'Meteen van
oor tot oor'
Hans van Duijn
woensdag 12 januari 2011
15
onderwijs
Het Calvijn College in Goes stond vlak voor de
kerstvakantie even op zijn kop. Gymleraar
Hans van Duijn (49) werd gekozen tot beste
leraar van Zeeland. Hij kreeg zo'n 1100 van de 2600
stemmen in de PZC-verkiezing. In een volle gymzaal
nam hij de wisselbokaal in ontvangst. „Ik ben een
leerling-idioot", zegt de winnaar.
door Cornelleke Blok
Naam: Hans van Duijn
Leeftijd: 49
Woonplaats: Goes
Getrouwd met Paula, die ook les
geeft op het Calvijn College.
Kinderen: Pauline (22), Lianne (20),
Matthijs (16), Anne Sophie (12) en
pleegdochter Sylvia (16).
Hobby's: tennis, schaatsen, lezen en
wandelen in de bergen
Zijn huisarts, de koster
van de kerk, de me
vrouw bij de apo
theek: iedereen sprak
'm aan. „Ik heb op je
gestemd hoor!", zeiden ze.
Hans van Duijn vertelt het glunde
rend. En dat terwijl hij er eigenlijk
niet zo van houdt om in de schijn
werpers te staan. „Maar dit initia
tief kwam vanuit de leerlingen.
Dat maakt het leuk."
De PZC-leraarverkiezing stuitte
aanvankelijk op wat terughoudend
heid bij het reformatorische Cal
vijn College in Goes. „Er is een risi
co van persoonsverheerlijking van
één leraar", legt Van Duijn uit.
„Toen de leerlingen in de school
via de intercom opriepen om op
mij te stemmen, zeiden ze erbij:
'maar er zijn ook nog heel veel an
dere goede leraren.' En dat is ook
zo: de beste leraar bestaat niet."
Het trainingspak is verruild voor
een spijkerbroek. Van Duijn heeft
vakantie. In zijn Goese jarendertig-
woning vertelt de gymleraar over
zijn beroep. Ontspannen, vriende
lijk en open.
Van Duijn houdt van skiën, tennis
en schaatsen. „Maar als je vraagt of
ik een vakidioot ben, dan zeg ik
nee. Ik ben wel een 'leerling-idi
oot'. Ik vind het heel gaaf als ie
mand goed kan gymmen, maar
voor mij is het belangrijkste dat de
minder getalenteerde kinderen
óók met een smile de klas uitgaan.
Misschien trek ik de zwakkeren
zelfs wel nét een beetje voor."
Dat meisje bijvoorbeeld, dat moei
te had met de duurloop. „Na één
Hans van Duijn won vlak voor de kerstvakantie de PZC-verkiezing 'Beste leraar van Zeeland'.
minuut lopen stortte ze in. Nor
maal gesproken zou zo'n leerling
een vette onvoldoende krijgen.
Maar ze kwam de les erna naar me
toe en zei: 'meneer, ik heb thuis ge
oefend'. En inderdaad, ik zag haar
vooruit gaan. Ik complimenteerde
haar en ze vertrok uit de klas met
een smile van oor tot oor. Ik heb
tegen haar gezegd: als jij die rond
jes loopt zonder te wandelen, dan
krijg je van mij een zeven. Ik durf
zoiets ook hardop in de klas te zeg
gen. Ik leg het uit. Weet je, de ene
zeven is de andere niet. Natuurlijk
is het hartstikke mooi als leerlin
gen een tien krijgen, maar dat
meisje had voor het eerst een posi
tief gevoel bij gym! Dat effect zal
ik nooit vergeten."
Buiten de lessen helpt Van Duijn
in zijn functie als vertrouwensper
soon leerlingen met problemen.
„De leerlingen kwamen altijd al
met hun zorgen naar me toe. Mis
schien omdat ik daar voelsprieten
voor heb. Als ik iets zie, dan wil ik
meteen actie ondernemen. Zie ik
een meisje stil in een hoekje zit
ten, dan is het voor mij vanzelf
sprekend om naar haar toe te lo
pen en te vragen: 'waarom zit je
zo alleen?"' Van Duijn is één van
de kartrekkers van het project
'Leerling voor jou'. Daarin krijgen
enkele bovenbouwers de taak om
zich waar nodig te ontfermen over
eerste- en tweedeklassers.
Terwijl hij spreekt, maakt hij een
paar keer verontschuldigende geba
ren. Want borstklopperij, daar
houdt Van Duijn niet van. Toen
hij onder luid gejuich van zijn leer
lingen de PZC-wisselbokaal in ont
vangst nam, schreef hij zijn presta
tie meteen toe aan zijn 'allerbe
langrijkste drijfveer'. „Ik probeer
er te zijn voor jongeren en ze te
helpen, maar ik ben net zo hulpbe
hoevend als zij. Als ik problemen
heb, dan kan ik mijn zorgen neer
leggen bij de Heere. Ik zie mezelf
als een reflector. Het licht en de
liefde van de Heere kaatst op mij,
en ik doe niks anders dan het door
geven aan andere mensen."
Hij zwijgt even en relativeert:
„Ach, veel mensen zullen het mis
schien belachelijk vinden, maar zo
zie ik het."
De school heeft een belangrijke
taak in de opvoeding, vindt Van
Duijp. „Als leraar en vertrouwens
persoon ben je er om bij te dragen
aan de ontwikkeling van de mens.
Het vak is daarbij een middel. Er
zijn mensen die zeggen: de school
is er om op te leiden. Klaar. Maar
ik weet: een kind met zorgen
komt niet toe aan taal en rekenen.
Het welbevinden van leerlingen is
superbelangrijk."
„Je kunt in mijn functie als ver
trouwenspersoon niet zeggen: 98
procent van je leerlingen is ge
slaagd, dus je hebt het goed ge
daan. Het is moeilijk te meten, ze
ker op korte termijn. Ik heb het ge
voel dat ik geslaagd ben, als ik iets
heb kunnen betekenen voor mijn
leerlingen, nu en in de toekomst.
Ik kreeg pas een kaartje van een
oud-leerlinge. Ze schreef: 'bedankt
dat u me tien jaar geleden zo ge
holpen heeft en dat u er voor me
heeft willen zijn.' Dan denk ik:
'yes, mijn werk wordt gewaar
deerd.' Ook nu ik gekozen ben als
beste leraar, denk ik weer: het is
niet voor niets geweest."
Iftt \K\JftlOft\WOI> tOOQ
eweM
UeETtOlET... MOET NX*.
ECHT UE6LDOWO,
y* werr jit?
STÖPrtCS TUCN6M
Dtt&MA era* KOKEM
O KAM ftNOfle KEE& u
UECHATTENi!
EWDAiOnCET Ik. OOK
f006 OPfftSSÖO'.
