Zo geven we
10 luit
ren. Hoe grotesk en overdreven
ook, de keuzes zijn nadrukkelijk
en met zorg gemaakt. Ik proef een
soort liefde voor banaliteit, zoals
ook in het ter inzage liggende
boekje 'Dossier Rottiers' waarin
anekdotes over 'op café gaan' wor
den afgewisseld met boertige be
schrijvingen van (pogingen tot)
sexuele escapades. Vergeleken met
'Sluiser café' is deze expositie span
nender: de scènes minder voor
spelbaar en de beeldtaal verfijnder,
althans in 'Musselblues' en het
prachtige portret van Roger Ra-
veel. In deze werken smelten visue
le vondsten samen met een visie
op het onderwerp dat de sjabloon
Werk van Erlend Steiner Lovisa
schien een in haar blootje zittende
vrouw na die vanaf een l igstoel
met haar tenen het haar van een
medezonaanbidster lijkt te beroe
ren.
Het vreemde en vervreemdende
komt voort uit wat Zijlstra ten to
nele voert en uit zijn vorm- en
kleurgebruik. Net als in de reeks
'Sluiser café' in mei 2010 in de
Raadskelder, gaat het meestal om
situaties met anonieme mensen
die Zijlstra opvoert als acteurs die
zichzelf spelen. Daarin zit een pa
rallel met Lovisa. Maar waar draait
het Zijlstra om? Het schilderen is
ook voor hem belangrijk. ]e ziet
dat aan de vormentaal en de kleu
donderdag 3 maart 2011
Carmen Milhous
Carmen Milhous weeft knappe go
belins waarin mens en omgeving
poëtisch samensmelten. Zij schil
dert ook kleine, spiritueel geladen
landschappen. Daarnaast beeldjes
van Ina Marcus, sieraden van Flo-
res Puype en Allette Dorland en
acrylschilderijen van koeien en
klaprozen door Nelstar Busmann.
T/m 12/3: Boerderijgalerie de
Osseberg, Singelweg 11, Grijpskerke.
Do. t/m za. 14.00 - 17.00 uur.
Sander van der Veen
Sander van der Veen is een jonge
fotograaf uit Eindhoven. Hij slaagt
erin om in zijn foto's een wereld
op te roepen die verder gaat dan
het concreet zichtbare. Zijn zorg
vuldige geënsceneerde en subtiel
belichte portretten en figuurstu
dies hebben vaak een ingehouden
dramatiek.
T/m 19/3: 't Kunstuus, Dorpsstraat
43, Heinkenszand. Wo. t/m vr. 13-18
u, vr. ook 19-21 u. Za. 10-12, 13-16 u.
Marjolein Innemée
Marjolein Innemée laat 'De Schel
de spreken' via twintig grote schil
derijen van mensen die er iets
mee van doen hebben. Van vuur
torenwachter, reddingswerker tot
schipper, van scheepsbouwer tot
de commissaris van de koningin.
De portretten zijn in stevige lijnen
geschilderd op een levendig, mo
nochroom fond. Een mooi project.
T/m 2/4: Galerie PostArt, 's-Gravenhof
plein 21, Hulst. Za. en zo. 13-17 u.
Kathelijne Roosen fotografeert al
tijd zichzelf in zwart-wit. Ze is
meestal alleen in een ruimte. Haar
kleding, het interieur en de attribu
ten suggereren een specifieke iden
titeit. Zij stelt de vraag of zij (en
wij) 'onszelf zijn.
T/m 6/3: deWillem3, Oranjestraat 4,
Vlissingen. Wo. t/m zo. 11.00 - 17.00
uur. Zo. 6/3 om 16.00 uur gaat
Roosen in gesprek met kunstenaar/
filosoof Loek Grootjans.
Piros Hegedüs is Hongaarse, maar
woonde jaren in België. Zij schil
dert geladen stillevens waarin de
voorwerpen functioneren als ac
teurs in een magische werkelijk
heid. Piros verwijst naar klassieke
thema's zoals vergankelijkheid,
maar geeft er een persoonlijke
draai aan.
T/m 1/5: Galerie Bellas Artes,
Heuvelsweg 2, Kerkwerve. Do. t/m za.
12-17 uur en Ie zo. v/d maand.
Kathelijne Roosen
Piros Hegedüs
met ons als toeschouwer. Hij kent
immers zijn modellen en laat ze
expres met bedekt gelaat poseren.
Hij zet 'de' werkelijkheid naar zijn
hand en bepaalt wat wij wel en
niet mogen zien. Dat is natuurlijk
eigen aan elke kunstenaar, maar
Lovisa maakt er een thema van
dat hij geraffineerd uitspeelt. De
vrouwen sluiten zich af, maken
zich onzichtbaar. Meestal maak je
even contact als je alleen met ie
mand bent. Behalve in de lift. Nu
ben je als het ware in één ruimte
met iemand die weet zou moeten
hebben van jouw aanwezigheid,
maar die in feite ontkent door
zich niets van jou aan te trekken.
Dat maakt de situatie enigszins in
tiem en de toeschouwer een
voyeur.
Soms voegt Lovisa een object toe
dat een rol speelt en een mogelijke
interpretatie stuurt. Als hij een
vrouw een krukje voor haar hoofd
laat houden, de pootjes naar de
toeschouwer gericht, dan behelst
dat een actieve afwijzing. En wan
neer hij iemand gehurkt op een
klein krukje zet zit daar een na
drukkelijk zich losmaken van de
omgeving in, iets van toevlucht
zoeken. Ik vind dat type voorstel
ling sterker dan die waar de vrou
wen zich alleen achter hun haar
verbergen. Er komt een laag bij.
Het ongrijpbare van de angst en
de eenzaamheid van de geschilder
de personages vermengt zich met
de onmogelijkheid van de be
schouwer te begrijpen of in te grij
pen. Met machteloosheid als ge
volg. En zo het besef dat de werke
lijkheid ons handelen de baas is.
De voorstellingen van Roeland
Zijlstra zijn gevarieerd, maar
vaak vreemd. Twee keer een oude
re man op een schommel, een
man in zwembroek die een vrouw
in bikini meesjouwt, een man met
een eihoofd op bed zittend, een
andere man met een gewoon
hoofd en een bril ook op een bed
zittend, een staande geklede man
tegenover een staande naakte
vouw. Alle figuren zijn minimaal
van middelbare leeftijd, op mis
Nico Out gaat elke week op
zoek naar het beste wat
Zeeland op het gebied van
beeldende kunst
te bieden heeft.
Roeland Zijlstra: Musselblues
ter hun haar. Vaak zitten ze onge
makkelijk op een krukje. Ik zie
ook werken met twee vrouwen
van wie het haar tot een golvende
massa in elkaar is geweven. Steiner
Lovisa baseert zijn composities op
door hem geënsceneerde foto's
van mensen die hij kent. Het niet
zichtbaar zijn van hun gezicht kan
verwijzen naar het deel van ie
mand dat voor anderen verborgen
blijft. Je kunt 'de ander' immers
niet zo kennen als die zichzelf
kent. Je hebt geen toegang tot zijn
herinneringen, gedachten en ge
voelens. Op het gezicht valt vaak
veel te lezen. Blijft het gezicht ver
borgen dan weet je maar weinig
van wie je voor je hebt. Niet voor
niets is de boerka in open samenle
vingen een weinig gewaardeerd
kledingstuk. Eigenlijk speelt Stei
ner Lovisa een gemeen spelletje
Raadselachtige schilde
rijen zag ik deze week.
Op beide zijn gestalten
te zien zoals je ze niet da
gelijks tegenkomt. Het werk van
Erlend Steiner Lovisa (1970) oogt
aantrekkelijk, is beheerst en sub
tiel geschilderd, laag over laag, de
zichtbare werkelijkheid nauwkeu
rig volgend, en toch niet te gede
tailleerd. Roeland Zijlstra (1961)
penseelt krachtig en soms karikatu
raal, stevig omlijnde koppen en ge
stalten, expressieve deformaties,
niet natuurlijke kleuren. Het werk
van beide schilders blijft je bij, je
kunt er niet omheen. Tussen de
onafzienbare beeldenstroom die je
dagelijks passeert valt hun kunst
op en daarmee is een eerste wa
penfeit bereikt. Hoe verschillend
de aanblik van hun voorstellingen,
het raadselachtige maakt ze ver
want
Steiner Lovisa toont vrouwen van
wie het gezicht verborgen gaat ach
