Naar Willems erfenis ES reizen@wegener.nl is reizen Westerwald is bekend vanwege de Dillenburg, het Duitse kasteeltje van waaruit Willem van Oranje tegen de Spaanse overheerser ten strijde trok. Arnoud Cornelissen ontdekte dat het gebied heel wat meer te bieden heeft. U!_ K=S 024-3650360 Zaterdag 19 maart 2011 Op ra'n dooie akkertje kuier ik over een lommerrijk paadje net achter Breit- scheid. Vogels kwet teren, even verderop zoemt een zwerm insecten om iets onbe stemds, Voor mij opent zich op eens het bos en krijg ik uitzicht over het glooiende laaggebergte. Ik drink het landschap in. Hier hoef ik voorlopig niet meer weg. Logisch, vindt bioloog en natuur kenner Wolfgang Rades, die mee geniet. „Dit is het prototype van het oerlandschap waarin de eerste mensen zich een thuis bouwden." Dit beeld heeft iedereen in de ge nen. „Hier horen wij thuis!", roept Rades enthousiast. Maar laten we eerlijk zijn; niet al les is even mooi in het Wester- wald. Als je over de kam van het middelgebergte in de richting van het Rijnplateau rijdt, zijn de we gen recht en saai. Bovendien is hier in de vorige eeuw flink huisge houden. Veel van wat oud, nostal gisch en romantisch was, werd on praktisch gevonden en weg gemaaid. Ie hoeft gelukkig maar even af te slaan, om onmiddellijk weer met prachtige natuur of ver borgen schatten te worden gecon fronteerd. Bij Erdbach bijvoor beeld, duiken we zo de diepte der aarde in. Hier is het zogenoemde Herfstlabyrint, een kunstwerk van druipsteengrotten. Wat de natuur hier schiep, is adembenemend en wordt prachtig en subtiel verlicht. Aan de andere kant van het Wes- terwald ligt de in het groen ver scholen Unica marmergroeve bij Villmar. Paleizen over de hele we reld werden bekleed met dit kost bare materiaal. Nog steeds liggen hier rijke voorraden. Het is alleen te duur geworden om het marmer uit de berg te halen. We wandelen over een prachtig wandelpad naar de Lahn, waar ka jakken en kano's geluidloos over het water glijden. Als je ook maar een beetje gevoel voor geschiede nis hebt, kun je hier je hart opha len. Je struikelt bij wijze van spre ken over burchten, kastelen en ruï nes. En over de familie Van Oran je, van wie hier het stamslot de Dillenburg staat. De naam Oranje duikt overal op. Zelfs bij de stoere burcht die boven het stadje Ron- kel uittorent. Het duurt niet lang voordat de vriendelijke prins Met- ffied ons op de rondgang door zijn familieslot verraadt dat hij nog familie is van de oranjes. Zijn overgrootmoeder was immers de kleindochter van koning Willem r. Samen kijken we uit over de Lahn. Prins Metfried zur Wied wijst naar de burcht in Schadeck aan de overkant van de rivier, waar eeu wen geleden een familielid een oorlog tegen Ronkel begon. „Ze stonden hier te kijken naar de ka nonskogels die vanuit Schadeck werden afgeschoten. Ach ja jon gen, die gingen toen zo langzaam, dat je er nog voor kon bukken", grijnst hij. Het enige waar het oorlogszuchti ge familielid voor zorgde, was dat na de strijd de burcht hier en daar moest worden hersteld. Deze en gene bouwde er vervolgens ook nog eens een stukje bij aan, totdat Prins Metfried kijkt uit over de Lahn. foto's Arnoud Cornelissen De onderwereld van de druipsteen grotten in Breitscheid. het huidige complex ontstond. „Het is een groot voorrecht dat ik met mijn gezin hier mag wonen", vertelt de prins. „Maar het kost na tuurlijk een vermogen om het alle maal bij te houden." De telg van een van de aanzienlijkste adellijke families in Duitsland probeert veel zelf te doen, maar zonder de in komsten van bezoekers en zonder steun van de overheid, was de burcht van Ronkel nooit in deze staat bewaard gebleven. Langs de Lahn ligt ook het prachti ge stadje Limburg. Het had maar een haar gescheeld of het unieke middeleeuwse centrum was met de grond gelijk gemaakt. „In 1944 was een groot bombardement ge pland op onze stad", vertelt stads- gids Koster. „Zoals altijd kwamen dan eerst verkenningsvliegtuigen die lichtfakkels dropten, de zoge noemde kerstbomen. Die dienden als bakens voor de bommenwer pers. Maar op het moment dat de kerstbomen vielen, kwam er een sterke wind, die de fakkels weg dreef naar een naastgelegen ge hucht. Zo kwam Limburg onge schonden uit de oorlog." Het voert te ver om Limburg de mooiste stad van Duitsland te noe men. Maar dit centrum met zijn middeleeuwse stratenpatroon, 4e prachtig bewaarde gebleven hui zen met hun typische voorraadhal- len en hun tussenzolders en het verrassend veelzijdige winkelaan bod zijn onweerstaanbaar mooi. Hier hebben vakmensen nog hun eigen zaak. Hier tref je een bakkers winkel, waar al sinds de middel eeuwen brood wordt gebakken. De filialen van de grote winkelke tens zijn verbannen naar het nieu we stadsgedeelte. Terwijl veel dorpen in deze regio weinig meer van hun vroegere charme hebben, glanzen de steden in hun historische pracht. Die schoonheid is echter pas van de laatste eeuw. Stadshistoricus Rüdiger Störkel uit Herborn wijst op de inkepingen die overal op de houten balken van de vakwerkhui zen te zien zijn. „Men maakte die inkepingen, zodat het pleisterwerk beter hield. Door dat stucwerk zag je vroeger niets van het vakwerk NEDERLAND DUITSLAND Dillenburg Bonn o «Herborn Koblenz *Umburg a.d. Lahn LUX. Het Schlosshotel in Weilburg. foto Deutsche Zentrale für Tourismus hond van Willem van Oranje bij diens standbeeld in Dillenburg. en het houtsnijwerk. Herborn heette toen de grijze stad in het Westerwald." Die grijze uitstraling paste ook wel bij de levensovertuiging van de Herborners. De stad vormde een belangrijk centrum van de zoge noemde TWeede Reformatie. Hoe wel Herborn en omgeving beslist modern zijn, proefje hier toch tot op de huidige dag de soberheid en de bewust beleefde eenvoud van het calvinisme. Al was het maar door de diverse muurteksten die de voorbijgangers oproepen naar het hogere te streven. Toch ligt voor de meeste mensen de schoonheid van het Wester wald in de natuur. Dankzij een netwerk van lange-afstandswandel- paden, kun je daar optimaal van genieten. Hoewel sommigen daar wel ver in gaan. De beklimming van de Hölderstein is voor een doorsnee wandelaar al zwaar ge noeg. Zeker als je al wat kilome ters over de Westerwald-Steig ach ter je kiezen hebt. Maar om dan nog eens met klimuitrusting over een 300 meter lang parcours naar boven te klauteren, is niet voor ie dereen weggelegd. Dan liever de normale route. Het uitzicht over het aan de natuur te ruggeven Grenzbachtal is er zeker niet minder om. Deze route staat symbool voor het Westerwald. El ke etappe van de in totaal 235 kilo meter lange wandelweg heeft wel iets spectaculairs te bieden. Dus als het ene je niet bevalt, dan doe je gewoon een ander stukje van de route. Wandelen, fietsen en lekker eten Westerwald ligt bij Koblenz en Bonn. Bekende plaatsen zijn Dillenburg, Limburg a/d Lahn, Herborn en Dernbach, de woonplaats van de slopersfamilie Ludolf, bekend van Discovery Channel. De afstand vanaf Utrecht is zo'n 350 kilometer. Overnachten kan in Hotel Nassauerhof (www.hotel-nassauerhof-limburg.de) in Limburg. Er zijn uitdagende lange-afstandswandelroutes: Westerwald-Steig van Herborn naar Bad Hönningen (235 kilometer), Greifenstein Schleife (35 tot 65 kilometer), Druiden- steig (75 kilometer) en de Klosterweg (17 kilometer). Extremer is de Eisenweg in Hölderstein. Daar is een klimuitrusting verplicht (www.puder.de). Voor liefhebbers zijn er ook georganiseerde mountainbike- en kanotochten en klimevenementen. Zie daarvoorwww.erlebnisevents-lumma.de Bezoek de druipsteengrotten in Erdbach en het Museum Zeitsprunge in Breitscheid-Erdbach (www.zeitspruenge.de). Het Vogelpark Uckersdorf is een klein, gezellig dierenpark met een leuke ontdekkingsroute voor kinderen in Herborn-Uckersdorf (geopend van medio maart tot half november). Lekker eten kan in Landhaus Schaaf (www.landhaus-schaaf.de). Specialiteit; zelfslachtende restaurateur met voorliefde voor speciale en soms meer dan peperdure kruiden. Meer informatie op www.westerwald.de,www.herborn.de,www.limburg.de en www.daslahntal.de Deze reis is mede mogelijk gemaakt door het Duits Verkeersbureau en Westerwald Touristik-Service. Reageren? redactie.reizên@wegener.nl

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 2011 | | pagina 89