5 spectrum
Sociale media
RUDEN RIEMENS FOTOGRAFIE
renpaard
Zaterdag 29 januari 2011
■ssm'it&i*
Heeft U geen website?
Die vraag wordt mij al jaren gesteld.
Een website. „Ik heb een visitekaart
je!", antwoordde ik vrolijk, „dat is
toch genoeg?"
Maar mijn twee jongste zoons begonnen er ook
over. Nu ben ik meer van de telefoon. De compu
ter kwam ook pas in mijn leven, toen een van
de redacteuren voor wie ik schreef, mij belde:
„Marjan, we hebben onze laatste typiste ontsla
gen. Je MOET nu echt een computer aanschaf
fen!"
Tja. Er zat niets anders op. Ik belde het Schrijfma
chinehuis, waar de mannen woonden die inder
tijd bij Annie Schmidt af en toe een nieuw lintje
in haar schrijfmachine zetten. Dank zij hen en
hun intens geduldige en liefdevolle omgang met
digibeten kwam bij mij de laptop binnen.
Drie letterlijk in elkaar geramde schrijfmachi
nes, de laatste een elektrische, stonden vanaf die
tijd sneu in een hoek. Mijn vierde laptop is al
weer bijna drie jaar in bedrijf. Hoe deed ik dat
werk in 's hemelsnaam vroeger?
Eén goed bedoelende vriendin zette mij op Face-
book, zodat er nu ontzettend veel mensen zijn
die mijn digitale vrienden willen worden... Al
leen wanneer er een heel oude kennis opduikt,
geef ik geluid. „Jij moet gaan twitteren!", roept
een andere vriendin bij voortduring, „echt iets
voor jou!" NEE! De tijd dat ik niet schrijf, wil ik
lezen. Naar muziek luisteren. En vis-a-vis met
m'n kinderen en kleinkinderen koffie en choco
mel met slagroom lebberen.
„Maar een website is goed voor je werk. Dan we
ten ze je te vinden!" Deze woorden maakten gro
te opwinding in mij wakker. Mij weten te vin
den. Hé ja, ik wil gevonden worden!
Schoorvoetend gaf ik toe. Mijn een na jongste
zoon en een begaafde websitevriend maakten
een opzet Ik vond het wel mooi. Duidelijk ook.
Mijn zoon communiceerde druk met het
pr-meisje van de uitgever. En gaf mij bevelen:
„Zet nou eens even je agenda op de mail!"
Ja, een agenda met de bezigheden. En de lezin
gen.
„En je boeken!" Natuurlijk, ook mijn boeken.
„En de laatste columns!" Ja. Dan hoef ik ze niet
meer aan de kinderen door te sturen. „Ik maak
ook een fotopagina voor je!"
Ik begon er zin in te krijgen. Begon de websites
van collega's te bekijken. Er waren buitenge
woon mooi gestylde websites bij. En zo over
zichtelijk. Veel beter dan Wikipedia, waar nogal
wat fouten op staan. Ook zat ik een hele middag
bij mijn zoon foto's uit te zoeken, ik verzonk in
mijn arbeidsverleden.
„Wanneer jij nu even al je kennissen en relaties
laat weten dat je een website hebt, dan gaan we
over een maand kifken, of je ook een beetje 'be
zocht' wordt!"
„Heb je ook een webmaster?", informeerde een
goed op de hoogte zijnde vriendin. Een webmas
ter. Het klinkt als de dansleraar die zorgelijk
kijkt dat je de tango nou nóg niet onder de knie
hebt! Maar mijn zoon stelt mij gerust. „Alles is
geregeld moes. Maak je geen zorgen. Je zult zien,
je gaat er plezier aan beleven!"
Daar wacht ik nu op. Of ik 'bezocht' zal worden.
En het plezier, wat daarop zal volgen!
Leve de website: www.marjanberk.nl
