24
Molen bij
Serooskerke
is verkocht
Hansweertse Rwandees
'Herdenken helpt bij verwerken van Ramp 1953'
De Hoop krijgt kinderboerderij
CLEMENT UGILIPUHWE
Een Hansweertenaar uit Rwanda wandelt geregeld
23 kilometer heen en terug naar de bibliotheek Goes om
daar te werken aan zijn boek over de genocide van 1994.
Voetbal tegen haat
dinsdag 25 januari 2011
Molen De Hoop bij Serooskerke heeft een nieuwe eigenaar, foto Ruben Oreel
door Annemarie Zevenbergen
SEROOSKERKE - Uitspanning mo
len De Hoop bij Serooskerke is ver
kocht. De nieuwe eigenaars zijn de
broers Frank en Arjan Caljouw. Zij
hebben al het strandpaviljoen de
Piraat bij Oostkapelle. Joep Ver-
groesen, die bijna tien jaar De
Hoop draaide, opent morgen zijn
nieuwe uitspanning in het Nieuw
Zeelandse' Taranaki, in de buurt
van New Plymouth.
De beide broers Caljouw zijn druk
bezig met het aanpassen van De
Hoop naar hun wensen. Of de hui
dige naam blijft is nog niet duide
lijk.
Arjan: „Dat hebben we nog in be
raad. De molen heet ook eigenlijk
De jonge Johannes, dus ik denk
dat we op iets anders uitkomen.
Maar dat is nu nog niet zeker. We
willen wél doorgaan in dezelfde
sfeer. Dus niet drastisch het roer
omgooien, maar er worden wel
wat zaken aangepast en toege
voegd."
„Zo gaan we een mini-kinderboer
derij opzetten. Dan kunnen de toe
risten uit het Ruhrgebied ook eens
een kip of een geit van dichtbij
zien. Verder komt er een aparte
baan voor skelters. Die rijden er
nu ook rond, maar nog niet op
een apart stuk. Het woonhuis
wordt bij het restaurant getrokken,
dus dat wordt uitgebreider. Het ter
ras zal dan ook een stuk groter
worden. We gaan ook de speeltuin
vernieuwen. Die wordt ook groter
en er komen aparte speelgedeelten
voor kleintjes en voor grotere kin
deren."
Het is de bedoeling dat de nieuwe
eigenaars begin april de deuren
van hun uitspanning openzetten
voor publiek. Arjan: „Dan hebben
we twee weken om te oefenen
voor Pasen. We hebben nog meer
plannen, maar die zitten nog in
een beginstadium. Eerst maar kij
ken hoe we straks draaien. Daarna
zien we verder."
Joep Vergroesen zit op dit mo
ment in Nieuw Zeeland. Volgens
zijn echtgenote Anemoon, die
hier de zaken afhandelt, opent hij
woensdag de nieuwe uitspanning
in Taranaki. „Alles is daar klaar. Ik
heb het gebouw ontworpen en
het is prachtig geworden. Het is zo
weids daar. We hebben vier hecta
re grond. Ruimte is daar een heel
ander begrip. Het wordt span
nend, we hebben nog meer idee
ën. Misschien dat er in de toe
komst ook een molen bij komt."
mmsBsssmmm
door Claudia Sondervan
Elke zaterdag staat hij op
het Kruiningse voetbal
veld met zijn zoon en
dochter en hij prijst zich
gelukkig dat dat kan. Cle
ment Ugilipuhwe (43) uit Hans-
weert heeft na zijn vlucht uit de
verschrikkingen van de Rwandese
burgeroorlog een bestaan opge
bouwd in Zeeland. Door het schrij
ven van een boek over de Rwande
se volkerenmoord in 1994 pro
beert hij met zijn ervaringen in
het reine te komen.
Daarvoor werkt hij vrijwel elke
dag een paar uur in de Goese bibli
otheek, waar hij meestal te voet
naar toe gaat. Want, behalve schrij
ven en deelnemen aan de kerkge
meenschap, werkt sport ook he
lend, gelooft hij. Samen met zijn
vriend Manzi David in hun stich
ting Tolerantie Benimpuhwe helpt
Ugilipuhwe een voetbalschool in
Rwanda van de grond te krijgen.
Hondertachtig kinderen verzamel
de de 'Dream Team' voetbalschool
in de Rwandese hoofdstad Kigali
al. Clement gelooft dat als kinde
ren, van ouders die elkaar in 1994
gruwelijk naar het leven stonden,
samen leren spelen, het land niet
langer verdeeld zal zijn.
„Ik geloof in Jezus Christus, maar
ik geloof ook in voetbal", lacht hij.
Sinds hij met zijn nieuwverwor-
ven Nederlanderschap zes jaar gele
den in Hansweert neerstreek, is
Clement deel geworden van de ge
meenschap. Van de PKN-gemeen-
Stichting Tolerantie Benimpuhwe
heeft een brede visie en een paar
concrete goede doelen
De stichting wil verdraagzaam
heid tussen mensen bevorderen
en zo voorkomen dat er nog eens
een genocide ontstaat zoals Rwan
da heeft meegemaakt.
Door het oprichten van een voet
balschool in de Rwandese hoofd
stad Kigali wil de stichting Hutu-
en Tutsi-kinderen als Rwandezen sa
men laten sporten.
De school telt nu 180 kinderen.
De stichting zamelt geld, sportspul-
len en computers in om de Dream
Team-voetbaHertfes te helpen.
www.tolerantie-benimpuhwe.nl
te Hansweert-Schore, via de Allian
ce Frangaise, en via de voetbal
clubs in Kruiningen en Heinkens-
zand, waar hij. jeugdspelers train
de. In Rwanda was Clement ook
voetbaltrainer, en docent geschie
denis, aardrijkskunde en Frans op
een middelbare school in een stad
nabij Kigali. Hij was 27 jaar toen
het langlopende machtsconflict
tussen de Hutu- enTutsi-bevol-
king in Rwanda tot een bloedige
uitbarsting kwam. In 1994 werden
in drie maanden tijd een miljoen
mensen vermoord, terwijl een
VN-missie om politieke redenen
niet mocht ingrijpen. Clement ver
loor al zijn familie. Toen hij zich
ook nog eens uitsprak voor demo
cratisering tijdens een televisiede
bat, moest hij vluchten.
In november begon hij aan zijn
boek. „Mijn psycholoog kon me
niet helpen met de dingen die ik
heb meegemaakt", vertelt Cle
ment. „Hij raadde me aan te schrij
ven. Dat doe ik in het Nederlands,
want mijn kinderen zijn hier gebo
ren en groeien hier op. Ik werk in
de Goese bibliotheek omdat ik
daar alle nieuws en informatie om
me heen heb. Eind dit jaar moet
het klaar zijn. Dan vertaal ik het
boek in het Frans, want Rwanda
was tot 1962 een Belgische kolo
nie."
Het boek wordt een persoonlijk
verslag van de verschrikkingen,
met de achtergrond van het Rwan
dese conflict, want daar weten
mensen hier weinig van, merkt
Clement. „Je moet de geschiedenis
kennen, om te begrijpen. Het
draait altijd om intolerantie. Dat
was ook zo in het Ierse conflict, in
Joegoslavië en tussen de Walen en
de Vlamingen."
Hij geeft: ook lezingen over ver
draagzaamheid. Hij was al op het
Hoornbeeck College in Goes, bij
het ROC en vrijdag spreekt hij
voor een klas van CSW Van de
Perre in Middelburg. Clement
vindt het allemaal passen bij zijn
integratie en acceptatie in de Ne
derlandse samenleving. En
Zeeuws verstaat hij ook: „Dat is
net een beetje Engels, toch?"
0 a -u' MMfflBtmi ran
door Piet Kleemans
ZIERIKZEE - Bij wie het heeft mee
gemaakt staat het onuitwisbaar in
het geheugen gegrift. Zelfs 58 jaar
na dato komen er nog steeds nieu
we verhalen los over de watersnoo
dramp van 1953. De herdenkingen
op Schouwen-Duiveland worden
elk jaar drukker.
De Nationale herdenking in 2003
maakte veel los. Mensen die nooit
hadden verteld over de gruwel die
hen was overkomen doorbraken
het stilzwijgen. Het watersnood
museum kreeg een hausse aan be
zoekers na die nationale herden
king. „En elk jaar komen er weer
mensen mensen naar de herden-
kingen", zegt oud-directeur van
het watersnoodmuseum Jaap
Schoof „Vorig jaar was het nood
weer tijdens de herdenking. En
toch kwamen er meer mensen
dan het jaar ervoor. De herden
king kan meehelpen om de waters
noodramp te verwerken."
De verhalenstroom over het na
tuurgeweld dat in februari 1953
een spoor van verwoesting trok
over Zuid-West Nederland is,
weet Schoof, nog lang niet opge
droogd. „Er zijn nog steeds veel
mensen die hun verhaal kwijt wil
len. Het watersnoodmuseum
speelt in op die behoefte, vertelt di
recteur Maaike Klunne. Het is de
bedoeling om de komende tijd zo
veel mogelijk verhalen en ooggetui
geverslagen van en over de waters
noodramp op te tekenen en daar
mee voor het nageslacht vast te leg
gen. Momenteel wordt gewerkt
aan het degelijk in de steigers zet
ten van het project.
De omgeving van het watersnood
museum in Ouwerkerk is dinsdag
het toneel van de centrale herden
king op Schouwen-Duiveland. De
plechtigheid bij de caissons begint
om 11.00 uur. Na de kranslegging
houdt burgemeester Gerard Rabe-
link een toespraak. Daarna wordt
het Schouws volkslied gezongen,
gevolgd door de Last Post, één mi
nuut stilte en het zingen van het
Wilhelmus.
Ook in Oosterland, Nieuwerkerk,
Sirjansland en Serooskerke (S) zijn
herdenkingen.
De centrale herdenking wordt gehouden bij het watersnoodmuseum in Ou
werkerk. archieffoto's Dirk-Jan Gjeltema
Een indruk van het werk dat de trainers van de stichting van Ugilipuhwe en
David doen met de kinderen in Kigali. fotocompilatie Felix Binicewicz
