9 spectrum
Zaterdag 26 februari 2011
Foto links: Patricia Navarrete-Davids (midden) met lokale bewoners op de Comoren.
Foto rechts: Kelly McCormack (links) legt haar vrouwengroep in Guatemala de werking van
het vrouwelijk lichaam uit.
klamme deken over me heen kwam. Ik
pakte mijn spullen uit, regelde iets te eten
- de beste zeevruchten die ik ooit heb gege
ten - en viel als een blok in slaap.
Twee dagen later werd ik wakker. 'Patri
cia', zei mijn kamergenoot, 'het is tijd om
op te staan'. We leerden in zes weken Swa-
hili en daarna werd ik officieel ingezworen
als vrijwilliger. Een dag later ging ik naar
het noordelijkste puntje van het eiland om
daar Engels te geven op een middelbare
school. Lesgeven was uitdagend. Het is een
islamitisch land en tijdens de ramadan vie
len leerlingen flauw tijdens de les. De meis
jes droegen wel spijkerbroeken, maar ook
prachtig gekleurde Afrikaanse hoofddoe
ken. Ze schreven spiekbriefjes op hun ar
men en gebruikten de doeken om dat te
verbergen.
Ik woonde in een huis met spinnen en gek
ko's. De stroomvoorziening was onbe
trouwbaar en water moesten we zelf op
pompen. Contact met thuis was er mond
jesmaat. Er waren zes telefoonlijnen op
het eiland en als de president moest bel
len, werd jouw gesprek gewoon afgebro
ken. Ik sprak veel bandjes in, gesproken
brieven, en kreeg ook tapes terug. Het was
zo fijn eens per week naar het postkantoor
te gaan om zo'n pakje op te halen.
Het was de bedoeling dat ik twee jaar zou
blijven, maar na een jaar ben ik terugge
gaan. Ik had mijn man ontmoet, een
Zuid-Afrikaan. Spijt heb ik niet In die tijd
werd er zoveel gestaakt door eilandperso-
neel, dat ik vaker niet dan wel les kon ge
ven. Dat was frustrerend. Ik hoop dat onze
dochter, een tiener, over een jaar of tien
ook overweegt als Peace Corps-vrijwilliger
de wereld te bekijken."
Kelly McCormack (27)
uit Washington.
In 2007 uitgezonden naar Guatemala.
„In de twee jaar dat ik in Guatemala zat,
had ik eens een hele maand geen stro
mend water. Gelukkig was het regensei
zoen, dus kon ik zelf water uit de rivier ha
len.
Als eerstejaars student hoorde ik voor het
eerst over het Peace Corps. Ik wilde altijd
al een andere taal leren en omdat je als
Peace Corps-vrijwilliger ondergedompeld
wordt in een andere wereld, leek me dat
een perfecte kans.
Na mijn studie internationale betrekkin
gen ben ik eerst aan het werk gegaan, als
journalist bij The Hill, hier in Washington.
Maar het buitenland bleef lonken. In 2007
pakte ik mijn koffers en verhuisde naar To
dos Santos, een dorpje in Guatemala. Ik
kwam in een heel andere wereld terecht.
Als stadsmeisje, geboren en getogen in
Washington, woonde ik ineens in de
middle of nowhere, waar elektriciteit
schaars was, een werkend toilet niet be
stond en de bevolking Mam sprak, een Ma
ya-dialect.
Spaans sprak ik toen door de training in
Guatemala Stad al vloeiend, maar voor
mijn werk had ik door dat dialect alsnog
een tolk nodig. Ik werkte bij het gemeente
bestuur, waar ik vooral bezig was met
vrouwenzaken. Ik heb een vrouwendubje
opgericht. Die vrouwen leerde ik hoe ze
hun handtekening moesten zetten. De
meesten kunnen niet lezen of schrijven.
En ik leerde ze waarom ze iedere maand
ongesteld werden. Dat wisten ze gewoon
niet.
Ik opperde het idee een broeikasje te ma
ken, zodat ze zelf hun groente konden ver
bouwen. Na acht maanden plannen, trok
ken ze de stekker eruit Ze wilden niet ie
dere dag de heuvel op lopen. Dat vonden
ze te zwaar. Maar er zijn veel ergere din
gen. Een vrouw wier man alleen maar
dronk, bijvoorbeeld. Zij was zo graag met
mij meegegaan naar de VS.
Nu ik terug ben, ben ik blij dat hier water
uit de kraan komt en ik weer gewoon naar
een schone wc kan. Maar wat was het
moeilijk mijn vrienden daar achter te la
ten. Mijn tijd in Todos Santos herinner ik
me als de gelukkigste uit mijn leven. Het
leven is daar niet hectisch, er is een heel an
der besef van tijd. Dat relaxte mis ik hier
wel. Als ik ouder ben, wil ik nog wel een
keer als Peace Corps-vrijwilliger op pad.
Misschien wel als ik oma ben. De oudste
vrijwilliger is nu 86."
a reageren?
spectrum@wegener.nl
Patricia Navarrete-Davids (47)
üit Stafford.
fn 1991 uitgezonden naar de Comoren.
„Als je honderd Amerikanen vraagt waar
de Comoren liggen, heb je geluk als eentje
het weet. Ik moest het ook opzoeken toen
ik als 27-jarige hoorde dat het Peace Corps
me naar dat land aan de zuidoostkust van
Afrika ging uitzenden. Toen ik eindelijk
mocht vertrekken, vroeg ik me op het
vliegveld af of ik daar wel tampons kon ko
pen. Stom eigenlijk, dat je je daar druk om
maakt.
Na een reis van 36 uur kwamen we aan in
de hoofdstad Moroni. De Comoren wor
den ook wel het kruideneiland genoemd.
Ik vergeet de indringende geuren nooit
meer. Net als de tropische hitte, die als een
uit New Orleans.
In 1961 uitgezonden naar Tanzania.
„Ik hoorde bij de allereerste lichting van
het Peace Corps. We werden door Kenne
dy persoonlijk uitgezwaaid in de Rose Gar
den van het Witte Huis. Ik was 23 en
stond ineens naast de president. Dankzij
hem had ik me ook aangemeld. Kennedy
zei: 'Ask not what your country can do for
you, but what you can do for your country'.
Zijn woorden waren erg motiverend. Ik
ging erdoor nadenken: misschien kan ik
ook helpen. Ik was de VS nog nooit uit ge
weest en sprak geen woord over de grens,
maar ik had wel civiele techniek gestu
deerd. Een vriend van me haalde me over
me aan te melden. De beste beslissing uit
mijn leven.
In Tanzania leerde ik Swahili. Ik woonde
in een buitenwijk van Dar es Salaam en
werkte bij openbare werken. Daar leerde
ik Tanzanianen hoe ze wegen moesten
aanleggen. Daar moet je je niet te veel bij
voorstellen hoor, maar ik probeerde het
werk naar een iets hoger niveau te tillen.
De mensen hadden onze hulp ook echt
nodig. Tanzania was een Britse kolonie,
maar toen ik er was, werd Tanzania onaf
hankelijk. Toen de Britten waren vertrok
ken, werkte er bij openbare werken nog
maar één lokale bouwkundige. Er werd
niet op me neergekeken omdat ik maar
een snotneus van 23 was. Ze realiseerden
zich dat ik verstand van zaken had. Twee
jaar lang bleef ik weg. Zo ging dat toen, we
waren pioniers, deden iets compleet
nieuws. Toen ik terugkwam, heb ik jaren
voor het ministerie van Buitenlandse Za
ken gewerkt. Later werd ik directeur van
het World Trade Center in New Orleans.
De internationale blik heb ik altijd gehou
den. Al had ik niet verwacht dat het Peace
Corps zou blijven bestaan. Mijn oudste
zoon is uiteindelijk ook Peace Corps-vrij
williger geworden. Helemaal uit eigen be
weging. Hij is als biologieleraar naar Kenia
uitgezonden."
Gene Schreiber(72)
