fö
Kastelen, bergen
en lekker eten
reizen4
Ronaldinho
Diep in de nacht hossen
we op een eindeloze samba
tussen duizenden mensen
geschiedenis, genoot
van de natuur en liet
zich culinair
Valle d'Aosta heet
niet voor niets de
vallei van de
honderd kastelen.
Je kunt geen kant
opkijken of je ziet
een kasteel.
Johan Bosveld
dook in de Italiaanse
verrassen.
Zaterdag 26 maart 2011
reizen@wegener.nl
024-3650360
Ronaldinho lacht zijn lach. Hij heeft gescoord!
Flamengo wint met 3-1. Rio de [aneiro maakt zich
op voor het carnaval en wij zitten er, geheel toevalli
ge middenin. Als nuchtere noorderling heb ik niets met dit
fenomeen, maar nu we er toch zijn, moet ik er maar eens
voor gaan. Rio, carnaval, samba, schaarsgeklede en stevig be-
bilde dames op praalwagens. Een zinnenprikkelend feest
dat zijn weerga niet kent. Hart van het carnaval is de wereld
beroemde praalwagenoptocht die twee avonden voort
duurt. Grote sambascholen laten zien waaraan ze een jaar
lang hun vrije tijd hebben opgeofferd. De beste wint en is
een jaar lang de trots van de stad. De parade wordt gehou
den in het zogenoemde Sambodromo. Een lange straat om
zoomd door tribunes. De toegangskaartjes variëren van 200
tot 2.000 euro.
Met veel pijn en moeite vinden we er nog een paar in de
goedkoopste categorie voor de laatste avond. Tot die tijd zul
len we het moeten doen met de min of meer spontane ui
tingen van carnavalsvreugde. Regelmatig komen er golven
lawaai de straat door rollen. De eerste keren sta je er nog
welwillend naar te kijken, maar na nummer vijf neemt het
enthousiasme kwadratisch af. Wat een klereherrie! Steevast
dezelfde opzet. Een enorme dubbeldeksbus zonder dak is
rondom behangen met reusachtige luidsprekers. Bovenop
speelt een band oorverdovende en zwaar vervormde samba
deuntjes. Geconcentreerd lawaai gevolgd door dui
zenden verklede uitzinnigen. Meest in het oog
springende attribuut is dit jaar de erectie die men
als bril op de neus kan zetten. Luxere exemplaren
zijn verlicht. Ik keur dat niet goed.
De portier van het hotel verleidt ons om kaartjes te
kopen voor het feest van Vermelho e Preto, rood en
zwart, de kleuren van de voetbalclub Flamengo.
Hun grote dansavond staat bekend als het carnaval
proibido, het verboden carnaval. Vooral vanwege
het scandaleuze karakter van de avond. Valt allemaal reuze
mee. Diep in de nacht hossen we op een eindeloze samba
tussen duizenden cariocas (inwoners van Rio) in rood en
zwart. Stralend middelpunt is Flamengo-spits Ronaldinho.
Met de lach van een verbaasd kind voortdurend op zijn ge
zicht host hij van balkon naar podium. Iedereen filmt en fo
tografeert hem. Ja, ik ook.
Op de grote avond per metro naar het Sambodromo. In de
rijtuigen zijn de feestvierders aangestampt tot sardientjes
die niet voor- of achteruit kunnen. Er wordt luidkeels ge
zongen en honderden handen slaan een oorverdovend rit
me tegen het metalen dak. Ik ben blij als we er weer uit mo
gen. De lange sambastraat ligt keurig witgeverfd te wach
ten. Honderdduizenden mensen op de tribunes doen alvast
hun eigen dansje. Mijn buurman vertelt hoe het werkt. Er
zullen zeven sambascholen voorbijkomen. Zij moeten elk
in precies een uur tijd de 2 kilometer die de straat lang is, af
leggen. Ik kijk op m'n horloge. Het is half tien in de avond.
De eerste optocht begint zo meteen. De laatste zal dus klaar
zijn rond een uur of 5 de volgende ochtend. Oef!
De bateria (percussiegroep) van sambaschool één stelt zich
op. Honderden trommelaars beuken een opzwepend ritme
dat door merg en been gaat. Hypnotiserend. Even later ver
schijnen de praalwagens. Het is adembenemend wat men
in elkaar geknutseld heeft. Rijdende torenflats met bovenop
de dansende dames die dit carnaval zo wereldberoemd ma
ken. Maar 2 kilometer per uur gaat wel erg langzaam. Het
sambalied dat bij de optocht hoort, duurt niet langer dan
een minuut en wordt dus voortdurend herhaald. Dat gaat
mij nogal op de zenuwen werken, maar aan de andere kant
kan ik het na een halfuurtje wel uit volle borst meezingen.
Om ons heen wordt steeds wilder gedanst en voeten bewe
gen op een manier die je niet voor mogelijk houdt. Zelfs als
je stilstaat, is het doodvermoeiend. Na het derde défilé zet
ten we er een punt achter. De tribunes kolken, maar wij
wurmen ons naar de uitgang. Wanneer we in de taxi stap
pen, vallen de eerste druppels.
Even later, op een terras aan de Copacabana zien we live
beelden van het Sambodromo. In de stromende regen
vluchten toeschouwers van de open tribunes. Optocht num
mer vier klost door de plassen. De camera richt zich op
hun mascotte. Een 'Bekende Braziliaan', verkleed als Maya
de Bij. Van top tot teen doorweekt, maar hij lacht. Dat doet
hij altijd. Hij heet niet voor niets Ronaldinho.
hun klanten. Maar eerst stoppen
we in Pila, een dorpje niet ver van
Aosta. Daarvandaan gaan we per
kabelbaan de bergen in. De Col di
Chamolé is een berg van ruim
2.500 meter hoog en vormt een pa
radijs voor marmotten én voor
mountainbikgrs. We genieten van
het machtige, zonovergoten uit
zicht en zien in de verte de eeu
wig besneeuwde toppen van de
Monte Bianco (Mont Blanc) en de
Cervino (Matterhorn). Naast ons
brengt een sportieve dame intus
sen haar fiets in gereedheid voor
Deelnemers aan
de rouletta in
Chambave heb
ben lol. Ze slaan
eieren stuk op
eikaars hoofd
en duiken als
jonge honden in
een drinkbak,
foto's johan
Bosveld
In de Noord-Italiaanse regio
Valle d'Aosta kun je geen
kant opkijken of je ziet wel
ergens een kasteel. Overal
om je heen rijzen bovendien
sneeuwbedekte toppen op. In de
ze vallei, ingeklemd tussen de Al
penmassieven, rijden we over
landweggetjes langs wijngaarden
in de richting van Aosta, het klop
pend hart van de autonome regio.
Dwars door de stad liep ooit de
weg waar handelaars uit het oos
ten de triomfboog van keizer Au
gustus passeerden op weg naar
