Makelaars
in de knel
Platoon
TERUGGESPOELD
Verborgen gebreken
gaat het derde
seizoen in. De crisis
is voelbaar in de serie
van Net 5, waarin
Isa Hoes, Peter Blok,
Daphne Bunskoek,
Tjitske Reidinga en
Thomas van Luyn
opdraven voor de
nodige publiciteit,
door Els Smets
u media@wegener.nl 31 media
igggj 024-3650570
lealI Zaterdag 19 februari 2011
door Johan van de Beek
Toen de Net 5-serie Ver
borgen gebreken, waar
van maandag (21 fe
bruari) de derde reeks
begint, in het kraamka-
merstadium zat, zag
de wereld er heel anders uit. De
economie bloeide, makelaars ken
den gouden tijden. Vooral in de
grote steden gingen huizen als war
me broodjes van de hand.
Inmiddels is er op economisch ge
bied veel gebeurd en dus ook in de
scripts van Verborgen gebreken. Vol
gens zendermanager Alphons Mar
tens is het voor de serie juist aar
dig dat het niet meer zo goed gaat
met de economie. In de nieuwe
reeks moeten ook makelaars op de
kleintjes letten. Het kantoor is ver
huisd naar een bescheiden pand,
er wordt gesproken over de penibe
le omstandigheden ('het is echt
sappelen') en er gaat een gejuich
op bij elk appartement dat ver
kocht wordt, hoe klein dat ook is.
De makelaardij vormt in Verborgen
gebreken slechts het decor, het gaat
vooral om de relatie tussen de zus
sen Puck (Jennifer Hofman) en
Noor (Ricky Koole). Volgens Mar-
tens is het een typische Net 5-se-
rie, dankzij het grootstedelijke de
cor en de herkenbare situaties: ru
zie met je zus, relatieproblemen,
zwangerschap, vertrouwen. Maar
vooral dankzij de sterke en ambiti
euze vrouwen in de hoofdrollen.
Beide zijn blond, maar verschillen
zowel in uiterlijk als karakter. Zo is
Puck altijd tot in puntjes verzorgd.
Hoge hakken, de haren weelderig
geföhnd, puistjes en wallen zorg
vuldig weggewerkt. Noor vertoont
zich op kantoor weieens met het
haar door de war en een motiefje
in de kleding. De flat van de ambi
tieuze Puck is steriel. Het bed is
groot en spierwit en in haar keu
ken, met een enorme ijskast en
drie ovens en magnetrons, wordt
nooit gekookt. Dat gebeurt wel in
In Verborgen gebreken rest de mannen niet meer dan een bijrol. De hoofdrollen zijn voor de sterke en ambitieuze
vrouwen Ricky Koole (links) en Jennifer Hofman. foto's CPD
huize Noor, waar het gezelliger is.
Behang op de muur, bonte lakens
en kussens op bed.
Koole heeft in de serie een relatie
met acteur Frederik Brom, Vin
cent Croiset is de love-interest van
Hofman. Croiset: „Ik vergelijk
mijn rol weieens met die van Mr
Big in Sex and the city, een lui met
leuke kantjes." Net als in die serie
rest de mannen in Verborgen gebre
ken slechts een bijrol. Brom: „Wij
doen wel ons best er mannen van
vlees en bloed te maken. Vaak zor
gen onze personages ervoor dat er
ruzie ontstaat, een vlammetje een
grote brand'wordt. Maar we wil
len meer. Dat maakt het voor man
nen ook leuk om naar te kijken."
Verborgen gebreken is een echt Hol
lands product. Koole: „De manier
van met elkaar omgaan, is heel Ne
derlands. De directheid. En Jenni
fer en ik zijn ook echt Hollandse
vrouwen. What you see is what you
get. Geen geheime agenda's."
Naast de vaste personages is dit sei
zoen ook een groot aantal gasten
ingeschakeld. Onder anderen Isa
Hoes, Daphne Bunskoek, Peter
Blok, Tjitske Reidinga en Thomas
van Luyn spelen gastrollen. Zen
dermanager Martens. „Bij dramase
ries heb je meestal alleen bij de
start veel aandacht. Met al die gro
te namen proberen we ook tussen
tijds de pers te halen." De serie
trok afgelopen seizoen 500.00 kij
kers, daar rekent Net 5 weer op.
Jennifer Hofman beschrijft de op
nameperiode als een snelkookpan.
De serie is in ongeveer vier maan
den tijd en in een hoog tempo op
genomen, om kosten te beperken.
Gemiddeld werd er een dag per
week gerepeteerd en vier of vijf
lange dagen opgenomen. Ook wer
den vaak drie afleveringen door el
kaar opgenomen. Niet chronolo
gisch, maar per lokatie. „Heel span
nend. In het begin had ik maar
drie scripts gelezen en wist niet
wat er met mijn personage ging ge
beuren, hoe ze zou ontwikkelen",
zegt gastactrice Jelka van Houten.
Tijdens de opnames werd er nog
volop aan scripts gewerkt. Koole:
„Bij de repetitie voel je soms: dat
klinkt niet lekker, dan moest het
weer herschreven worden. Dat
werd niet altijd gewaardeerd, ik
denk dat heel wat mensen van pro
ductie ons haten. Ook bij de uitein
delijke opnames hebben we nog
weieens wat veranderd, er stiekem
wat grapjes in verwerkt."
De serie is helemaal op locatie in
Amsterdam gedraaid: grachten, ter
rassen, bekende pleinen en winkel
straten. Rotterdam is nogal eens
bereid geld en middelen vrij te ma
ken om televisiemakers naar de
stad te lokken, maar Amsterdam is
minder happig. Martens zucht nog
bij de herinnering aan de enorme
hoeveelheid ontheffingen en ver
gunningen die aangevraagd moest
worden om een regiewagen op
straat te mogen parkeren of een
straat af te zetten. „En als het eens
regende, waardoor een opname
verplaatst moest worden, moest al
les wéér aangevraagd worden." Hij
had het graag voor over. „Een ma
kelaar op een scooter... Dat móét
in Amsterdam, nergens anders."
:o: Verborgen gebreken.
Vanaf maandag (21 februari)
op Net 5 om 21.30 uur.
Reageren?
redactie.media@wegener.nl
In de serie Teruggespoeld staat
wekelijks de spot gericht op
een filmklassieker die op veel
mensen een onuitwisbare
indruk heeft gemaakt.
Een van mijn herinneringen aan de
Vietnamoorlog is een tv-reportage
over Amerikaanse soldaten. Voor de
camera hasj rokend en stoere grap
pen vertellend, die hun angst moesten ver
bergen. Doorgaans werd in die jaren uitslui
tend de ellende van de oorlog getoond,
maar deze reportage liet zien dat de veroor
zakers van de ellende (of liever: de uitvoer
ders van het beleid dat de ellende veroor
zaakte) ook slachtoffers waren. Het was de
tijd van Viétnamprotesten. Ook hier liepen
mensen in lange stoeten met spandoeken
met teksten als 'Johnson moordenaar'. In
de VS werden terugkerende soldaten voor
babykiller uitgemaakt. Het bloedbad van
My Lai en het proces tegen de luitenant die
opdracht gaf tot het uitroeien van een com
pleet dorp met vrouwen en kinderen, be
smeurden het blazoen van de VS, dat nog
zo schitterend blonk in de Kennedy-jaren.
Hoewel ik toen nog te jong was het goed
onder woorden te brengen, herinner ik me
nog goed het gevoel van onrechtvaardig
heid dat me bekroop als mensen de fout
heid van de oorlog en de soldaten die hem
gedwongen moesten voeren, gelijkschakel
den. Het duurde tot 'Platoon' (1986) voor
dat dit gevoel werd gearticuleerd.
Oliver Stone, zelf Vietnamveteraan, vertelt
in deze film een deels op eigen ervaringen
gebaseerd verhaal. Door de ogen van een
soldaat (Charlie Sheen) laat Stone zien hoe
jonge mensen hun onschuld verliezen en
hoe moeilijk het is een moreel kompas te
volgen als je in een vreemd, ver land een
oorlog voert die thuis niet populair is, geen
duidelijk doel dient en stukje bij beetje ver
loren wordt. Wat de film net als de tv-docu-
mentaire heel goed doet, is de 'gewoon-
'Platoon' laat de (gevolgen van de) Vietnam
oorlog zien door de ogen van Charlie Sheen.
heid' benadrukken van de mensen die het
vuile werk opknappen voor een elite die er
altijd voor heeft gewaakt de eigen zonen
en dochters naar oorlogsgebied te sturen.
De stem van Charlie Sheen vat dit schitte
rend samen als hij zijn maten omschrijft:
'They come from Pork Bend Utah, Brandon
Mississippi, Pulaski Tennesse. They are the
unwanted, yet fighting for our society and
freedom, They are the best you've ever
seen, the heart and soul'. Het lijkt me evi
dent dat Michael Moore's hartverscheuren
de finale uit de documentaire 'Fahrenheit
9/11' ('Will they ever trust us again?') is ont
leend aan 'Platoon'.
'Platoon' is misschien niet de allerbeste
film die ooit is gemaakt over de oorlog in
Vietnam. Maar het is wel de eerste die ons
door het gekozen perspectief veel meer ver
telt over de ware motieven en mechanis
men van oorlog dan alle 'war is glory'-spek-
takels die eraan voorafgingen of de revisio
nistische Chuck Norris en Sylvester Stallo-
ne-vehikels die nog zouden volgen. Francis
Ford Coppola's 'Apocalypse Now' heeft een
veel bredere visie en ambitie dan 'Platoon',
terwijl Stanley Kubricks 'Full Metal Jacket'
nog eens is ontdaan van de pathos en stilis
tische overdrijving waar Stone's film af en
toe onder dreigt te bezwijken. Maar in dat
rijtje hoort deze film wel thuis.
