
laat ruimte voor twijfel: „De kans
is groot dat ik iets over het hoofd
zie, of dat een transformatie moge
lijk is; dat greintje hoop is genoeg
om ons het voordeel van de twij
fel te geven en daarnaar proberen
te handelen."
De meeste schilderijen tonen lege,
moderne ruimtes. Er is geen mens
te zien. De Peuter laat je door zijn
ogen naar de werkelijkheid kijken.
Hoewel elk schilderij strak is uitge
voerd, met helder afgebakende vor
men, is het toch lastig om te over
zien waar je staat. Dat komt om
dat De Peuter niet de werkelijk
heid schildert, maar het samen
smelten van een door grote glasra
men gereflecteerd oppervlak met
de ruimte waar je 'staat'. Dat beeld
vermengt zich soms met het spie
gelbeeld van de ruimte achter je.
Ie raakt jezelf als het ware kwijt in
Jan van der Ploeg
Jan van der Ploeg schildert geome
trische composities in de traditie
van de op art. De composities zijn
meer dan puur optisch spel. Ze
drukken ook de drang uit tot het
ordenen van een steeds complexe
re werkelijkheid. Duo-expositie
met Ab van Hanegem.
T/m 24/4: Dick de Bruijn
Contemporary Art, Singelstraat 13,
Middelburg. Do t/m za. 13.00-17.00
uur en 1e zo. v/d maand
Leo van Kampen
Leo van Kampen vroeg 21 mensen
die mede zijn leven hebben be
paald hem een vingerafdruk te stu
ren. Twee mensen waren overle
den, één wilde niet meedoen. Van
Kampen heeft alle 18 inzendingen
gefotografeerd, vergroot afgedrukt
en anoniem ingelijst.
T/m 24/4: Leo van Kampen. Mo
Capitaine, Kinderdijk 56, Middelburg.
Zo. 13.00- 17.00 uur.
Marja de Lange
Marja de Lange roept kleurige we
relden op in haar door Hooglied
en psalmen geïnspireerde schilde
rijen. Het zijn vooral beelden van
hoop en troost. Paradijselijke tafe
relen, lieflijk, sprookjesachtig, met
de geliefden opgenomen in elkaar
en de natuur. Maar ook beelden
van (innerlijke) strijd.
T/m 25/4: Marja de Lange,
Nicolaaskerk, Kerkgang 2, Kortgene.
Za. en zo. 15-17 uur.
Peter Balm
Peter Balm maakt de schoonheid
zichtbaar van het stedelijke en in
dustriële landschap. Hij trakteert
de kijker ook op onverwachte
standpunten zoals dat vanuit de
cockpit van een vliegtuig.
Balm bouwt zijn composities op
uit vlekken en toetsen en versterkt
of dempt de 'natuurlijke' kleuren.
T/m 1/5: Peter Balm, Galerie La Ligne
Rouge, Mee/straat 25, Zierikzee. Za. en
zo. 13 - 17 uur.
Andries Minderhout
Andries Minderhout (1920) gaat
nooit met pensioen. Hij schildert
nog steeds en exposeert met acht
andere Zeeuwse beeldende kunste
naars van tachtig jaar en ouder.
Allen werken zij op de basis van
de moderne stromingen die vlak
voor of rond hun geboorte het
licht zagen.
T/m 12/6: 'Tochtig plus', Schotse
Huizen, Kaai 25/27, Veere. Dagelijks
13.00- 17.00 uur.
Kobe de Peuter: Close.
de schilderijen. De leegheid van
de moderniteit laat ons volgens
De Peuter onszelf verliezen. Alles
lijkt op elkaar, moet strak en geor
dend zijn. Waar de modernisten -
denk aan Mondriaan en de Stijl -
juist die leegheid zagen als bevrij
dend, ruimte gevend aan de mens,
ziet De Peuter dat de mens in een
dwingende leegte zichzelf kwijt
raakt, geen eigen ijkpunten heeft.
Het persoonlijke is uitgebannen.
Artistiek gezien, leidt dat tot intri
gerende illusoire ruimtes, die met
liefde zijn geschilderd. Het werk is
in balans: op een strakke basis is
er in de details net genoeg hand
schrift om het beeld sjeu te geven.
In 'The door' speelt ook nog de
spanning cultuur - natuur mee.
De kale bomen lossen op in de
menselijke wereld van staal en
glas. Eén keer komt de mens zelf
in beeld, maar zonder hoofd en
omgeven door een grijs niets. Ie
ziet een man gekleed volgens de
laatste mode, met onder het col
bertje het overhemd losjes over de
broekrand. Op het colbert projec
teert het spiegelbeeld in de ruit
die hem van ons scheidt een frag
ment van een nachtelijk stads
beeld op zijn borst. De omringen
de realiteit bepaalt hem dus laag
over laag. Het werk van Kobe de
Peuter is een schilderkunstig sterk
pleidooi om die lagen af te pellen,
met bevrijding als gevolg.
In het werk van Willem Behr ko
men verwante elementen voor.
Ik zie stedelijke landschappen,
met wolkenkrabbers en grote brug
gen. Maar ook leegte: in een onge
definieerde ruimte zweven dan als
ijsschotsen brokken land. Zo'n
brok kan enorm zijn, een stad dra
gen en zich los maken uit de omge
ving, alsof de aarde de rotzooi op
haar huid wil verwijderen. In het
gat dat het verdwenen stuk land
achterlaat, schildert Behr een nieu
we, parallelle door mensen ge
maakte wereld, die de lege ruimte
weer bezet. Ik zie ook eenvormige
blokken flats, met honingraatmo
tieven. De sfeer is, door het vele
grijs en vaalwit en het ontbreken
van licht, desolaat en kaal. Behr
vraagt zich af: „Staat de mens bin
nen, buiten of boven de natuur?"
en stelt: „Als we vergeten zijn te
zijn, zijn we ook vergeten wat vre
de is. En al helemaal als we geen
Twee schilders deze
week die wat te vertel
len hebben, die gedre
ven zijn hun visie op de
samenleving te verbeelden. Ko
be de Peuter (1979), geboren
Belg, nu teruggetrokken wo
nend in een dorpje in Catalonië.
Willem Behr (1953), van de
Randstad naar Cadzand ver
huisd, klaar met zijn maatschap
pelijke loopbaan en sinds een
paar jaar hard werkend aan een
carrière als beeldend kunste
naar. Beiden schrijven ook be
schouwingen van filosofische
aard, met het opgaan in de ano
nimiteit van het moderne leven
als centraal gegeven. Dat sluit
mooi aan bij het thema van de
maand van de filosofie 'Het Ech
te leven'. Leest en kijkt u mee?
De Peuter stelt: „Mensen laten
zich drijven door hun instincten
Zijnde meer zijn maar achter de
grote massa aanlopen... Als Zijnde
de positie van de mens in ogen
schouw genomen hebbend, kom
je niet los van de regeldrang van
de mens. Het voor alles regeltjes
maken die weer andere regeltjes
oproepen en alles samen zoveel bo
dy krijgen waardoor er een lege in
houd ontstaat." Elders lees ik: „De
leegte is de enige kans op overle
ving."
Ik zie dat Behr spontaan werkt,
zich laat leiden door wat de olie
verf hem biedt. Vette en schrale
verfpartijen wisselen elkaar af, de
vormen zijn schetsmatig aange
duid. Er sluimert wel kracht in de
composities en toch komt die er
niet uit. Ik pieker me suf hoe dat
zit en kom dan op de vergelijking
met John Marin, een in 1953 overle
den Amerikaanse schilder die op
een vergelijkbare manier veel schil-
Werk van Willem Behr.
Zeeland op het gebied van
beeldende kunst
te bieden heeft.
