15
Vrijdag 24 december 2010
Ze was er eerder 'echt nog niet aan toe'. Maar
nu is Dées Deelstra-Bijwaard (42) in de ze
vende hemel met de kleine Ate Lennart, die
in augustus uit baar schoot geboren werd.
„Het is de mooiste baby van de hele we
reld", zegt Dées Deelstra andere moeders na. „Maar er is
één verschil: Ate is het écht."
De geboren Utrechtse noemt zichzelf een laatbloeier. In
veel opzichten. Nu ze op haar 42e moeder is geworden,
voelt ze zich 'net een broekie'.
Haar leven is nu pas écht
begonnen. Dat voelt ze el
ke dag. Ze had een lange
aanloop nodig voor het
moederschap, maar nu is
alles op zijn plaats geval
len.
De jeugd van Dées Bij
waard was roerig, onrustig
en bewogen. Een vader die
te veel dronk en een 'femi
nistische' moeder, die haar
meegaf dat het moeder
schap 'geen vanzelfspre
kendheid is voor een
vrouw'.
Een gewenst kind was ze
zelf Haar ouders noemden
haar Désiree. Maar naarma
te ze ouder werd, voelde
ze zich niet prettig met die
naam. Te truttig. Dus werd
het Dées.
Toen ze 12 jaar was, scheid
den haar ouders. Acht jaar
later verdronk haar vader.
„Hij was heel eenzaam",
herinnert ze zich.
Het kostte Dées Bijwaard
jaren om echt van haar
ouders los te komen. „Op
de een of andere manier is
het moeilijk voor mij ge
weest mijn vader en moe
der los te laten. Je houdt
vast aan oude patronen.
Pas toen ik dertien jaar ge
leden Auke, mijn latere
man, ontmoette, kwam ik
dichter bij mezelf. Auke
komt uit een stabiel, Fries
gezin met vijf kinderen.
Door hem heb ik ervaren
hoe je in evenwicht kunt
zijn. Daar heb ik veel tijd voor nodig gehad."
Een gesprek met Dées Deelstra gaat al gauw de diepte
in. Ze heeft veel te zeggen, maar kan ook lang zwijgen.
„Het is soms lastig dat wat je innerlijk waarneemt, met
de buitenwereld te communiceren. Daarom prefereer ik
vaak de stilte."
Dan spitst ze haar oren. Ate wordt wakker, huilt zacht
jes. „Hier word ik erg onrustig van. Ik kan slecht tegen
geluiden die me afleiden. Vind je het goed als ik hem
even uit zijn bedje haal?"
Even later zit ze, stralend, met haar zoontje op schoot.
„Ik wist nooit dat ik dit in me had, dit verzorgende."
Vijftien jaar geleden verhuisde Dées Bijwaard vanuit de
Randstad naar het oosten, naar Zutphen. „Dat was mijn
eerste grote stap naar onafhankelijkheid, die ik alléén
nam. Ik doe dit omdat ik dit wil. Het was eng, maar ach
teraf wel het beste wat ik kon doen. Het heeft me be
vrijd."
Een paar jaar later leerde ze Auke Deelstra kennen, eerst
oppervlakkig, later intens. „Op een gegeven moment
voerden we een gesprek over wat we geloofden. Dat
was een magisch moment. Toen ging ik écht van hem
houden."
Ze trouwden, in 1998, voor de protestantse kerk. Dées
Deelstra - hoogbegaafd, hooggevoelig - gaf haar werk als
tekstschrijver geleidelijk aan op. Ze werd gobelinweef
ster. Ze ontwerpt kleurrijke doeken en is daar trots op.
Kinderen? Ach nee, daar zou in hun leven wel geen
plaats voor zijn. Te laat, te oud.
Allebei richtten Dées en Auke Deelstra zich meer en
meer op hun beroep. „Er kwam een moment dat ik te
gen Auke zei: ik ben gelukkig en ik weet nu ook hoe ik
gelukkig kan blijven. Jarenlang ben ik bang geweest dat
ik het leven van mijn ouders zou kopiëren. Je draagt die
strijd uit je jeugd met je mee. Maar ergens in 2009 kon
ik zeggen dat ik mijn verleden volledig verwerkt had. Ik
maakte een gobelinontwerp voor mijn vader en kort
daarna een baarkleed voor mijn moeder. Toen werd ik
spontaan zwanger, zónder enig medisch circuit."
„Ik had thuis een predietortestje gedaan.
Toen ik dat positieve, blauwe streepje zag, wist
ik het: toch nog zwanger." De 42-jarige Dées
Bijwaard uit Zutphen, sinds ruim twaalf jaar
getróuwd met Auke Deelstra, beviel in augustus
van haar éérste kind: Ate Lénnart. Ze kon haar
geluk niet op. Minstens zo gelukkig was ze op
het moment dat ze besefte dat ze in blijde
verwachting was. „Ik voelde ine gezegend. Ik
heb Auke gebeld én gezegd dat ik 'verdraaid
goed nieuws' voor hem had. Vanaf dat moment
is alles van me afgevallen. Mijn zwangerschap
was probleemloos, stabiel, gelukkig. Op twee
dipdagen na. Alsóf het zo moest zijn. Eén lange,
louterende ervaring/Mijn geschiedenis, mijn
jeugd viel van me af. Ik kan er nu naar kijken,
maar het doet geen pijn meer. Als ik mijn kindje
zie, ons knuffeltje, dan voel ik me kwetsbaar,
maar rijker dan ooit. Ons leven heeft nóg meer
zin gekregen."
AA ;ÈO
door Nico Hoffer
