5 spectrum
Feestelijk versierd luchtriool
RUDEN RIEMENS FOTOGRAFIE
vorstelijk
Marjan
Berk
Zaterdag 11 december 2010
Ongeveer vijftig meter van mijn werk
plek in de hoofdstad, ook wel kan
toor genoemd, is men al jaren bezig
het ondergronds vervoer wat wij
hier metro noemen, vorm te geven. Het scheen
op te schieten, en de optimistische berichten
over de voortgang hield het geduld en de ver
draagzaamheid van de omwonenden over al het
ongemak en de daarmee gepaard gaande rotzooi
gaande.
Maar ziedaar: ongeveer vier weken geleden raak
te het ondergronds geweld van de boormachi
nes plotseling de grote rioolbuis, die daar vreed
zaam en onzichtbaar ondergronds de plaatselij
ke viezigheid naar een andere plek vervoerde,
waarop deze zomaar openbrak!
Paniek! Een groot stuk straat werd afgezet, er
verschenen allerlei interessante machines en de
werkzaamheden werden aan het oog onttrok
ken, tot men een logistieke oplossing had gevon
den. De rioolbuis werd hoog boven de weg om
gelegd en vooral het buitengewoon lekkere vis
restaurant met de treffende naam 'Vis aan de
Schelde' mocht genieten van het uitzicht op de
enorme buis, die zich nu voor de ramen met de
daarachter zittende smulpapen bevond!
Gelukkig rook je niet wat daar in die dikke buis
voor je ogen door het luchtruim spoelde. Maar
met een beetje fantasie kon je je er van alles bij
voorstellen.
Maar wie schetst onze verbazing, toen zich met
het oog op de aanstaande kerstdagen plotseling
ijverige mannetjes op ladders begonnen het
luchtriool met enorme takken kerstgroen te om
wikkelen! En nadat er dus een soort groene ere
poort bij de ingang van de Scheldestraat verrees,
hebben de mannetjes dit alles nog extra feeste
lijk opgetut door er rijkelijk slingers kerstboom
lichtjes in te hangen! Een fantastisch gezicht! En
voor de hierop uitkijkende gasten van het restau
rant is de associatie met de door de lucht stro
mende smeerlapperij geheel verdwenen! De eni
ge vraag die mij blijft kwellen: Blijft deze
kerst-triomfboog daar eeuwig in de lucht han
gen? Of zullen wij het nog beleven, dat het ding
weer onder de grond verdwijnt!
Naast het verwerken van deze bijzondere ge
beurtenis die zich bijna voor mijn neus afspeel
de was daar ook nog het maken van de jaarlijkse
kerst- en nieuwjaarswens. Sinds mijn familie
zich uitbreidt, is het traditie dat er op onze sin
terklaasviering oma's kerstkaart wordt gemaakt.
Ik zit op een bank, op schoot mijn jongste verse
kleinkind en de rest van het nageslacht drapeert
zich om mij heen. De kleinkinderen doen hun
best zo stom mogelijk in de lens te kijken, on
danks de aanmoedigingen van een van mijn fo
tograferende zoons. Ik zit er meestal een beetje
ongelukkig tussen, enfin, het commentaar van
de buitenwereld op deze huisvlijt is meestal hef
tig. Momenteel ben ik in het rijke bezit van acht
kleinkinderen. Maar mijn weduwnaar-zoon
heeft een nieuwe vriendin met twee zoons en
mijn oudste kleindochter heeft een vaste vrijer
en al dit grut beschouwt mij plotseling ook als
hun grootje! Dus moesten ze ook allemaal op de
foto!
Elf man sterk hangt, zit en ligt het echt- en aan
genomen nageslacht nu om mij heen, voorwaar,
ik ben een rijke vrouw!
