io gezondheid Didgeridoo huisarts woensdag 9 februari 2011 door Paul van Dijk Niets is wat Arnold (49) werkt als kok in de horeca. Hij heeft een probleem: hij snurkt. Hoewel hij zich ervoor schaamt, reageert hij alsof het hem niet raakt Arnold komt bij mij op het spreekuur omdat hij een oplossing zoekt voor het snurken. Zijn vrouw kan er niet meer tegen. Sinds twee maanden slaapt ze in een andere kamer. Hij vindt het afschuwelijk en is bang dat zijn relatie stukloopt. Arnold heeft de alcohol 's avonds laten staan en via internet heeft hij spe ciale pleisters aangeschaft om zijn neus beter open te krijgen. Het helpt allemaal niet. Hij heeft gele zen dat afvallen het snurken ver mindert, maar met zijn werk lukt het niet om zijn overgewicht (hij weegt 100 kilo) te reduceren. Eén op de vijf mannen en één op de tien vrouwen snurkt. Na de overgang halen vrouwen hun ach terstand in. Het snurkgeluid ont staat door een vernauwing in dat deel van de luchtwegen dat ligt tussen de ingang van de neus en de stembanden. De sterkte van het geluid bij snurken kan op lopen tot 80 decibel. Dit is verge lijkbaar met het geluid van een laag overvliegende straaljager of een pneumatische hamer. Zelf snurk ik ook, althans dat zegt mijn vriendin. Dat is typisch voor deze gênante kwaal, je hebt er zelf geen last van. Degene met wie je het bed of de slaapkamer deelt, is de klos. Snurken kan leiden tot slaapte kort en concentratieverlies bij de partner. Er kunnen ernstige rela tieproblemen ontstaan. In een en quête van de BBC meldde een kwart van 1.000 ondervraagde echtparen dat snurken hun seks leven ruïneerde. Bij de helft van de stellen was snurken regelmatig een reden voor ruzie. Ik hoop dat het bij ons zover niet komt. Maatschappelijk hangt er een la cherig sfeertje rond het snurken. Dat maakt het moeilijk om over het probleem te praten. De schaamte maakt de drempel hoog om naar de huisarts te gaan. Er is een groot aantal behandelingsmo gelijkheden voor snurken. Maatre gelen die je zonder hulp van een huisarts kunt nemen zijn: afval len, 's avonds geen alcohol meer gebruiken en slapen in zijligging. Sommige vrouwen naaien een tennisbal of golfbal in de pyjama van de partner om te voorkomen dat hij op zijn rug slaapt. Snurken komt zo vaak voor dat het een interessante markt is voor allerlei commerciële producten: neussprays, neusvleugelspreiders, tongbeugels, weksystemen en spe ciale antisnurkkussens. Zelf ge bruik ik sinds een paar nachten een buisje van zacht plastic dat in beide neusgaten moet worden ge plaatst. Mijn partner is er niet en thousiast over. Erg succesvol is de MRA. Dit is een mondprothese in de vorm van een beugel of een bit je voor onder- en bovengebit. Ver der zijn er verschillende operaties die door KNO-artsen worden uit gevoerd. Voor deze ingrepen is geen ziekenhuisopname meer no dig. Zelf ga ik voor zangles. De Schot se huisarts Elizabeth Scott merkte dat beroepszangers vrijwel nooit snurken. De regelmatige training van de spieren van mond en keel zorgt voor een optimale conditie in dit gebied, waardoor snurken wordt voorkomen. Scott ontwik kelde zangoefeningen ('singing for snorers') en adviseert haar pa tiënten elke dag minstens 20 mi nuten te zingen. Als het werkt, zal ik het melden. Wat zeker werkt, zo blijkt uit een recent onderzoek in de British Medical Journal, is het bespelen van de didgeridoo. Dit is een Australisch blaasinstru ment in de vorm van een meters lange, holle pijp van eucalyptus hout. De resultaten bij snurken zijn zo overtuigend dat in het Ca- nisiusziekenhuis in Nijmegen snurkpatiënten les krijgen in het bespelen van de didgeridoo. Op in ternet vind je tientallen dige- ridooworkshops waar snurkers zich kunnen melden. Gordelroos is hardnekkiger dan vaak gedacht Gordelroos (pijnlijk jeukende, ro de bultjes op de huid) komt bij on geveer 6 procent van de patiënten meer dan eens voor. Tot nu toe werd gedacht dat een tweede aan val van gordelroos (veroorzaakt door achtergebleven waterpok- kenvirussen) zeer zeldzaam is. Vooral bij mensen ouder dan 50 en bij vrouwen komt een tweede aanval van gordelroos voor. http://snipurl.com/1yjs0k Bladgroente laat spieren beter werken Het eten van een bord spinazie of andere groene bladgroente laat de mitochondriën, de energiefabriek jes in de cel, efficiënter werken. Hierdoor kunnen spieren met minder zuurstof evenveel kracht leveren. Verantwoordelijk voor dit effect is het nitraat in de blad groenten. Mogelijk verklaart dit ook het beschermende effect van groente op het hart o http://snipurl.eom/1 yk4lm Hersenscan voorspelt succes stoppoging bij roker De reactie in bepaalde hersende len van rokers op het zien van antirookfilmpjes voorspelt het succes van een daarop volgende stoppoging bij hen. De hersenreac- tie, gemeten met MRI tijdens het kijken naar de filmpjes, voorspelt het succes van de stoppoging be ter, dan de indruk die de filmpjes volgens de rokers zelf op hen heb ben gemaakt http://snipurl.com/1ykfvp Darmbacteriën belangrijk voor hersenontwikkeling Darmbacteriën bepalen mede de ontwikkeling van de hersenen en hierdoor hef gedrag. Dat blijkt uit proeven met muizen. Muizen die waren opgegroeid in een bacterie- vrije omgeving en het dus moes ten stellen zonder darmbacteriën, vertoonden meer actief en riskant gedrag dan muizen opgegroeid in aanwezigheid van normale omge vingsbacteriën. http://snipurl.com/1yjojs Meer kans op gebroken heup na behandeling borstkanker Vrouwen die voor de overgang (succesvol) behandeld zijn voor borstkanker, hebben een ver hoogd risico op osteoporose. Ze lo pen al op relatief jonge leeftijd (na hun 50ste in plaats van na hun 70ste) een verhoogde kans op een gebroken heup. Deze verhoog de breekbaarheid is het gevolg van de negatieve effecten van de behandeling op de botdichtheid. http://snipurl.com/1ykn86 en niet-transseksuelen. De aanleg is dus aan geboren. Dat betekent in feite dat de beslis sing die deze kinderen nemen vaak geen vrije keuze is. Ze kunnen gewoon niet an ders. 'Kom maar op', lijken ze dan ook op de fo to's in het boek te willen zeggen. Stuk voor stuk kijken ze met een open blik in de came ra: trots, uitdagend, soms op het arrogante af Wie niet meer weet, ziet intrigerende portretten van zelfverzekerde jongeren. Maar je leest de titel van het boek: Gender- kinderen, geboren in het verkeerde lichaam en je beseft: niets is wat het lijkt. De jongens zijn meisjes, de meisjes zijn jongens. Daar door ga je anders naar de foto's kijken. ]e speurt de gezichten af om te zoeken of er toch niet een sprankje van het andere ge slacht in terug te vinden is. Daarmee doe je de kinderen tekort, stop ook jij ze in het hokje 'genderkind' en zie je ze niet meer als de gewone jongere die ze zo graag willen zijn. Opvallend is de openhartigheid waarmee de jongeren in dit boek vertellen over alle problemen die met hun 'keuze' samenhan gen. Verkering, seks, moeilijkheden thuis, pesterijen op school, het verdriet om wat ze allemaal moeten missen. Zestien jongeren gunden fotografe Sarah Wong en Volkskrantjournaliste Ellen de Vis ser een heel intieme kijk in hun leven. Der tien van hen lieten zich openlijk vele malen fotograferen. Wong en De Visser werkten zeven jaar lang aan het boek. „We komen bij ze thuis, we zijn welkom op school, we 'Door alle ellende die wij hebben meegemaakt, hebben we onszelf in ieder geval goed leren kennen' gaan langs in de balletklas, we staan langs de lijn als ze sporten. We mogen mee naar het ziekenhuis, de spreekkamer in. We krij gen zelfs toestemming bij een operatie te zijn", schrijft De Visser. Ook hun 'echte' namen hebben ze de twee zachtjes ingefluisterd. Maar uit respect wor den die niet genoemd, omdat het zo'n bela den deel is van hun verleden en voor som migen zelfs een scheldwoord. Hoe de kinde ren er vroeger uitzagen, krijgen we niet te zien. Behalve bij Manon van wie een pagina van een dagboek is afgedrukt, met pasfoto's van de vroegere Ben en de huidige Manon. Na een zomervakantie in meisjeskleren besluit Alleen in Nederland kan zo'n fotoboek tot stand komen, want in de meeste andere landen is het on derwerp taboe. Zeven jaar werkten fotografe Sarah Wong en Volkskrantjournaliste Ellen de Visser aan Genderkinderen, geboren in het verkeerde lichaam. Een pleidooi voor begrip en erkenning. door Irene Verhiel k ben een Kelly", hoeft Manon enkel I op school te zeggen en iedereen be- I grijpt haar. Klasgenoten snappen de I verwijzing naar de van tv bekende transseksueel Kelly en weten dat Manon met dezelfde problemen worstelt. Manon is een van de genderkinderen die in het boek Genderkinderen van Sarah Wong en Ellen de Visser worden geportretteerd. Dat ze niet helemaal doorsnee zijn, beseffen ze zelf maar al te goed. De meesten merken als kleuter al dat er iets niet klopt: jon gens willen meisjeskleren, zijn uitsluitend geïnteresseerd in meisjesspeelgoed en spelen veelal met meisjes. Meisjes doen juist het omgekeerde. Wat dat betreft, lijken stoere meiden het wat gemakkelij ker te hebben dan meisjes achtige jongens, omdat hun gedrag langer getole reerd wordt. Het gaat hierbij niet om zomaar een bevlieging, maar om een diepgewor teld onbeha gen, een diep lijden door een wrede fout van de na tuur. Onderzoek heeft uitge wezen dat genderidenti- teitsproble- men al voor de geboorte kun nen ontstaan en dat er inderdaad een structuurver schil in de herse nen is tussen transseksuelen

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 2011 | | pagina 10