Peking verliest
het van de files
spectrum 10
De Arabische droom
Zaterdag 22 januari 2011
Laat het woord 'Dubai' vallen in
Nederland en de kans is groot dat
mensen tegen je zeggen: 'Oh,
neeeeee'. Een stad zonder geschie
denis, waar politiek is verboden, demo
cratie niet bestaat, waar de sharia geldt,
waar je elkaar niet op straat mag zoenen,
waar mensen de doodstraf krijgen, waar
materialisme hoogtij viert, waar ieder
een de hele dag alleen maar in grote win
kelcentra shopt en waar arbeiders uit In
dia en Pakistan worden uitgebuit. 'Bah,
dat je daar wilt wonen', zeggen ze dan.
Allemaal waar, zeg ik op mijn beurt
Maar ondanks alles vind ik Dubai een
verademing. Luister maar naar het ver
haal van Fatima.
Fatima (29) woonde tot twee jaar
geleden in Beiroet, Libanon. Daar
had ze haar masteropleiding be
drijfskunde gedaan. Fatima wilde
wat met economie doen. Vooral
interessant werk vinden. En een
beetje geld verdienen natuurlijk.
Dat lukte in Libanon maar matig,
want Fatima is een soennitische
moslima. Gedoe natuurlijk, want
soennieten, sjiieten en christenen
STANDPLAATS in het land kunnen elkaar wel
schieten. Dus buiten je eigen ge-
door loofsgebied vind je geen baan.
Harold Doornbos Ook de eindeloze corruptie is een
ramp in Libanon: 2.000 euro beta
len om uitgenodigd te worden
voor een sollicitatiegesprek. Het
maakt niet uit of je goed bent of
niet Wel belangrijk is het 'wasta'
gff (contacten) te hebben. Een oom
die je kan introduceren bij een
baas, een verre neef die wel een goed
woordje voor je wil doen.
Als klap op de vuurpijl bestaat er de per
manente kans op oorlog. Dat leidt niet
tot economische stabiliteit Dus gaat het
altijd slecht met Libanon. Een goed
maandsalaris is 500 euro. Na vijftien jaar
ploeteren zit je op 700 euro. Toen Fatima
een baan vond bij een bank in Dubai kon
ze haar geluk niet op. Ze verdiende plots
4.000 euro per maand. Niemand vroeg
naar haar religie. Soenniet, sjiiet, chris
ten, als je je werk maar goed doet, zei
haar baas. Ze hoefde geen geld te betalen
om de functie te krijgen. Corruptie, zei
den de werknemers van de bank, wordt
zeer zwaar bestraft. En niemand zat hier
vanwege 'wasta'. Iedereen bij de bank
was aangenomen omdat ze goed waren
in hun werk. Niet vanwege een oom, van
wege een God of vanwege steekpennin
gen. Om haar heen zaten allemaal men
sen zoals zij. Hoogopgeleide Arabieren
die in hun eigen vaderland vernederd en
als voetvegen gebruikt waren door een
arrogante elite of een stel religieuze fana
ten. Mannen en vrouwen uit Algerije,
Egypte, Tunesië, Libanon, Syrië of Irak,
die allemaal naar Dubai reisden om de
wereld te laten zien wat ze echt kunnen.
Toen Fatima in Dubai arriveerde, keek ze
de eerste weken verbaasd om zich heen.
De enorme torenflats, de gigantische
snelwegen, de luxueuze jachten. Het
maakte een enorme indruk op haar. Zo
moeten al die emigranten zich hebben
gevoeld die langs hat Vrijheidsbeeld de
haven van New York binnenvoeren,
dacht ze. Katholieke Ieren en Italianen,
Europese loden, protestantse Duitsers en
Nederlanders. Allemaal op de vlucht
voor de gevolgen van knagende honger,
een harde staat of een rancuneuze God.
'Dubai is mijn New York', zegt Fatima.
Dubai is hoop, vrijheid, gerechtigheid.
Een nieuw begin. 'Ik hou van Dubai',
zegt ze. De winkelcentra mogen dan om
tien uur 'avonds sluiten, veel bars blijven
tot diep in de nacht open. Dubai is de
Arabische droom die nooit slaapt
Wie Peking met de auto wil doorkruisen,
kan beter brood meenemen. Het verkeer in
de stad staat inmiddels zo vast, dat een
beetje fietser sneller is dan de vijf miljoen
auto's.
door Remko Tanis
Hij leek wel een beetje in pa
niek, burgemeester Guo Jin-
long van Peking. Deze week
begon hij opeens rond te
strooien met beloftes om
het chronische verkeersinfarct van de Chi
nese hoofdstad op te lossen. „Tunnels, tal
loze nieuwe tunnels", sprak hij tijdens de
jaarlijkse vergadering van het lokale Volks
congres. „En metrolijnen. We gaan nog
meer metrolijnen bouwen."
De paniek bij Guo linlong is te begrijpen.
Drie weken geleden werd zijn wethouder
van verkeer, Huang Wei, verbannen naar
een post in het verre Xinjiang, het Siberië
van China. Waarom? Omdat hij geen op
lossing had voor de permanente files in Pe-
king.
Ondertussen staat de stad nog altijd vast.
Elke dag zit er gemiddeld vier uur lang
nauwelijks beweging in het verkeer. Het is
niet dat er de afgelopen jaren weinig is ge
bouwd. De stad wordt tegenwoordig om
cirkeld door zes ringwegen. Die zijn elk
verbonden door tientallen boulevards van
minstens zes banen. Ondergronds rijden
14 metrolijnen over in totaal 339 kilometer
spoor. Tien van die lijnen zijn geopend in
de afgelopen vier jaar.
Het verandert weinig. Het aantal reizigers
is in diezelfde jaren gegroeid van twaalf
naar twintig miljoen. Daardoor zitten de
mensen nog altijd als sardientjes tegen de
ramen van de treinstellen geplakt. Regel
matig rijdt een metro verder, terwijl er
nog een massa mensen op het perron
staat. De metro's zitten, net als het asfalt
erboven, de hele dag overvol.
Het aantal auto's op de weg en het aantal
mensen in de stad groeien zo snel, dat er
van dweilen met de kraan open niet eens
meer sprake is. Peking dweilt met de schut
sluizen open.
Yuan Yuan maakt nooit meer dan twee af
spraken per dag. „Meer is zinloos", zegt de
28-jarige projectmanager. „Telkens als je
naar een volgende afspraak gaat, sta je zo
gigantisch vast in het verkeer. Bijna de
helft van mijn werkdag sta ik in de file. Op
één dag drie afspraken op drie verschillen
de plekken in de stad afgaan, is tegenwoor
dig fysiek onmogelijk."
In de laatste week van december kondigde
de overheid onverwacht aan dat er in 2011
nog maar 240.000 nieuwe auto's worden
toegelaten op de wegen van de hoofdstad.
Ruim drie keer minder dan in 2010. Dat
leidde in de laatste dagen van het jaar tot
