Boedapest
;port|3i
Baanrenners staan nog
steeds met lege handen
Tesse Baaijens geniet van elke stap
India stoot
Australië van
crickettroon
vrijdag 25 maart 2011
'Ik deed alsof ik zou schieten, de keeper ging liggen
en toen stifte ik. Voor de grap zei ik altijd dat
ik in de grond schoot, maar het was een echte stift'
Rob de Wit over zijn treffer tegen Hongarije
door Leon ten Voorde
boedapest - Voorzichtig schuifelt
hij door het gangpad van het vlieg
tuig naar voren. De tred is moei
zaam en de stoelen bieden voort
durend houvast. Lopen is wanke
len. John Heitinga trekt de benen
in om hem te laten passeren, maar
kijkt verder niet op. Net als de
meeste internationals van nu heeft
hij geen idee wie daar loopt. Ge
woon een passagier, meer niet.
Rob de Wit speelde maar acht in
terlands, begon zijn carrière bij FC
Utrecht en kwam een blauwe
maandag uit voor Ajax. De Wit
was een brutale pingelaar, een
ouderwetse linksbuiten in de stijl
van Keizer en Moulijn. Een mooie
speler om naar te kijken. Tot zover
is er ook nog weinig bijzonder aan
zijn verhaal.
Maar denken aan Rob de Wit is
toch vooral mijmeren over dat ene
moment, die stift op 14 mei 1985
in het Nepstadion van Boedapest..
Veel van de huidige internationals
zijn nog niet geboren of liggen in
de wieg als De Wit een doelpunt
voor de eeuwigheid maakt, een
heuse klassieker in de Nederland
se voetbalhistorie. Ruud van Nistel-
rooij is dan acht. Niemand heeft
het in die dagen daarna nog over
Rob de Wit. Rob wordt Robbie.
Robbie de Wit. De knuffelbeer
van iedereen.
Robbie de Wit lijkt op dat mo
ment een prachtige loopbaan tege
moet te dribbelen. Maar ruim een
jaar na die legendarische goal in
Boedapest slaat het noodlot toe.
De Wit is op vakantie in Spanje
als hij wordt getroffen door een
hersenbloeding. 22 jaar is hij nog
maar als op wrede wijze een prach
tige lentebloem sterft die op punt
van ontluiken staat. Later zal hij
nog twee keer worden getroffen
door een hersenbloeding. De Wit
is inmiddels 48 en woont in Nieu-
wegein, dichtbij zijn zoon, die
keeper is bij de amateurs van JSV.
Als hij kan, staat hij langs de lijn.
Hij heeft heel lang geen voetbal
willen zien, maar tegenwoordig
heeft hij zowel bij Utrecht als bij
Ajax een seizoenkaart. Soms pikt
zijn oude Utrechtse gabber Marco
van Basten hem op en gaan ze sa
men naar de studio van Sporti,
waar de oud-bondscoach analist
is.
Maar de grote passie van De Wit is
sinds enkele jaren dammen. Als
lid van het Nieuwegeins Damge-
nootschap speelt hij wekelijks com
petitiewedstrijden. Wat hij vroe
ger had met voetbal, heeft nu met
deze denksport. Zo mogen hem er
's nachts voor wakker maken.
De Wit heeft zijn beperkingen ja
ren geleden al geaccepteerd. Hij is
geen klager, koestert vooral de
mooie momenten. Vanavond
keert hij voor het eerst terug naar
die plek die hem wereldfaam in
Nederland bezorgde. Het zal een
weerzien vol weemoed worden.
Het Nepstadion is het Ferenc Pus
kas-stadion geworden, maar ver
der is er nog veel hetzelfde geble
ven. Hier ligt een onvervalst stukje
Hollandse voetbalgeschiedenis. De
herinneringen aan dat moment
heeft De Wit gelukkig nog vast
kunnen houden. „Ik deed alsof ik
zou schieten, de keeper ging liggen
en toen stifte ik. Voor de grap zei
ik altijd dat ik in de grond schoot,
maar het was een echte stift." Het
shirt dat hij die avond droeg staat
nu ingelijst in zijn garage, klaar
om vervoerd te worden naar het
voetbalmuseum van Middelburg.
Ondanks de goal van De Wit wist
Oranje zich niet te kwalificeren
voor het WK van 1986. Twee jaar
later werd zijn generatie Europees
kampioen.
door Edward Swier
Apeldoorn - Van paniek is nog
geen sprake, roepen ze in het Ne
derlandse kamp om het hardst.
Bondcoach Robert Slippens van
de baanrenners zegt dat de stem
ming aan het ontbijt nog altijd op
gewekt is. Maar in de
rood-wit-blauwe box zitten be
paald geen lachebekjes. De schou
ders beginnen te hangen, de sfeer
wordt bedrukt. Het WK in Apel
doorn doet al een beetje denken
aan de Spelen van Peking, waar de
baanploeg teleurstelling op teleur
stelling beleefde.
Nadat het eremetaal op de ope
ningsdag buiten beeld was geble
ven, werd het op de tweede dag
niet veel beter. Dat Matthijs Büchli
en Roy van den Berg geen kans
maakten in het sprinttoernooi was
geen verrassing. Dat Yvonne Hij-
door Koen de Vries
den bosch - Het lukte Tessa fiaai-
jens-Van de Vrie gisteren tijdens
Indoor Brabant niet om de kür te
laten zien die ze in gedachten had.
Riana, het paard van de dertigjari
ge amazone uit Goes, raakte in het
slot te opgewonden om nog goed
naar haar te luisteren. Baaijens zat
niet bij de pakken neer. Sinds ze
in 2003 een zwaar ongeluk over
leefde, staat ze uitermate positief
in het leven. „Ik heb genoten, goe
de dingen gedaan en weer verbe-
terpunten gevonden", zei ze nadat
de vijfde plaats met een score van
69 procent haar deel werd.
In de muziek van de kür die Baai
jens in de wedstrijd voor gehandi
capte ruiters en amazones reed,
zat ook een stukje uit Jesus Christ
Superstar. Dat was geen toeval. De
Bevelandse 'ontmoette' Jezus in
de periode van negen dagen waar
in ze na de val met een paard in co
ma lag. „Hij heeft me toen gehol
pen en me gezegd dat ik als ik
weer beter was, het geloof zou uit
dragen. Toen ik weer wakker was,
was ik wanhopig. Ik kon helemaal
niets. Ik was volledig verlamd, ik
kon niet eens praten. Nu ik ben
wie ik ben, zeggen mensen dat het
een wonder is. Op wilskracht en
met hulp van boven ben ik beter
geworden."
Het wil niet zeggen dat Baaijens
weer helemaal de oude is. „Men
sen die haar niet kennen van voor
het ongeluk, vragen zich wel eens
af wat haar handicap eigenlijk is.
Maar degenen die wel weten hoe
ze was, zien grote verschillen", ver
telt Annemarie Herzberger (58),
de trainster die Baaijens al 22 jaar
begeleidt. „Vroeger kon ze echt al
les. Tessa was heel veelzijdig. Ze
reed drie paarden, studeerde en
had ook nog wat baantjes. Nu
heeft ze problemen met concentra
tie en in de rechterkant van haar
lichaam heeft ze veel minder
kracht."
Baaijens kijkt nog wel eens terug
naar vroeger, maar is blij met wie
ze nu is. Dat ze niet eens één uur
per dag hard kan werken en volle
dig is afgekeurd mag zo zijn, ze ge
niet intens van het leven en van
paardrijden in het bijzonder.
Tessa Baaijens-Van de Vrie in actie met Riana.
foto Dorli Welp
„Voordat ik op m'n paard stap,
neem ik altijd even rust voor een
moment van bezinning. Dat geeft
me kracht. En dan besef ik dat ik
moet genieten van het leven. Dat
is me ook vandaag gelukt, vooral
in het begin van de kür. Toen liep
Riana heel goed. Ik had het echt
naar m'n zin."
Baaijens grote doel is om volgend
jaar in Londen mee te doen aan de
Paralympics. Als de stijgende lijn
zich voortzet, moet dat mogelijk
zijn. TVvee jaar geleden wou de
Goese er nog helemaal mee stop
pen. Maar juist toen kreeg ze van
de bond het aanbod om wedstrij
den bij de gehandicapten te rijden.
Die uitdaging nam ze met overtui
ging aan. Ze veroverde meteen een
startbewijs voor Indoor Brabant
en begon met een enorme drive te
trainen. Begin dit jaar won ze In-
door Maastricht met een topscore
van 73 procent.
Annemarie Hertzberger tekent
een grafiekje waarin de vorderin
gen van haar pupil worden weerge
geven. Het lijntje kronkelt lang
zaam maar zeker omhoog. „Het
staat na twee jaar trainen op vijftig
a zestig procent van perfectie. Wil
ze naar Londen gaan dan moet dat
volgend jaar zeker zeventig zijn",
stelt ze. De mogelijkheden zijn er
zeker. Het is niet nodig om haar re
pertoire aan te vullen, er moet vol
op geschaafd worden aan de din
genaar en Willy Kanis, mede van
wege de rugklachten van de laat
ste, vergeefse hoop op eremetaal
koesterden, was ook wel duidelijk.
De teamsprintsters werden zeven
de. Maar er was toch wel degelijk
gerekend op meer dan een tiende
plaats voor Jenning Huizenga op
de individuele achtervolging. En
voor de vrouwenachtervolgings-
ploeg werd toch ook een plek in
de grote of, desnoods, kleine finale
verwacht. Het trio (Kirsten Wild,
Vera Koedooder en Ellen van
Dijk) noteerde, na een trage laatste
kilometer, de vijfde tijd.
De zege in de teamsprint voor
vrouwen ging naar Australië.
Kaarle McCulloch en Anna Meares
realiseerden een tijd van 33,237 en
bleven daarmee het team van
Groot-Brittannië (33,525) voor.
Laura Trott, Wendy Houvenaghel
en Danielle King veroverden na
Kaarle McCullough (links) en Anna Meares uit Australië zijn op weg naar de
wereldtitel teamsprint bij de vrouwen. foto Peter Dejong
mens Groot-Britannië goud op de
achtervolging, realiseerden in de fi
nale een tijd van 3.23,419. Daar
mee waren ze een kleine twee se
conden sneller dan de Amerikaan
se vrouwen: 3.25,308. In de strijd
om het brons was Nieuw-Zeeland
de baas over Australië. De Austra
liër Jack Bobridge won het goud
op de individuele achtervolging.
Hij was in de finale met een tijd
van 4.21,141 te snel voor de
Nieuw-Zeelander Jesse Sergent die
4.23,865 realiseerde.
gen die ze al kan. „Ik moet niet uit
breiden maar perfectioneren", vat
Baaijens haar missie samen. „De
zevens die ik nu haal moeten ach
ten worden en de achten negens.
Als dat lukt, ben ik een heel eind
op weg." In de merrie Riana zit
nog genoeg rek, weet Herzberger.
„Die kan nog een stuk beter. Ver
geet niet dat een paard voor een ge
handicapte ruiter nog belangrijker
is dan voor een valide ruiter. Het
dier moet enorm goed ingesteld
zijn op de ruiter. Tessa kan met
rechts veel minder dan met links.
Dat moet het paard goed aanvoe
len." En dat doet Riana, al is het
wel eens anders geweest. „Zeg
maar gerust dat ze drie jaar gevoch
ten heeft", stelt Herzberger. „Ze
peerde er regelmatig vandoor. Dat
doet ze nu niet meer." Baaijens:
„Vroeger werkte ze tegen me, nu
werkt ze met me mee."
De weg naar Londen loopt onder
meer via het EK in België, begin
september. Daar moet Baaijens
zorgen voor een nominatie. Daar
na zijn er meer wedstrijden waar
nominaties te halen zijn. Als die
binnen zijn, moet ze vormbehoud
tonen. En ten slotte moet bonds
coach Wolfs het in haar zien Zit
ten. Ze heeft vier startbewijzen te
vergeven en er zijn aanmerkelijk
meer gegadigden. Inmiddels heb
ben vier ruiters een nominatie op
zak. Daar zit Baaijens nog niet bij.
ahmedabad - India was gistera
vond door het dolle heen. Het gast
land van het wereldkampioen
schap schakelde in Ahmedabad ti
telverdediger Australië uit. De
thuisploeg won met vijf wickets
en speelt daardoor volgende week
woensdag in de halve eindstrijd te
gen de grote rivaal Pakistan.
De titelhouder kwam in 50 overs
tot 260 runs voor het verlies van
zes wickets. Captain Ricky Pon-
ting was met 104 runs topscorer.
Tot groot enthousiasme van het
thuispubliek passeerde India het
Australische totaal veertien ballen
voor het einde van de wedstrijd
(261/5). Superster Sachin Tendul-
kar (53), Yuvraj Singh (57 not out)
en Gautam Gambhir (50) loodsten
de wereldkampioen van 1983 naar
de laatste vier. Daarmee kwam
een einde aan de Australische he
gemonie bij het WK cricket van
twaalf jaar.
