reizen 14
Copacabana
In plaats van een dagje
strand wordt het nagelbij
ten en naar de lucht staren
reizen@wegener.nl
024-3650360
Zaterdag 19 maart 2011
misschien nog wel een. De dommelende dag aan de Copaca
bana wordt natuurlijk besloten met een lichte maaltijd op
het terras. Salade, vis en ijskoude chopp.
Omdat ik vast van plan ben er ten volle van te genieten ga
ik vroeg naar bed. De volgende ochtend waaien de geluiden
van de Copacabana door de open ramen naar binnen. De
gordijnen laat ik lekker dicht. Snel de nieuwe zwembroek
aan en rap naar beneden. Even ontbijten en dan naar bui
ten, het strand op! Wat is het eigenlijk donker in de hal van
het hotel. Zou de stroom uitgevallen zijn? Zwierig zwaait
de portier de voordeur open. Bom dia senhor, zegt hij vrien
delijk en knipt een paraplu open boven m'n hoofd. Het re
gent. Regen van een druilerig type die niet de indruk
maakt van korte duur te zijn. Een lelijk woord ontglipt me.
Wanhopig speur ik de lucht af naar tekenen van hoop. Een
streepje blauw, of op z'n minst een lichter stuk bewolking.
Maar het is hopeloos. Grijs, donker tot zeer donker van
toon. Nergens verbetering in zicht. Hij is er nog wel, de Co
pacabana, maar ineens is het net Zandvoort, alleen dan wat
breder. Bah!
Op het internet vind ik een aantal sites die het weer van
uur tot uur voorspellen. Daaruit kan ik concluderen dat het
in de loop van de dag wat zal verbeteren. Later zelfs een
zwak zonnetje. In plaats van een dromerig dagje aan het
strand wordt het een martelgang van nagelbijten en naar de
lucht staren. Zal het nog gaan gebeuren? Komt hij nog te
voorschijn? De hotelportier begrijpt er ook niks van. De
laatste maanden geen druppeltje. Elke dag zonovergoten.
Soms boven de 40 graden. Ja, ja.
Tegen drieën stopt de regen. Heel langzaam wordt het lich
ter en ja hoor, om vier uur zijn de contouren van de zon
duidelijk zichtbaar door de melkachtige sluierbewolking.
Over het natte zand loop ik richting de verlaten strandtent
van Flavio. Geen stoelen, geen caipirinha's, geen bikini's.
Het is fris, straks maar binnen eten. Ik kan mijn gemoeds
toestand kort samenvatten: ik ben diep teleurgesteld. Nog
net voordat het licht van mijn mislukte vrije dag uitgaat, zie
ik vaag iets blauws aan de horizon. Snel slapen, morgen
weer veel te doen.
Bom dia senhor, lacht de portier de volgende dag, als we na
het ontbijt zwaar bepakt ons hotel verlaten. En ja hoor, na
tuurlijk, het felle licht golft door de straten. Tegen de 30 gra
den is het alweer en de zon brandt onbarmhartig. Nee, een
vrije dag is niks gedaan, snel weer aan het werk.
Een vrije dag in Rio, dat is nou nog eens een meeval
ler. Het komt niet vaak voor dat je juist op een aange
name plaats een poosje moet wachten op het resul
taat van wat zoekwerk. Meestal logeer je op zo'n moment
in een Ibis-hotel op het industrieterrein aan de rand van
een rampzalige stad. Zo lang mogelijk in bed blijven liggen,
is dan het devies. Maar een vrije dag in Rio de Janeiro, door
te brengen aan het legendarische Copacabana-strand, dat is
echt andere koek.
Op het gezellige terras vlakbij ons hotel bereid ik mij voor
op een dag vol zon, zee en zaligheid. Het schemert nog, de
chopp (zo heet hier het bier) is ijskoud, gebruinde badgas
ten slenteren naar hun huizen en hotels. Heerlijk. De zon
brandt al een paar dagen onbarmhartig in mijn nek en ik
kan niet wachten tot ook de rest van het lichaam mee mag
doen. In de supermarkt aan het strand koop ik sunblock en
een zwembroek uit de aanbieding. Waar zal ik morgen eens
gaan liggen? Het strand is verdeeld in segmenten en elk van
die segmenten wordt uitgebaat door de eigenaar van een
strandtentje. Ter hoogte van ons hotel zal gekozen moeten
worden tussen 'Marcélu y familia' en 'Flavio'. Die laatste is
net bezig zijn spullen in te pakken. Flavio adverteert met
zijn excellente caipirinha's, de traditionele cocktail, 'de beste
van de Copa'.
De keuze is gemaakt. Ik zie het al helemaal voor me. In zo'n
heerlijke hangstoel, parasolletje boven het hoofd
een ijskoud glas in de hand. De blik dwaalt drome
rig over de hoge golven die met daverende dreunen
neerslaan op het strand. Aan de rand van het water
slenteren bikini's in alle soorten en maten. Zinnen
prikkelend en tot de verbeelding sprekend, maar
nietsverradend. Hoger en hoger stijgt de zon,
steeds leger raakt het glas. Een verfrissend windje
steekt op, langzaam vallen de ogen dicht. En dan
na het middagslaapje nog een caipirinha'tje en later
