O E D E R
spectrum 8
JEAN A U E L
Zaterdag 26 maart 2011
Ze zetelt waarlijk op een grote,
rode bank in haar hotelsuite
en is niet van plan op te staan
ook, „Anders graag, maar
mijn linkerknie", verontschul
digt ze zich met een glimlach,
lean M. Auel wrijft over het pijnlijke been.
„De dokter zegt dat het kraakbeen weg is.
Ik moet geopereerd worden. Maar ik wil
geen nieuwe knie. Eerst maar eens een se
cond opinion en kijken wat ik zelf kan
doen."
Kwestie van leeftijd?
Auel (75) wil er niet van weten. Eigen
schuld, niks anders. Niet van haar nieuwe
boek ook? „Ha ha, het moest wel af, dat
klopt, maar het ligt toch echt aan mezelf.
Ik zit te veel."
Wel de discipline om zes rotsdikke, prehistori
sche romans te schrijven, maar niet om een
kwartier per dag oefeningen te doen.
„Wrijf het maar in! Terwijl ik alle benodig
de apparaten in huis heb. Mijn man bestelt
die allemaal voor mij. Een hometrainer,
een loopband. Ik zit wel eens op de home
trainer, maar ik breng de discipline niet
op. Die gaat in het schrijven zitten."
Ze vertelt met smaak hoe ze zich laatst
ging melden bij een fitnesscentrum in
Utah. „Maar dat was echt niks voor mij.
Het was 10 graden toen we er aankwamen.
Fahrenheit wel te verstaan. Ik laat dat gym-
gedoe maar aan mijn dochter over."
Het is dezelfde dochter die haar, als secreta
resse en personal assistent begeleidt bij deze
Na 31 jaar zit het
werk voor de
Amerikaanse
schrijfster
Jean M. Auel
erop. Dinsdag
verschijnt
wereldwijd Het lied
van de grotten, het
slotdeel van haar
populaire
romanreeks 'De
Aardkinderen'.
„Prehistorische
mensen waren
aardiger dan wij
zijn."
door Theo Hakkert
promotietrip naar Londen. Koffie, water
en vers fruit komt ze aanreiken. Ze hou
den domicilie in een statig hotel in een
buurt vol ambassades, tegenover het prach
tige oude gebouw van de BBC.
„Alle discipline gaat in het schrijven zit
ten", mijmert ze nog eens. Om daarna met
een grote glimlach op haar nieuwe boek te
wijzen. „De komende tijd kan ik dat ex
cuus niet meer gebruiken. Voorlopig
schrijf ik niet meer. Hoeft niet meer, want
het boek is af, de serie is af"
Nadat ze nog eens over haar knie heeft ge
wreven, strijkt ze met dezelfde hand over
Het lied van de grotten, het zesde deel van
haar romanserie 'De Aardkinderen'.
„Mooie omslag", stelt ze vast. „Dat knalt je
in de winkel tegemoet."
Jean M. Auel houdt het boek in de hand,
waar de Nederlandse boekhandel dit jaar
alle hoop op heeft gevestigd. Het is niet
zonder ironie dat net twee dagen na de
Boekenweek het boek verschijnt dat hoge
omzetten moet opleveren. Bij de aankondi
ging dat dinsdag 29 maart wereldwijd het
laatste deel van 'De Aardkinderen' ver
schijnt, hebben boekhandelaren de datum
met rood in hun agenda gemarkeerd.
De serie is ongekend populair. Het eerste
deel, De stam van de holenbeer, verscheen
in 1980. Sindsdien volgen miljoenen lezers
de avonturen van de prehistorische holen-
vrouw Ayla, die moest zien te overleven in
het tijdperk dat de cro-magnonmens voor
het eerst in Europa opdook, terwijl ook de
neanderthalers daar nog leefden. We heb
ben het dan over een slordige 40.000 jaar
geleden, het laat-pleistoceen.
„En dat terwijl ik slechts een kort verhaal
wilde schrijven."
Die avond zal ze niet meer vergeten. „Het
was elf uur, mijn man wilde naar bed. Ik
zei: ik wil nog even proberen een begin
met een verhaal te maken. Terwijl ik eigen
lijk nog nooit iets had geschreven. Ik zat
met een idee over een meisje dat leefde
met mensen die anders waren. Niet anders
in de zin van een andere kleur ogen, haar
of huid. Echt fundamenteel anders. Ik heb
ook nu nog altijd geen idee waar dat van
daan kwam."
Het fundamenteel andere vond ze in het
verschil tussen neanderthalers en cro-mag-
nons. Auels claim dat beide prehistorische
mensen naast elkaar hebben geleefd, is
stof voor veel discussie geweest. „Het
stond gewoon in de Encyclopedia Britanni-
ca."
Ze zat daar de volgende dag meteen al in
te bladeren, want schrijven over de prehis
torie viel nog niet mee. „In het verhaal zag
ik een meisje water geven aan een oude
man die gewond was aan zijn arm. Tot ik
bedacht: hoe ging dat dan in die tijd? Was
er glas, hadden ze zoiets als een kop of be
ker? Ik moest dat allemaal uitzoeken."
Dus naar de bibliotheek.
„Ik was 40", schetst ze om een idee te ge
ven van de omstandigheden thuis. „Drie
dochters op de universiteit. Twee zonen
op highschool."
De familie Auel woonde op een heuvel in
Portland. De jongste zoon hield ervan de
heuvel af te dalen op zijn skateboard.
foto Aaron Johanson
