spectrum 6
KLUUN IK SCHRIJF
Zaterdag 29 januari 2011
Hij doet open met een zwaai
en een welkom. Peutert wat
vale ballonnen van de deur
(„het was feest, mijn doch
ter is deze week 7 gewor
den") en gaat voor naar de keuken, waar
zijn vrouw en jongste dochter op het punt
staan naar buiten te gaan.
Kluun, Raymond van de Klundert (46),
schrijver van bestsellers, spreekt bij voor
keur niet thuis af voor een interview. Hij
wil zijn gezin niet blootstellen aan de me
dia, zal hij halverwege het gesprek zeggen.
Regelmatig krijgt hij, bij het verschijnen
van zijn derde roman Haantjes, het ver
zoek met zijn kinderen voor een fotorepor
tage in een human-interestblad te poseren.
Of zijn vrouw mee te nemen naar een talk
show. En hoe goed en mooi Kluun de
TV-show ook vindt, Ivo Niehe wil hij niet
over de vloer hebben.
„Door mijn eerste twee boeken, Komt een
vrouw bij de dokter en De weduwnaar,
denkt iedereen te weten hoe wij zijn. Ieder
een had direct den mening over mij, stelde
mij gelijk aan de hoofdpersoon Stijn."
Hoezeer hij dat ook begrijpt - feit en fictie
lopen in de romans van Kluun nu eenmaal
sterk door elkaar -, de schrijver is er min
der naïef door geworden.
Dat hij dit keer niet afspreekt op de zolder
verdieping van zijn uitgeverij, waar hij
Haantjes schreef, heeft een praktische re
den. Straks moet hij zich haasten. Hij gaat
naar Breda, waar een oom, „vroeger een
soort opa voor mij", wordt gecremeerd.
Hij gebaart naar zijn smetteloos witte over-
Van zijn nieuwe
roman Haantjes
verschijnen in de
eerste druk
80.000
exemplaren. Voor
minder dan
100.000 gaat
Raymond van de
Klundert, ofwel
Kluun, echter niet.
„Het is geen
toeval dat mijn
boeken bestsellers
zijn. Mijn
verhalen
ontroeren of laten
mensen lachen."
door Marjon Kok
foto's Annina Romita
hemd en zwarte stropdas. „Normaal ge
sproken heb ik een spijkerbroek en een ge
wone trui aan, hoor."
Terwijl hij koffie zet, verklaart hij het voor
zijn doen min of meer geruisloze verschij
nen van Haantjes. „Ik heb er dit keer voor
gekozen niet een officieel openingsfeest te
geven. Toen Komt een vrouw bij de dokter
uitkwam, hebben we een heel hotel ver
bouwd tot scènes uit de roman. Simpel
weg om pers te trekken. De intemetuitzen-
ding van De weduwnaar was de drukstbe-
zochte boekpresentatie ooit. Bij een ander
boek heeft Wïlfried de Jong mij op een
Holland Sport-achtige manier geïnter
viewd. We hadden nu geen dure spectacu
laire release nodig. We hebben een aardige
trailer gemaakt en Haantjes verschijnt in
twee kleuren. Mensen kunnen kiezen voor
een roze of een witte kaft. Waarom? Ge
woon. Leuk!"
Het boek zal toch wel verkopen, weet hij.
„Ik schrijf bestsellers. Laten we ervan uit
gaan dat het aardig wordt verkocht."
Wat aardig is? Hij neemt een aanloop in
woorden vooraleer hij boven de 100.000
uitkomt. „Als schrijver mag je vandaag de
dag blij zijn met een oplage van 10.000.
Mijn zwangerschapsboek verkocht
150.000, De weduwnaar 600.000. Van
Haantjes is de eerste druk al 80.000."
En inderdaad, hij zou niet tevreden zijn als
er niet minstens 100.000 over de toonbank
gaan. „Voor minder doe ik het niet."
Kluun schrijft immers voor een groot pu
bliek. Hij trekt de vergelijking met Marco
Borsato (drie keer uitverkocht Gelre-
dome), en Youp van 't Hek (vijftien keer
Carré). „Je bent nog geen groot schrijver
als je goed verkoopt", geeft hij toe. „Maar
fifty million Elvis-fans can't be wrong."
Het schrijven van pageturners is het moei
lijkste wat er is, vindt hij. „Je moet een ver
haal vertellen en niet aan mooischrijverij
willen doen. Mensen die mooi schrijven,
moeten écht heel goed kunnen schrijven.
Dat kunnen er in Nederland misschien
maar drie. Ik kan genieten van de prachti
ge taal van Tommy Wieringa, A.F.Th. van
der Heijden en Harry Mulisch. Maar bij
mij gaat het om een lekker boek, niet om
mooie zinnen."
Platte taal kan soms functioneel zijn, zegt
hij. „In De weduwnaar is Stijn zwaar aan
de coke. Iedereen weet: van coke word je
cynisch, grof, seksistisch. Dan zou het idi
oot zijn als Stijn niet steeds platter werd."
Het was Gerrit Komrij die over dat boek
zei: 'Je zult er geen zin van onthouden'.
Daar kan Kluun nog steeds smakelijk om
lachen. „Ik vind het belangrijk dat mensen
mijn verhaal onthouden."
In een adem door: „Literatuur, kunst,
moet iets met mensen doen. Mijn boeken
bewegen mensen. Ze worden geraakt, vin
den het mooi, zijn in shock of worden
boos. Daar gaat het mij om. En daar gaat
het ook om in de kunst", vindt hij.
Voor Haantjes, dat zich afspeelt tijdens de
Gay Games die twaalf jaar geleden in Am
sterdam werden gehouden, heeft hij zich
uitgebreid in de homowereld begeven. „Ik
heb heel veel gays gesproken."
Altijd leuk om nieu we werelden te leren
