reizeni4
Wanneer ik door mijn
paspoort blader, probeer
ik de reis terug te halen
FRANKRIJK
ZWITSERLAND
ITALIË
Zaterdag 5 maart 2011
reizen@wegener.nl
024-3650360
Interlaken
Thunersee
vig te kussen. Soms ook een houten stampertje, meestal
rond. Voorzichtig zoekt de hand van de douanebeambte de
juiste plaats. Je kijkt mee en hoopt op de goede afloop. Een
mooie stempel is namelijk een bezit voor het leven en een
mooie stempel heb je echt niet zomaar. Er zijn officiële in
stanties die er met de pet naar gooien. Hup, paspoortje,
rits, rats, klang, zonder te kijken een veeg op het midden
van een bladzij. Dat is dan het felbegeerde stempel van Mo
zambique. Zo iemand kun je dus wel iets aandoen. Wat een
respectloze sukkel! Ik heb bij de grens met Zambia eens ge
vraagd om een nieuwe stempel. En nu goed, voegde ik daar
ook nog eens aan toe. De grensbewaker keek als door een
adder gebeten en snauwde mij toe: you child!
Het is vooral erg wanneer zo'n mislukt stempel op een blad
zijde terechtkomt waar net een paar heel mooie op staan.
Myanmar, Costa Rica en El Salvador. Prachtig gelukt,
scherp en leesbaar. En dan, pats, zo'n prutsstempel die de
hele bladzijde ontheiligt. Maar echt het allerergste is het
stempel achteloos duwen op een blad dat eigenlijk al hele
maal vol is. In New York riep ik stop!, kunt u de stempel
niet op een lege pagina zetten? De man was al halverwege
de daling en ik praatte nogal hard, dus van de weeromstuit
mislukte ook die stempel. Bladzij naar de knoppen en een
geïrriteerde douanier die mij het liefst had laten arresteren.
Ik begrijp die mensen niet. Wanneer ik door mijn reisdocu
menten blader (ik heb inmiddels twaalf paspoorten versle
ten) lees ik de stempeltjes. Ik probeer de reis terug te halen.
Mijmerend over wat voorbij is en nooit meer terugkomt.
Dan kan een verkeerd geplaatst of vlekkerig stempel irrite
ren. Of ben ik nou een pietlut? In elk geval hoop ik nu op
een mooi exemplaar van de Finse douane.
Tot mijn grote teleurstelling wordt het paspoort niet eens
aangepakt. In orde meneer. Nee, het is helemaal niet in or
de! Aarzelend en een beetje beschaamd vraag ik of er niet
gestempeld moet worden. Welnee, zegt de vriendelijke
man. Als EU-ingezetene hoeft er in Finland helemaal niets
te gebeuren. Ach, alstublieft, probeer ik nog een keer, wij
zend op het glimmend stempelapparaat dat aan 's mans
riem hangt. Een stempel, graag. De douanier kijkt mij spot
tend aan. Vooruit dan maar, one stamp for the young boy,
schampert hij. Maar ik luister niet. Blij beschouw ik de
nieuwste aanwinst VAINIKKALA, met een treintje er op,
het EU-teken met 'FIN' er in geschreven. Rood van kleur en
goed geplaatst. Midden op een lege pagina. Super.
De treinreis naar Helsinki duurt een kleine vier uur.
Omdat de accu van mijn iPad leeg is en de papie
ren boeken uitgelezen zijn, verveel ik me al snel te
pletter. Gelukkig blijft het nog even licht. In februari ligt
het winterwonderland er op deze breedtegraad onberispe
lijk bij. We doorkruisen eerst wat voorstadjes vol prachtige
datsja's, luxe villa's van de welgestelden. Dikke pakken
sneeuw op het dak, onbegaanbare straatjes, ingesneeuwde
auto's. Allemaal kerstkaarten. Dat wordt nog beter wanneer
we het echte platteland bereiken. Besneeuwde bossen, be
sneeuwde velden, besneeuwde meren. Alles is lichtgevend
wit. Ik ben helemaal niet zo'n natuurtype, maar het uit
zicht is adembenemend en kortstondig verslavend. Ik kan
er geen genoeg van krijgen.
Maar onherroepelijk valt de nacht en dooft het licht. Wat
nu? We naderen de Finse grens, dus ik haal mijn paspoort
alvast tevoorschijn. Onwillekeurig begin ik te bladeren en al
snel ben ik bezig met een reis door mijn paspoort. Alle
stempels brengen herinneringen naar boven. Het is een
feest van herkenning. Ik doe dat heel soms thuis ook. In de
geheime la van mijn antieke kast liggen de bewijzen van
een reizend bestaan. In eerste instantie kijk ik naar de pasfo
to's. Dat is schrikken en lachen. Wat een kleuterkop op m'n
22e, en dan die snor, en dat belachelijk lange haar! Dat ik zo
door de wereld ging en dacht ook maar ergens serieus geno
men te zullen worden. Wat een optimisme. En dan
besef je wat allemaal voorbij is. De reizen zijn vast
gelegd op de vervagende bladzijden van het offi
ciële document.
Een echte reis is pas 'af wanneer bij de douane
daarvan het bewijs wordt geleverd. Altijd een fijn
moment, als de stempel wordt geplaatst. Aarzelend
pakt de douanier zijn instrument. Vaak een mooi
ding. Glimmend metaal, met een zacht rubberen
laagje dat niet kan wachten om mijn paspoort ste-
Brienzersee
jé, Jungfrau
