221 zeeland
'Ik kon nog geen ei koken, moet je nu
'Gezond leven en klaarstaan voor anderen'
De voormalige paardenstal is nu
een volledig uitgerust kookparadijs
KROMMENHOEKE Ecologische kookboerderij in Biggekerke helpt mannen om hun culinaire talenten te ontdekken
Menu
vrijdag 14 januari 2011
1 W
Aandachtig luisteren de cursisten naar Marieke Hakkesteegt.
door Annemarie Zevenbergen
Ietwat onwennig kruipen de
vijf mannen achter het aan
recht voor hun eerste twee
gangenmenu. Receptuur en
werkvolgorde bij de hand. In de
ecologische kookboerderij Krom-
menhoeke gaan ze twee aan twee
aan de slag met de roux die de ba
sis is van de gebonden champig
nonsoep.
'De watte'...vraagt een van hen
zich quasi wanhopig af als hij zich
geconfronteerd ziet met boter en
bloem. Geduldig en geamuseerd
legt cursusleidster Marieke Hak
kesteegt uit wat de bedoeling is.
De ongedwongen sfeer tekent de
eerste avond van de cursus Koken
voor mannen in de Biggëkerkse
boerderij.
Vijf mannen, ieder met hun eigen
culinaire ervaring. Zoals oud-wet
houder Rinus Dieleman uit Goes,
die 'nog geen ei kan koken'. Maar
hij heeft wel een schort meegeno
men. De intentie is er. OfVlissin-
ger Henk Monnier, rap van de
tongriem gesneden. Hij heeft de
cursus 'cadeau heeft gekregen van
vrouw en dochter'. „Ik kan alleen
een ontbijtje maken." Collega-cur
sist Adri Flipse uit Westkapelle
kan al iets meer, vindt het leuk
om in verloren uurtjes 'eens een
taart of cake te bakken, maar ja, ik
heb weinig fantasie, kan geen din
gen verzinnen om te koken'.
De Schouwse Theus Hollem kie
pert gelijk bloem, boter en uitjes
in de pan. „O, ik had eerst de
uitjes moeten fruiten en dan de
bloem erbij?" Hij kookt thuis in
Zierikzee, maar 'alleen simpele din
gen, ik wil wel eens wat anders'.
Marieke redt zijn roux en Theus
zet zich aan het schillen van de
aardappels voor de pommes
duchesse.
[an Koole uit Koudekerke krijgt
gaandeweg steeds meer bewonde
ring voor zijn vrouw, die 'meestal
kookt, heel goed en fantasievol'.
„Ik eet graag, veel en lekker, dus ik
wil wat meer ontdekken op kook-
gebied. Zodat ik ook eens een
kerstdiner kan maken."
GEBONDEN CHAMPIGNONSOEP
met een scheutje witte wijn en
room.
GEVULDE KIPPENDIJEN met in
ham gerolde gorgonzola.
AARDAPPELTORENTJES (pom
mes duchesse).
GROENTENMIX van in kerrie en
gember gesmoorde ui, wortel, pas-
tinaak, prei, knolselderij en savooie
kool, gegarneerd met geroosterd
sesamzaad.
RODE BIETENSALADE met zoet
zuur van courgettes, een uitje en
augurk en dressing, gegarneerd
met winterpostelein.
De soep is overal gelukt; drie ver
sies in dikte, maar de smaak is
goed. De puree voor de torentjes
maken, gaat de drie teams al wat
beter af. Groenten snijden voor de
mix, daar draaien ze hun hand
niet meer voor om.
Het vullen van de kippendijen is
wat gehannes, de ham valt snel uit
elkaar, om die rond de kaas te vou
wen is niet eenvoudig. De dijen
worden ingesnoerd met touwtjes.
Hup de pan in en 'niet te donker
bakken dat is slecht voor je gezond
heid', doceert Marieke. Henk en
Adri buigen zich over het fornuis
om in de pan van de overbuur
mannen te loeren „Even spione
ren', grinnikt het duo.
De grote keuken vult zich met
heerlijke geuren en de stemming
is opperbest. „Zeker met een glaas
je wijn erbij lukt het steeds beter",
zegt Rinus. Hij gaat steeds losser
om met zijn koken. Een halve thee
lepel kerriepoeder? 'Ik giet wel wat
uit het potje, straks misschien nog
wat'. Aan tafel worden de borden
tevreden leeggegeten. De planning
vonden ze wel lastig. En verder...
'Er zaten toch geen klonters in de
soep, wat wil je nog meer', lacht
Adri. Ze hebben zin in de volgen
de cursusavond.
Wensen? „We laten ons graag ver
rassen", klinkt het eensgezind.
Moeilijker hoeft het niet. „Ik heb
m'n plafond bereikt", zucht Henk
tevreden, anderhalf uur nadat de
'les' afgelopen had moeten zijn.
Een aantal ingrediënten voor het menu, met in het midden pastinaak.
Adri Flipse (links) en Henk Mannier druk in de weer achter het fornuis.
De paarden hebben plaats
gemaakt voor fornuizen
en waar ooit de koeien
stonden, wordt nu gegeten.
In de ecologische kookboerderij
Krommenhoeke in Biggekerke
staat allang geen vee 'meer.
In de ruime keuken kunnen nu bij
voorbeeld bonbons en bolussen ge
creëerd worden, er zijn kooklessen
en -workshops en families kun
nen de onderlinge banden al kok
kerellend verstevigen.
De geur van gebraden kippendijen
is een stuk aangenamer dan de
amoniaklucht van mest. Marieke
Hakkesteegt zwaait er sinds 2008
de scepter. De voormalige docente
koken, huishoud- en gezondheids-
kunde neemt belangstellenden
mee in de wereld van ecologisch
koken. Vergeten groente, biologi
sche streekproducten en eigen
oogst vormen de ingrediënten van
haar keuken.
Marieke Hakkesteeg: „Op een ge
ven moment heb ik besloten het
roer om te gooien. Ik wilde iets
gaan doen waar ik mijn passie in
kon stoppen. Toen kwam deze
oude boerderij te koop. Mijn man
en ik hebben er drieënhalf jaar ver
bouwd. Van bouwvakker ben ik
nu weer kookdocent. Het contact
met mensen vind ik heel fijn. Ie
dereen die hier komt is echt geïnte
resseerd. We hebben ook de moge
lijkheid om te overnachten, met
verschillende arrangementen. We
zijn geen bed and breakfast, dat
zie ik niet zitten. Die gasten zijn
na het ontbijt weer weg. Met de
mensen die hier verblijven, kan ik
echt aan de slag. Er komt hier van
alles, van mannen die een vrijge-
zellenfeestjes vieren tot families,
de kookclub van Biggekerke en be
drijfsuitjes. Het is ook een prachti
ge plek, met een wijds uitzicht en
rust, veel rust. Daar is iedereen die
hier te gast is, enthousiast over."
door Miriam van den Broek
MIDDELBURG - „Blijf es even staan",
zei Gillis Schaalje toen hij Wieske
Huysmans voor het eerst ontmoet
te. Vanaf die tijd zijn ze nooit
meer van eikaars zijde geweken.
Gisteren was het echtpaar uit Mid
delburg zestig jaar getrouwd.
De twee (nu 79 en 78 jaar) leerden
elkaar kennen in België waar zij ge
boren en getogen is en waar hij als
Temeuzenaar naar school ging en
in dienst zat. Ze trouwden in het
Antwerpse stadhuis en gingen in
die stad wonen. Maar in 1956 ver
ruilden ze Antwerpen voor Mid
delburg omdat Gillis daar een
baan kon krijgen. „Ik vond het
heel erg om uit België weg te
gaan", vertelt Wieske. „Maar al
heel snel leerde ik hier veel men
sen kennen. Nu zou ik echt niet
anders meer willen. Wel lezen we
nog altijd een Belgische krant."
Gillis ging aan de slag bij Vitrite,
waar hij tot aan zijn vervroegd
pensioen is gebleven. Uiteindelijk
werd hij er bedrijfsbibliothecaris.
Wieske werkte vijfentwintig jaar
voor de Rabobank.
Stilzitten is aan het echtpaar niet
besteed. Gillis voetbalde jaren bij
Zeelandia en was scheidsrechter
tot het vanwege zijn leeftijd niet
meer mocht. Hij volgt nog altijd al
le voetbalcompetities op televisie.
Ook gaat er geen wielerronde voor
bij zonder dat hij die heeft gezien.
Maar zijn allergrootste passie is bil
jarten. „Ik speel al 52 jaar voor de
bond", zegt hij. En voor Gillis gaat
winnen nog altijd boven het ple
zier.
Zijn echtgenote is al dertig jaar
vrijwilligster in het verzorgings
huis Roggeveenhuis. Tot op de dag
van vandaag verzorgt zij daar twee
keer per week de koffie. „Niet ro
ken, niet drinken en klaar staan
voor anderen. Dat is onze manier
om oud te worden", zegt Gillis.
Het echtpaar kreeg vier kinderen,
waarvan er twee op jeugdige leef
tijd door ziekte zijn overleden. On
danks dat verdriet zijn ze nooit bij
de pakken neer gaan zitten. Ze ge
nieten nu ook van de vijf kleinkin
deren, acht achterkleinkinderen
en het achter-achterkleinkind.
Het echtpaar Schaalje-Huysmans is zestig jaar getrouwd, foto Lex de Meester
