reizen 4 BS
Winderigheid
De man snurkt als een
beer. Zeker zo hard als
mijn opa dat vroeger kon
I
De Amerikaanse
steden Minneapolis
en Saint Paul
worden tweeling
steden genoemd.
Lutske Bonsma zag
echter alleen maar
verschillen.
reizen@wegener.nl
024-3650360
Zaterdag 22 januari 2011
Naast mij zit een fors medemens. Hij slaapt. Zolang ik een
koptelefoon op heb, is dat geen probleem. Maar wanneer ik
het lezen van een tijdschrift overweeg, begrijp ik waarom
medepassagiers al geruime tijd regelmatig geïrriteerd achter
om kijken. De man snurkt als een beer. Zeker zo hard als
mijn opa dat vroeger kon. Een middelgrote zaagfabriek is er
niks bij. Gelukkig kondigt de captain een periode van turbu
lentie aan. De riemen moeten om. Onze snurker heeft de
zijne duidelijk los hangen. Een oplettende stewardess
schudt hem wakker. Gelukkig, even rust.
Het begint nu lekker te schudden. Op het beeldschermpje
voor me zie ik dat we boven Teheran vliegen. Daar is net
nog een bejaarde Boeing naar beneden gevallen. Even niet
aan denken. Ik bestudeer de kaart met de landen die onder
ons voorbij trekken. Wat weet ik daar eigenlijk weinig van.
Het Midden-Oosten, waar ze elkaar om niets de hersens in
slaan, maar dat ook zo mooi schijnt te zijn. Wat zou er ei
genlijk allemaal onder ons gebeuren? Ik fantaseer over een
tocht door Bijbelse streken. Eufraat, Tigris, Mesopotamië.
Na een uur of vijf begint een nieuwe fase aan boord. Een
onsmakelijke fase. Vliegen maakt de mens winderig. Ik kan
het niet netter zeggen. Gerard Reve heeft het fenomeen van
de verzamelwind al eens afdoende beschreven. Een derge
lijk geval ontstaat ook tijdens een lange vlucht. De nette rei
ziger ontdoet zich ervan op de vliegtuig-wc. Maar omdat
niet iedereen zin heeft voor elk wissewasje naar achteren te
lopen, laten velen hem ook nonchalant in de eigen stoel
vliegen. Een scherp ontwikkeld reukvermogen is dan een
zware straf Hoe te reageren? Nou, vooral niet met de han
den wapperen, want dan ben jij meteen de verdachte. Zoals
m ijn moeder al zei: 'wie 't eerst verneemt, heeft het zelf in
't hemd'. En dan, na een uur of tien vliegen, is er niets
meer aan te doen. Je valt langzaam zeifin slaap. Het gebrek
aan zuurstof, de dampende mensen, de verstikkende geur
tjes van eten, oksels en adem. De weerstand is verdwenen,
de ogen vallen dicht. En net wanneer een diepe slaap toe
slaat en wilde dromen ontstaan, is er de schok van de lan
ding. Waar ben ik? Als zombies sjokken we naar de uitgang.
Het vliegtuig is een ravage. Overal etensresten, vuilnis,
luiers, gemorste drank, braaksel. Wat een bende. De be
schaafde mens heeft weer een eindje gereisd. Het is middag
op het vliegveld van Kuala Lumpur. We zijn halverwege.
jg IgniB
De reis naar Australië is lang. Veel te lang. Toch ver
trekt een mens vol goede móed. Uit ervaring weet
je dat je niets zo makkelijk vergeet als een lange,
oncomfortabele reis. Gebroken stap je uit het vliegtuig. Ein
deloos gevangen gezeten in een veel te krappe stoel. Maar je
bent die ellendige kist nog niet uit of je voelt je als herbo
ren. Frisse lucht, de ledematen functioneren nog, eindelijk
vrij. Heerlijk. Voorbij is het ongemak, het smakeloze eten,
de zure wijn en de schreeuwende kinderen. Je hebt het
weer volbracht en wanneer de koffers eindelijk de lopende
band op komen hobbelen, lijkt alles nooit gebeurd.
Uiteraard zitten we ook nu economy class. Jaloers werp ik
af en toe een blik achter het gordijn waardoor we van het
paradijs der business class worden gescheiden. Men neemt
er nog een glaasje champagne voordat de luxe stoel wordt
omgetoverd tot een aangenaam bed. Nou ja, verschil moet
er zijn. Als medewerkers van de publieke omroep gaan we
nu eenmaal zuinig om met publiek geld, en zijn we tevre-
.den met een extra zakje pinda's en een schroefflesje rode
wijn. Niet klagen, vooral niet klagen.
In de loop der tijden is opvallend weinig veranderd in de
luchtvaart. Het gaat tegenwoordig misschien allemaal iets
sneller en veiliger dan een paar decennia geleden, maar in
essentie is alles nog hetzelfde. Je stapt in een zilveren sigaar
en na uren van turbulentie, verveling en ander ongemak be
reik je je bestemming. Nee, niet klagen. Gelukkig is
er het led-scherm dat vandaag de dag in elke rugleu
ning is geschroefd. Vroeger moest je het doen met
de vertoning van een familieprent op een paar on
scherpe monitoren. Toen waren er boeken. Die zijn
er nog steeds, maar onderweg naar verre oorden
scoor je nu met gemak een film of drie. Toegege
ven, een sterke leesbril is noodzakelijk om de beel
den op het postzegeltje voor je goed te kunnen
zien, maar het leidt af, dat zeker.
ie naar de
Amerikaanse
westkust
vliegt, moet
soms overstap
pen op de luchthaven van Min
neapolis en Saint Paul. De ste
den in het noorden van de Ver
enigde Staten worden tiuin-
cities (tweelingsteden) ge
noemd, maar als ik de inwo
ners vraag naar de overeenkom
sten, luidt het antwoord: „Die
zijn er niet." Saint Paul is als
een goede wijn. Minneapolis
als een hippe Martini. De" ste
den zijn volstrekt verschillend.
Een bijnaam krijg je toch niet
voor niets, zou je denken. We
gaan het uitzoeken. Eerst Min
neapolis verkennen. Dat doen
we op een Segway, zo'n elek
trisch aangedreven apparaat
dat je staande bestuurt. Na een
korte oefening kunnen we
vooruit en achteruit rijden,
stoppen en rondjes maken. We
gaan op pad.
Over een oude spoorbrug ste
ken we de Mississippi over.
Gids Bill wijst in de diepte.
„Dit is de reden dat hier een ne
derzetting is gesticht. Met het
snelstromende water van de
Saint Anthony waterval kon
den de eerste bewoners elektri-
