SANNE WALLIS DE VRIES
spectrum 10
Zaterdag 15 januari 2011
Het begin is onbedoeld ko
misch. Sanne Wallis de
Vries komt het nogal rumoe
rige, door haar uitgekozen
Amsterdamse etablissement
binnen, ziet de interviewer zitten, buigt
zich naar hem toe en vraagt bijna veront
schuldigend: „Is het hier niet te lawaaiig?"
„Wat zeg je?", vraagt hij. „Is het hier niet
te lawaaiig?" „Nee hoor."
Die avond treedt ze op in Uden met haar
theaterprogramma Kaka Passa. Ze wil er
om half vijf zijn. Ze eet niet met de crew
mee deze keer, want ze heeft een drukke
dag. Vanmorgen woonde ze een repetitie
bij van een door haar geschreven radio-
sketch, nu dit en straks de rit naar de Uden-
se schouwburg. Daarom, als de anderen
eten, wil ze zich terugtrekken. Dat heeft ze
nodig voor de voorstelling.
„Het is uur en 35 minuten samengebalde
concentratie", zegt Sanne Wallis de Vries.
De voorstelling bedacht ze samen met re
gisseur Geert Lageveen, maar schreef ze
voornamelijk zelf. Het is een strak script.
Er is eigenlijk geen ruimte voor improvisa
ties. Na de eerste voorstellingen belde ze
Lageveen: of ze wat aanpassingen mocht
doen. Het is de discipline van een nu al er
varen theatermaakster, terwijl ze nog maar
39 jaar oud is.
„Zo te spelen kost de minste energie", zegt
Comédienne zou
je haar kunnen
noemen.
Cabaretière kan
ook. Zangeres
soms. Musicalster
één keer. Het zijn
allemaal facetten
van Sanne Wallis
de Vries. Ze wil
verhalen vertellen.
Dat begon bij
grootmoeder
Aaltje.
door Bonne Stienstra
ze en ze legt uit dat ze op toneel privézor-
gen en -zorgjes niet toelaat. Somberheid,
uitgelatenheid, overige humeurigheden.
Mocht ze er last van hebben, het publiek
zal het niet merken. Terwijl ze zich de laat
ste tijd soms behoorlijk bezwaard voelt als
ze de deur van haar Amsterdamse woning
achter zich dichtdoet voor een optreden in
Steenwijk, in Emmen, in Papendrecht of
in Helmond of in Venray.
Dat bezwaarde gevoel komt van de beide
dochtertjes, die ze achterlaat. Die nog zo
jong zijn, dat ze hun moeder liever dag en
nacht om zich heen hebben. Het is dat
moedergevoel, de liefde voor haar gezin,
dat haar heeft doen besluiten na Kaka Pas-
sa, waar ze na februari mee stopt, voorlo
pig niet weer een tournee door gans het
land te maken.
Ze zegt: „Heel lang draaide alles in mijn le
ven om het theater. Dat is veranderd sinds
ik kinderen heb. Het theater trekt nu een
te zware wissel op mij. Het podium is niet
meer zo heilig voor mij. Mijn gezin is nu
het centrum van mijn leven."
Maar een leven zonder theater, zonder het
theatrale, dat is geen leven. Daarom kwam
ze vandaag zo tevreden terug van de repeti
tie van haar sketch voor twee radiokoks.
„Ik ervoer: ik beleef hier veel plezier aan,
en bevrediging. Zo kan ik ook bezig zijn,
voor anderen, en op aangename tijden."
Dat haar passie voor theater en voor het
schrijven te combineren is met de liefde
voor haar kinderen, dat stemde haar zeer
gelukkig.
Teuntje Sietsche Elisabeth heet de oudste.
Sietsche is de naam van haar moeder. Siets-
ke de Boer uit Leeuwarden ontvluchtte op
haar 18e het door haar als beklemmend er
varen milieu en ging naar Amsterdam.
Haar dochter hield ze daarom altijd voor:
„Je moet doen wat je leuk vindt." Die doch
ter zegt nu: „Ik was een puber, ik wilde he
lemaal niet doen wat ik leuk vond, ik wil
de wat nuttigs doen."
Toen al trok het theatrale Sanne Wallis de
Vries aan. Niet dat het met haar altijd la
chen, gieren en brullen was. Natuurlijk:
„Ik wilde de leukste zijn, dat willen alle ca
baretiers. Een kind buit altijd zijn sterkste
punten uit. Ik was de clown. Maar ik ge
bruik humor als middel om een verhaal te
vertellen. Want verhalen vertellen, verha
len lezen, verhalen horen, dat is het mooi
ste wat er is." Ze deed, samen met vier an
dere 'hulpcabaretiers' mee aan de
oudejaarsvoorstelling van Erik van Muis
winkel. Vooraf stond ze, tijdens een
try-out, vanuit de coulissen te kijken naar
Van Muiswinkel. Ze zag hoe het publiek
ademloos naar hem luisterde, terwijl hij
een verhaal vertelde. En het gevoel van
vroeger kwam terug, het gevoel dat ze had
