De laatste bel heeft nog
Roelofs bokste zoals Vanderlyde
spectrum
Zaterdag 26 februari 2011
Een hersenbloeding heeft de
grote Danny Roelofs (2,02 meter;
106 kilo) even klein gekregen.
Maar de Souburger is niet van
plan bij de pakken neer te gaan
zitten. Hij wil verder leven en
accepteert zijn beperkingen. „Het
is pas echt over als de laatste bel
geklonken heeft", zegt hij
strijdbaar.
Roelofs revalideert in Doom. „Ik
maak maar kleine stappen. Vóór
de hersenbloeding vergde ik het
uiterste van mijn lichaam en toen
werkte mijn lijf ook aan alles
mee. Nu is dat anders."
door Roeland van Vliet
Als er één ding is wat Danny
Roelofs wil zeggen in het
eerste interview na zijn her
senbloeding, is het dat hij
geen spijt heeft ooit te heb
ben gebokst. „In de ring krijg je klappen.
Dat weet je van tevoren en dat heeft me
nooit tegengehouden", vertelt hij nuchter.
„Ik ben me altijd bewust geweest van de
risico's van de sport. Het ligt ook niet aan
de sport dat ik hier in een revalidatiecen
trum lig. Het mag niet zo zijn dat het bok
sen nu weer in een kwaad daglicht wordt
gesteld. Ik heb gewoon mijn dekking een
fractie van een seconde te laag gehouden.
Het is niets meer dan een ongelukkige
stoot geweest."
Die stoot was een klap op zijn hals. Roe
lofs incasseerde hem tijdens één van zijn
drie trainingspartijen op 30 september
2010 in Frankfurt aan de Oder. De super
zwaargewicht was daar om zich voor te be
reiden op het wereldkampioenschap voor
militairen, dat half oktober in het Ameri
kaanse Jacksonville gehouden werd. „De
bewuste klap kan ik me niet meer herinne
ren. Ik heb die dag tegen drie Duitsers ge
staan. En die konden allemaal wel slaan. Ik
weet alleen nog dat ik tijdens mijn laatste
sparringpartij bijna knock-out ging."
Roelofs bleef nog wel staan, maar hield
aan de inspannende trainingssessie een on
gekende hoofdpijn over. Hij ging er 's
avonds mee naar bed en stond er de vol
gende ochtend mee op. „Achterafhad ik
natuurlijk meteen naar een dokter moeten
gaan", zegt hij. „Maar dat kwam toen niet
in me op. Ik had wel eens vaker hoofdpijn
en zelfs een lichte hersenschudding ge
had..."
De geharde bokser en beroepsmilitair
kreeg de rekening uiteindelijk op 1 oktober
gepresenteerd, 's avonds tijdens het harcllo-
pen in Gronau, dat net over de grens bij
Enschede ligt. Hij was daar 's middags nog
zelf met de auto heen gereden. „Tijdens
het rennen met een andere jongen begon
ik opeens met een dubbele tong te praten
en kreeg ik evenwichtsstoornissen. Ik ben
toen even gaan zitten en heb wat gedron
ken. Toen er vervolgens nog wat meer
mensen bij kwamen, hebben ze besloten
de ambulance te bellen. Maar ik ben geen
moment buiten bewustzijn geweest. Ik
zou nog precies kunnen zeggen waar ik
toen lag."
In de periode die volgde, onderging
Roelofs een zware operatie en lag hij
acht dagen in een kunstmatige coma.
Tijdens de ingreep, die niet geheel risico
loos was,'werd een deel van zijn schedel
verwijderd. „Het was echt een noodmaat
regel. De hersendruk was veel te hoog op
gelopen door een gesprongen ader in mijn
hals. Hadden ze het niet gedaan, dan was
ik er nu veel slechter aan toe geweest", ver
telt Roelofs, bij wie het schedeldeel pas
drie weken geleden werd teruggeplaatst.
„Ik heb dus drie maanden rondgelopen
met alleen huid over het rechterdeel van
mijn hersens."
De vriendin van de bokser, Talisa, en zijn
familie hadden na de operatie een onzeke
re tijd. Terwijl Roelofs in coma werd ge
houden, wisten de artsen niet hoe hij eruit
zou komen. Misschien kon hij niet meer
lopen, niet meer praten... „Voor de men
sen die aan mijn bed hebben gezeten,
moet het heel zwaar zijn geweest. Het was
voor hen heel lang wachten op een teken
van leven. Zij zijn ook de mensen die mij
er de eerste tijd doorheen hebben ge
sleept."
Ruim vier maanden na het ontwaken uit
die coma gaat het 'naar omstandigheden
goed' met Roelofs. Lopen gaat nog wel
moeizaam. „Het is stappen en bijsluiten,
stappen en bijsluiten." En de functie in
zijn linkerarm is hij helemaal kwijt. „De
doktoren in Nederland zeggen dat dat ook
niet meer goed gaat komen. Die zeggen
dat de bewegingen die m'n arm af en toe
maakt, slechts reflexen zijn. Maar in Duits
land denken ze dat die functie nog wel te
rug kan keren. Daar ga ik dan maar van
uit..."
Met zijn spraak is weinig mis. Roelofs
vindt het prettig om zijn verhaal te doen
en is daar inmiddels ook bedreven in. „Ik
struikel nog wel eens over woorden, maar
dat valt misschien nauwelijks op. Ik ben
wel wat nasaler gaan praten, omdat bij het
beademen mijn stembanden zijn bescha
digd. Maar ik praat nu minder binnens
monds dan voorheen. Haha, toch nog een
voordeeltje!"
Roelofs meent dat hij er nog relatief goed
vanaf gekomen is omdat hij begin oktober
in zo'n goede conditie verkeerde. „Ik was
op en top afgetraind. Ik was helemaal klaar
voor mijn eerste WK voor militairen. De
artsen en therapeuten zeggen ook dat ik
een enorme vechüust heb. Hoewel het alle
maal moeilijk is, geef ik me nu eenmaal
niet gewonnen."
De Walchenaar leert nu in het Militair Re
validatie Centrum Aardenburg in Doom
omgaan met zijn beperkingen. Van maan
dag tot en met vrijdag doorloopt hij in de
bossen op de Utrechtse Heuvelrug een uit
gebreid herstelprogramma. Hij heeft er
zijn eigen kamer, waar hij vooral 's avonds
zit en bezoek ontvangt.
De talentvolle bokser zit in Doom
te midden van allerlei militairen
die terug zijn van een missie. „Je
hebt hier mensen die in Afghanistan heb
ben gezeten. Zij zijn op een bermbom gere
den en ik heb een hersenbloeding gehad",
zegt hij. „Uiteindelijk maakt de aanleiding
niet uit. We zitten nu in dezelfde situatie."
Roelofs krijgt looptherapie, fitnesst en
wordt geleerd met één hand bepaalde acti
viteiten uit te voeren. „Ik leer veterstrik-
ken met één hand, koken met één hand...
Ik ben zelfs al met een scootmobiel Doom
in geweest om te kijken hoe ik me met
één hand kan redden in het verkeer. Ik wil
ook al weer snel rijles gaan nemen om in
een aangepaste auto te kunnen rijden. Dan
ben ik weer wat vrijer in alles, minder af
hankelijk."
Roelofs krijgt ook therapie in een bijzon
der apparaat, CAREN. De afkorting staat
voor Computer Assisted Rehabilitation En
vironment. Het is een virtuele omgeving
waarin revalidanten spelenderwijs kunnen
werken aan hun looptechniek, balans en
zelfvertrouwen. Roelofs, met enthousias
me in zijn ogen: „Het is eigenlijk een heel
grote Wii-computer. Je staat op een bewe
gende plank en krijgt allerlei plakkers en
sensoren op je lichaam". Als jij beweegt, is
dat op het grote, ronde scherm terug te
zien."
CAREN is het paradepaardje van het Mili
tair Revalidatie Centrum Aardenburg. Op
maar weinig plekken in de
wereld - ze zijn op één
hand te tellen - staat
zo'n geavan
ceerd revalidatieappa-
raat. Het is de bedoeling
dat in Doorn meer van
dat soort virtuele omge
vingen komen, waardoor
meerdere patiënten tegelijk the
rapie kunnen krijgen.
Over zijn toekomst weet de Souburger
nog weinig. Een concrete einddatum voor
zijn revalidatie in Doom is nog niet be
kend. „Met potlood is al wel voorzichtig
een datum in maart omcirkeld." En daarna
gaat hij terug naar Zeeland. „Misschien
kan ik in Goes verder revalideren..."
Dat hij ooit weer terugkeert in de ring,
staat voor Roelofs als een paal boven wa
ter. „Ik zal niet meer op hetzelfde niveau
komen. Dat kan niet. Maar zelfs als de
functie in mijn linkerarm niet terugkeert,
wil ik weer. de ring in. Voor demonstratie
wedstrijden bijvoorbeeld. Boksen is mijn
passie en mijn leven geweest. Ik leefde er
voor en gaf er veel voor op. Dat wil ik
straks niet helemaal kwijt zijn."
Achteraf gezien heeft de Zeeuw
zijn carrière op een mooie manier
afgesloten. Hij legde kort voor
zijn hersenbloeding nog beslag op de gou
den medaille tijdens een toernooi in het
Duitse Chemnitz. Hij won daar zijn twee
partijen in het superzwaargewicht.
Ook sloeg hij in zijn laatste trainingspartij
op 30 september goed van zich af Roelofs:
„Mijn trainer en ik zagen die Duitser de
volgende ochtend de kantine in komen.
Met een blauw oog, een gescheurde wenk
brauw... Hij had mij natuurlijk goed te pak
ken gehad, maar ik hem ook!"
Danny Roelofs werd jarenlang
de nieuwe Arnold Vanderly
de genoemd. Maar volgens
Lambert Busby wilde hij dat
niet. „Hij zei altijd: Ik ben
niet de nieuwe Vanderlyde, ik ben de nieu
we Roelofs", vertelt de trainer van boksclub
DOS uit Vlissingen. „Danny ging dus van
zijn eigen kracht uit"
Dat de Zeeuw veel potentie had, was wel
duidelijk. Vanderlyde, die driemaal olym
pisch brons won, constateerde dat vier jaar
geleden al. In de Volkskrant zei de Limbur
ger: „Danny bezit een goed karakter en is
netjes ten opzichte van collega's. Dat doet
hij goed. Het is de basis om een groot kam
pioen te worden. Hij bezit een ongelooflijke
wil, een bokserswil. Een voordeel boven
dien is zijn lengte. En hij staat, net als ik,
rechts voor. Dat roept eveneens associaties
met mij op."
Vanderlyde kwam Roelofs al een keer op
zoeken in Doom, waar hij revalideert.
„Voor mij was dat een teken dat ik nog niet
vergeten ben", zegt Roelofs. „Het was bij
zonder dat hij aan me dacht."
Busby weet niet of Roelofs, al tweevoudig
Nederlands kampioen bij de zwaargewich
ten en verdienstelijk bokser in de Duitse
Bundesliga, aan het palmares van Vanderly
de zou kunnen gaan tippen. „Maar hij had
alles in zich om de absolute top te gaan ha
len: naast lengte en stootkracht beschikte
hij over een wil om obstakels te overwin
nen. Ik weet nog dat ik hem de eerste keer
zag, hij was toen pas vijftien jaar en was
lang en slungelig. Ik dacht: wat moet ik daar
nou mee? Hij bewees al snel dat hij een
goeie bokser kon worden."
Nu Roelofs in Doom revalideert, heeft Bus
by nog veel contact met hem. Op de lange
termijn hoopt hij hem weer terug te zien bij
DOS. Niet als bokser, maar als trainer. „Hij
heeft in de afgelopen jaren veel ervaring op
gedaan. Ik hoop dat hij die wil overdragen.
Maar hij moet eerst de tijd nemen om alles
te verwerken. Hij is dan wel erg sterk, maar
ook Danny is maar een mens."
